Τον τελικό δεν τον παίζεις, τον κερδίζεις…

Η ατάκα του Ερνέστο Βαλβέρδε λίγο μετά τη λήξη του τελικού του Κυπέλλου δείχνει όλη την ιστορία της βραδιάς. «Στην πατρίδα μου έχουμε μία παροιμία που λέει ότι τον τελικό δεν τον παίζεις, αλλά τον κερδίζεις» είπε ο Ερνέστο και από την συνέχεια των δηλώσεών του ήταν απολύτως κατανοητό τι εννοούσε.

Του Μιχάλη Τσόχου

Στον τελικό όση διαφορά και να υπάρχει ανάμεσα στις δύο ομάδες που βρίσκονται αντιμέτωπες η ουσία παραμένει μία. Όχι να φανεί η διαφορά, αλλά να έρθει η νίκη. Για αυτήν έπαιξε ο Ολυμπιακός και αυτήν πήρε. Ναι, ασφαλώς ρίσκαρε. Ναι θα μπορούσε να πάει το ματς στη διαδικασία των πέναλτι και εκεί να χαθεί ο τελικός και το τρόπαιο. Από την άλλη ο τελικός θα μπορούσε να έχει τελειώσει στο πρώτο ημίχρονο, αν ο Ολυμπιακός έφτανε και σε δεύτερο γκολ. Θα μπορούσε να τελειώσει στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης, αν ο Μιραλάς την καταπληκτική ασίστ του Φετφατζίδη την έκανε γκολ, ή νωρίτερα στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης όταν ο Μιραλάς πάλι από θέση τετ α τετ καθυστέρησε και δεν τέλειωσε τη φάση και το ματς.

Τα «αν», έτσι και αλλιώς στο ποδόσφαιρο είναι πάντα πολλά και συνεπώς με τα «αν» κουβέντα δεν γίνεται. Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός τον τελικό μπορεί να μην τον έπαιξε τόσο καλά όσο μπορούσε, αλλά τον κέρδισε. Και σε αυτό το ένα ματς μετράει το αποτέλεσμα και όχι το πόσο καλά έπαιξες. Ο Ολυμπιακός είχε κατά τη διάρκεια της χρονιάς 30 ματς πρωταθλήματος και πέντε έξι ματς Κυπέλλου για να παίξει καλά. Στον τελικό απλώς χρειάζονταν τη νίκη.

Το ίδιο ισχύει και για τον Ατρόμητο. Και ο Ατρόμητος έχει κάνει κατά τη διάρκεια της χρονιάς πολύ καλύτερα ματς και πολύ πιο ποιοτικά κόντρα σε κατώτερους, αλλά κόντρα και σε ισοδύναμους ή ανώτερους αντιπάλους, από αυτό που έκανε στον τελικό. Τόσες λίγες τελικές προσπάθειες όσες είχε ο Ατρόμητος στον τελικό, δύσκολα θα βρεις σε παραπάνω από δύο τρία φετινά ματς του. Παρά ταύτα και αυτός έπαιξε τον τελικό για να τον κερδίσει και όχι για να μας δείξει τι ωραία μπάλα μπορεί να παίξει.

Έπαιξε τον τελικό με πλάνο εξουδετέρωσης και ύπνωσης του Ολυμπιακού στα 90 λεπτά και πλάνο να τον στείλει στα πέναλτι στην διάρκεια της παράτασης. Όχι κακό σχέδιο που εν τέλει δεν εφαρμόστηκε στο παρά ένα. Ανεξάρτητα όμως από αυτό το μέγεθος του Ατρομήτου έτσι και αλλιώς μεγάλωσε, όχι μόνο γιατί έχασε τον τελικό στο παρά ένα, αλλά για μία σειρά από σημαντικούς λόγους. Πρώτος ότι έφτασε στον τελικό, δεύτερος, ότι το έκανε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, τρίτος γιατί φέτος αυτή η συμμετοχή επιβραβεύτηκε με ευρωπαϊκό εισιτήριο και τέταρτος γιατί συνοδεύτηκε και από μία εξαιρετική πορεία στο πρωτάθλημα που τον οδήγησε στην τέταρτη θέση και τη συμμετοχή στα πλέι οφ. Όλα αυτά επειδή έγιναν την ίδια χρονιά μεγάλωσαν το μέγεθος του Ατρόμητου, που το μόνο που πραγματικά του λείπει είναι να μεγαλώσει και το μέγεθος – αριθμό των οπαδών του, κάτι που χρειάζεται επιμονή και υπομονή για να γίνει.