H αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή

Tελικός με ξεκάθαρο φαβορί ήταν ο χθεσινός στο Ολυμπιακό Στάδιο. Σπάνια συναντάς στην ιστορία της διοργάνωσης τέτοιο φαβορί όπως ήταν ο Ολυμπιακός. Ολα αυτά πριν από την έναρξη και μέχρι το φινάλε του ημιχρόνου. Εως τότε οι «ερυθρόλευκοι» είχαν πάει τον αγώνα όπως ήθελαν. Με το κλασικό τους 4-3-3 κόντρα στο 4-4-1-1 του Ατρομήτου, με κατοχή μπάλας, ηρεμία στο παιχνίδι τους και καλές φάσεις. Είχαν χαμένο πέναλτι και λίγο μετά το γκολ του Τζεμπούρ, που τους έδωσε το προβάδισμα. Ενα γκολ δεν είναι ποτέ το σούπερ προβάδισμα, αλλά ήταν τέτοια η εικόνα και η αίσθηση που έβγαζε ο τελικός που τίποτα δεν προϊδέαζε την εξέλιξη που ακολούθησε.

Ο Ολυμπιακός κάθισε πάνω σ’ αυτό το γκολ και βγήκε εκτός ρυθμού. Απλά περίμενε την απονομή. Ο Ατρόμητος όμως ήταν πραγματικά ατρόμητος. Δεν το παράτησε, όπως πέρυσι, το ματς. Πιο έμπειρος και αποφασισμένος μπήκε για να διεκδικήσει ό,τι του αναλογούσε στον τελικό του Κυπέλλου. Ηθελε να δείξει ότι δεν έφτασε τυχαία για δεύτερη σερί χρονιά έως το φινάλε και πως δεν ήταν προϊόν συγκυριών η πορεία του στο πρωτάθλημα. Μπήκε και έπαιξε με σχέδιο. Σαν ίσος προς ίσο, ψάχνοντας τη μία ευκαιρία που θα του δινόταν για να ισοφαρίσει. Διεκδίκησε τον τίτλο και δεν παραδόθηκε ποτέ. Η καραμπόλα στο σουτ του Ιγκλέσιας ήταν αυτή η μία ευκαιρία. Την άρπαξε από τα μαλλιά και υπέβαλε σε βασανιστήρια τον Ολυμπιακό. Του προκάλεσε σοκ και του απέδειξε ότι δεν μια μικρή ομάδα από το Περιστέρι που έφτασε χατιρικά στον τελικό, αλλά μια ομαδάρα που θέλει να τη λένε πια μεγάλη. Αγγιξε το όνειρο. Λίγο ήθελε να πάει το ματς στα πέναλτι.

Μια διαδικασία που έφερε δόξα στον Βαλβέρδε πριν από τρία χρόνια στον συγκλονιστικό τελικό με την ΑΕΚ, αλλά και δράμα στον Ισπανό τόσο ως παίκτη (το '88) όσο και ως προπονητή (το 2007) της Εσπανιόλ. Ο Βάσκος τη γλίτωσε τη ρωσική ρουλέτα χάρη σε έναν παίκτη που τον έχει σώσει αμέτρητες φορές αυτή τη διετία στον Ολυμπιακό. Ο Νταβίντ Φουστέρ, όταν όλοι είχαν θολώσει, ήταν εκεί που έπρεπε και γκρέμισε την τιτάνια προσπάθεια των ποδοσφαιριστών του Ατρομήτου. Οσα μπράβο αξίζουν στους νταμπλούχους Ελλάδας, άλλα τόσα και επί δύο αξίζουν στους Περιστεριώτες. Σπανός, Δώνης και οι παίκτες του Ατρομήτου απέδειξαν ότι δεν έτυχε, αλλά πέτυχε. Ανέβηκαν ακόμη περισσότερο στη συνείδηση του κόσμου. Ηταν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν έβαλαν το πούλμαν μπροστά από την εστία τους. Συνεπείς στις αρχές τους, είχαν σύστημα και έπαιξαν στα ίσια τον τελικό απέναντι στον ισχυρό Ολυμπιακό. Ηταν τέτοια η προσπάθειά τους που δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στην κατάκτηση του τροπαίου από τους «ερυθρόλευκους».

Η χρονιά ολοκληρώθηκε σε επίπεδο τίτλων με κυριαρχία της ομάδας του Πειραιά. Δίκαια, είναι η αλήθεια, αφού ήταν πιο σταθερή, πιο ποιοτική και ήξερε τι θέλει και πώς θα το πάρει μέσα στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός επέκτεινε τη δυναστεία του ενώ ο Βαλβέρδε πήρε και πρωτάθλημα και Κύπελλο ισοφαρίζοντας στα νταμπλ (δύο) τον Μπάγεβιτς και τους Χέλμηδες. Στα αξιοσημείωτα του τελικού, όσο κι αν αυτό αποτελεί καθεστώς στο εξωτερικό, η όμορφη ατμόσφαιρα. Είχε χρώμα, ήταν γιορτή και φάνηκε ότι το ποδόσφαιρό μας αξίζει και μπορεί να έχει καλύτερες μέρες. Αξιοι όλοι και στον Ολυμπιακό και στον Ατρόμητο. Δεν το περιμέναμε, αλλά ήταν τελικός με όλη τη σημασία της λέξης.