Η πικρή αλήθεια του «Τζίγκερ»

Το «καράβι» που λέγεται Παναθηναϊκός βαδίζει ολοταχώς προς τα βράχια και η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύω πως θα βρεθεί λύση, έστω και την ύστατη ώρα. Διαβάζοντας την τελευταία ανακοίνωση του Γιάννη Βαρδινογιάννη δεν έγινα πολύ σοφότερος, αλλά θεωρώ ότι η ουσία κρύβεται στην προτελευταία πρόταση. «Η πολυμετοχικότητα απέτυχε γιατί δεν καταφέραμε ο Παναθηναϊκός να αποχαρακτηριστεί από ονοματεπώνυμα» αναφέρει ο «Τζίγκερ» και νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που έφτασαν εδώ τα πράγματα.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια, από τότε που ξεκίνησε αυτό το εγχείρημα, βγαίνει κάποιος (πολύ αργά ομολογουμένως) και ουσιαστικά λέει την πικρή αλήθεια σε μια πρόταση. Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να αλλάξει σελίδα γιατί οι άνθρωποι που κρατούσαν στα χέρια τους τις τύχες της ομάδας δεν φάνηκε να θέλουν να πετύχουν κάτι τέτοιο. Μπορεί στο πολύ… βάθος οι προθέσεις και οι σκέψεις τους να ήταν τέτοιες, αλλά στην πράξη άλλα πράγματα βγήκαν στην επιφάνεια και αυτά πληρώνει τώρα ο σύλλογος.

Εγωισμοί, συμφωνίες που έγιναν και δεν τηρήθηκαν, χαρτοπόλεμος ανακοινώσεων από χίλιες και δύο μεριές, κοκορομαχίες στις συνεδριάσεις των διοικητικών συμβουλίων που έβγαιναν στη φόρα και άλλες τέτοιες… ομορφιές συνέθεσαν το, ωραίο κατά τα άλλα, σκηνικό της τετραετίας. Δεν ξεχνάω την επιτυχία του νταμπλ το 2010, αλλά όταν ο σύλλογος βρίσκεται προ των πυλών του ευρωπαϊκού αποκλεισμού και πολύ περισσότερο της χρεοκοπίας, είναι νομίζω άτοπο να γίνει εκτενής αναφορά.

Πάω, λοιπόν, στην πρόταση με την μη απεμπλοκή του Παναθηναϊκού από τα ονοματεπώνυμα. Γιατί συνέβη αυτό; Πρώτον, διότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης θεωρούσε «κτήμα» του τον σύλλογο και λειτουργούσε σαν να απέκτησε μια κληρονομιά, για την οποία δεν «καίγεται», αλλά δεν θέλει να αποχωριστεί κιόλας, αφού θα έμοιαζε με ήττα της οικογένειας. Κι αυτό δεν θα το άντεχαν οι Βαρδινογιάννηδες, που λειτουργούσαν γενικότερα κατά αυτό τον τρόπο και τα προηγούμενα χρόνια. Δεν θα μπορούσαν να χωνέψουν ότι ήρθε ένας Βγενόπουλος και τους πήρε το μαγαζί μέσα από τα χέρια με τους δικούς του όρους.

Δεύτερον, διότι ο Ανδρέας Βγενόπουλος, που θεωρούνταν μετρ στις συμφωνίες που έκανε στις επιχειρήσεις του, προσπάθησε κυρίως με την επικοινωνιακή τακτική και λιγότερο με πράξεις να πάρει με το μέρος του τον κόσμο. Τις μονές μέρες του μήνα αγόραζε την ΠΑΕ και τις ζυγές αποχωρούσε γιατί κάτι του… βρωμούσε. Κούρασε και αυτός, όπως και ο «Τζίγκερ», τους φιλάθλους με τα «καμώματα» του και από ένα σημείο και μετά έχασε και το λαϊκό έρισμα που είχε αποκτήσει. Φαινόταν προς τα έξω πως ό,τι έκανε ήταν για προσωπικό όφελος και προβολή, παρά για το καλό του Παναθηναϊκού.

Και τρίτον, διότι οι μικρότεροι μέτοχοι σε ποσοστό και όχι σε δυναμική, μπήκαν στο «τρυπάκι» να επιλέγουν στρατόπεδο ανάλογα με τα τεκταινόμενα. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ παραπάνω και δεν χρειάζεται. Σε αυτή τη λογική μπήκαν επίσης οι φίλαθλοι, που χωρίστηκαν σε «Τζιγκερικούς» και σε «Βγενοπουλικούς», ακόμη και οι δημοσιογράφοι. Την τελευταία σεζόν μας προέκυψε και ο Βλάσης Τσάκας και η αλήθεια είναι ότι μας έκανε να γελάμε μέχρι τώρα που εμφάνισε και τρίτο Άραβα σωτήρα, ο οποίος θα έρθει το Πάσχα. Σε σχέση με τους προηγούμενους είχαμε πρόοδο, αφού αυτός διαθέτει και… skype!

Στα σοβαρά και πάλι… Γιάννης Βαρδινογιάννης και Ανδρέας Βγενόπουλος είναι οι βασικοί πόλοι της κόντρας ή αν θέλετε τα δύο ονοματεπώνυμα που δεν άφησαν τον Παναθηναϊκό να αλλάξει σελίδα. Ο πρώτος έχει τις μετοχές του «παρκαρισμένες» από την αρχή της σεζόν και λέει ότι έφυγε από ένα «μαγαζί» που επί της ουσίας παραμένει δικό του και ο δεύτερος είναι πλέον εξαιρετικά αμφίβολο όχι αν μπορεί, αλλά αν θέλει να βοηθήσει πραγματικά. Ανεξάρτητα με το μέγεθος, οι ευθύνες βαραίνουν και τους δύο και δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός εξαιτίας τους βυθίζεται αύτανδρος!!!