Υποθήκη για το μέλλον, το «θαύμα» του Ντούντα

Μπαίνοντας στα αποδυτήρια του ΣΕΦ, στον δρόμο μου για την αίθουσα Τύπου, το βλέμμα μου έπεσε κατευθείαν στους δύο πανευτυχείς ιδιοκτήτες της μπασκετικής ομάδας του Ολυμπιακού. Ασφαλώς και οι δύο γνωρίζουν πως τίποτε ακόμα δεν έχει τελειώσει. Η Σιένα είναι έμπειρη ομάδα και μπορεί να φέρει τη σειρά στα ίσια. Όμως κι οι ίδιοι γνωρίζουν πως αυτό που έχει πετύχει αυτή η νεανική ομάδα δεν είναι λίγο.

Tου Κώστα Μιαούλη

Βρίσκεται στο κατώφλι του φάιναλ φορ της Πόλης και αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες για να φτάσει μέχρι τον προορισμό αυτό είναι μόλις 40 λεπτά. Κι αυτό μπροστά στο μέλλον και την προοπτική που δείχνει αυτή η ομάδα είναι το λιγότερο.

Ο Ολυμπιακός χθες υποχρέωσε τον κόσμο του να επιστρέψει δίπλα σε αυτή την ομάδα. Μια ομάδα που λόγω των απανωτών αποτυχιών να πάρει τον εγχώριο τίτλο, με μπάτζετ πολύ υψηλότερα από το φετινό τις προηγούμενες σεζόν, πότισε με πολύ φαρμάκι τους οπαδούς του. Αυτό που κανείς, ακόμα και αντίπαλοι δεν μπορούν να μην παραδεχθούν για τον φετινό Ολυμπιακό στο μπάσκετ, είναι πως αποδίδει όμορφο θέαμα, αλλά συνάμα παρουσιάζει και μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα. Άλλωστε η ατάκα του Ντούντα στη συνέντευξη Τύπου αναδεικνύει του λόγου το αληθές.

«Πέρσι είχαμε τρεις χειριστές και στη σειρά με τη Σιένα είχαμε μέσο όρο 22 λάθη. Με τα νέα παιδιά δείχνουμε πως δεν έχουμε τόσο πρόβλημα». Νομίζω πως αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο παράσημο, όπως και το γεγονός πως αυτό που είπε ακόμα ο Ντούντα για την ομάδα του δεν ήταν ψέματα. Όντως λίγες ομάδες φέτος στην Ευρώπη, έχουν αποδώσει στο παρκέ, θέαμα σαν αυτό που πρόσφερε απλόχερα στους οπαδούς του χθες ο Ολυμπιακός. Κι αυτοί ανταπέδιδαν αυτό που έβλεπαν με το σύνθημα πως έτσι ονειρεύονται την ομάδα τους.

Η φετινή στροφή του Ολυμπιακού στα δικά του παιδιά, δείχνει έναν δρόμο για όλο τον ελληνικό αθλητισμό αναφορικά με τα ομαδικά σπορ. Δεν χρειάζεται να γράψω ποιόν γιατί είναι προφανές. Ωστόσο έρχεται να επαληθεύσει κι έναν κανόνα. Πως αν δεν πάθεις δεν μαθαίνεις. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έδωσαν ένα σκασμό λεφτά για να πάρουν τρόπαια στο λιμάνι. Αυτή τη στιγμή φαίνεται πιθανή προοπτική, πως με την συγκεκριμένη ομάδα, αν όχι φέτος, στα αμέσως επόμενα χρόνια, μπορούν να τα καταφέρουν.

Από το παιχνίδι που είδα στο ΣΕΦ, σου μένουν πολλά πράγματα. Ο Ολυμπιακός κέρδισε την Σιένα στο δικό της παιχνίδι. Οι Ιταλοί έγιναν ρεντίκολα όπως λένε στη γλώσσα τους, γιατί έχασαν στο δικό τους παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός τους κράτησε στους 30 πόντους για τρία δεκάλεπτα, παίζοντας σκληρή άμυνα. Εκείνοι έπαιξαν βρώμικα. Κι αναφέρομαι και στο χτύπημα στον Ντόρσεϊ στην αρχή του παιχνιδιού, σε ένα τάκλιν που του έγινε επίσης στην 3η περίοδο και στο προκλητικό φάουλ που του έκανε ο ΜακΚάλεμπ. Έτριβε κανείς τα μάτια του όταν έβλεπε το ranking να γράφει κάποια στιγμή 93 για τον Ολυμπιακό και 28 για τη Σιένα που διεσώθη από διασυρμό στην τελευταία περίοδο.

Η έξοχη άμυνα του Μάντζαρη στον ΜακΚάλεμπ, το παθιασμένο, αλλά και αποδοτικό παιχνίδι του Χάινς, η μεστή εμφάνιση του Σλούκα, η στρατηγική εμφάνιση του Εϊσι Λο και το χάιλαιτ κάρφωμα του Κώστα Παπανικολάου, θ’ αποτελέσουν οδηγό για την τελική επικράτηση και την πρόκριση στο φάιναλ φορ. Αυτή η ομάδα αξίζει με το παραπάνω το ταξίδι στην Πόλη.