Τον καρκίνο τον αντιμετωπίζεις με μαχαίρι

Στη χώρα της υπερβολής και του λαϊκισμού που ζούμε, ό,τι συνέβη την Κυριακή και (κυρίως) ό,τι ακολούθησε τη Δευτέρα ήταν δυστυχώς το αναμενόμενο.

Τίποτα το περίεργο, τίποτα το απροσδόκητο. Και αν δεν ξέρω το πότε θα γίνουν τα επεισόδια, έχω συνηθίσει τα ίδια και τα ίδια ξύλινα λόγια της επόμενης μέρας που περικλείουν απειλές της πολιτείας προς όλους και πύρινα άρθρα που δεν λένε συχνά τίποτα! Για αυτό και απέφυγα πλην των τοποθετήσεών μου στο ραδιόφωνο το βράδυ της Κυριακής να γράψω το παραμικρό.

Με απόσταση, λοιπόν, από τα γεγονότα, νομίζω πως το πρόβλημα δεν λύνεται με απειλές παρά μόνο με μέτρα σοκ. Ο καρκίνος δεν αντιμετωπίζεται με αντιβίωση. Και φυσικά, με πρώτο μέτρο την πλήρη απόσυρση της αστυνομίας από τα γήπεδα, με απόλυτη ευθύνη των ομάδων για ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτά. Οπως έγινε στην Αγγλία, που όλοι αναφέρουν ως παράδειγμα, αλλά κανείς δεν κοιτάζει πώς πραγματικά αντιμετώπισε το πρόβλημα. Και μην πει κανείς πως τα προβλήματα στους δρόμους της παραμένουν σημαντικά. Θα κάνω μόνο την παραπομπή για το πώς οι Βρετανοί αντιμετώπισαν τα δικά τους επεισόδια στο Βόρειο Λονδίνο, πέρυσι, με περισσότερα από 1.000 άτομα να φυλακίζονται για τη συμμετοχή τους στα επεισόδια. Εδώ δεν χρειάζεται να ξύνουμε πληγές για την ατιμωρησία που επικρατεί! Η Αστυνομία έχει πιο σοβαρά πράγματα να κάνει από το να προφυλάσσει ανώνυμες εταιρείες και τους πλουσιοπάροχα αμειβόμενους επαγγελματίες παίκτες τους σε ένα ματς! Αν δεν μπορούν οι ομάδες να εγγυηθούν την ασφάλεια, ας μη γίνεται το παιχνίδι. Τελεία και παύλα.

Τα ελληνικά γήπεδα δεν έγιναν καλύτερα τα τελευταία χρόνια επειδή σταμάτησαν να πηγαίνουν οπαδοί και των δύο ομάδων, γιατί αυτοί που πάνε έτοιμοι για επεισόδια έχουν μόνιμο εχθρό, την Αστυνομία. Και οι εικόνες που εκτυλίχτηκαν την Κυριακή στο ΟΑΚΑ ήταν μία ακόμη συνέχεια του σίριαλ που «ευτυχώς δεν είχε νεκρούς» όπως έλεγαν αυτοί που βρέθηκαν στο γήπεδο. Εχω ξαναγράψει πως επειδή δεν μαθαίνουμε από τα λάθη, μαθηματικά θα έρθει η ώρα του ελληνικού Χέιζελ. Και τότε θα είναι αργά για τα κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τα φέρετρα. Χτες είχε ένα εξαιρετικό κείμενο ο Σταύρος Θεοδωράκης στο protagon.gr και εξηγούσε εν μέρει το πρόβλημα, ξεκινώντας από αυτά που του έλεγε φίλος του καθηγητής πως συμβαίνουν καθημερινά στα σχολεία. Και πήγαινε σε αυτά που έγιναν στο ΟΑΚΑ.

«Οι περισσότεροι ποδοσφαιρικοί παράγοντες είναι φοβισμένοι με τα όσα γίνονται πλέον κάθε Κυριακή στα γήπεδα. Τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν τους "οπαδούς" για να εδραιώσουν την εξουσία τους και τώρα που οι οπαδοί "αυτονομήθηκαν", οι παράγοντες ζητούν νόμο και τάξη. Είναι πολύ αργά, όμως. Σε όλα τα γήπεδα πάει να γίνει -και θα γίνει- αυτό που έγινε στο ΟΑΚΑ. Μια γενιά μεγάλωσε μέσα στη μόδα της βίας. Θα τη χρησιμοποιήσει όπου και όπως αυτή θέλει, χωρίς να ακούει τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των "μεγάλων" από τα μεγάφωνα». Και έχει δίκιο ο Σταύρος, γιατί τα παιδιά έμαθαν στην αναρχία και πια δεν συμμαζεύεται το κακό.

Με ενοχλεί αφάνταστα που τα γήπεδα για χρόνια, με τεράστια ευθύνη των συλλόγων πρώτα και κατόπιν της πολιτείας, έπεσαν σε ομηρία κοινών κακοποιών στοιχείων. Για μεγάλο διάστημα άφησαν τους οργανωμένους οπαδούς να κάνουν κουμάντο και οι διοικήσεις έγιναν υποχείριά τους. Οταν το τέρας θέριεψε, η κατάσταση ξέφυγε και από αυτούς. Αυτοί που κάνουν τα επεισόδια δεν πάνε για να δουν μπάλα, αλλά απλά να τα κάνουν μπάχαλο!

Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από αυτή την αίσθηση παντελούς περιφρόνησης των κανόνων του δικαίου και της ηθικής που διακατέχει τα τελευταία χρόνια την ελληνική κοινωνία. Και για αυτό δυστυχώς δεν μας φταίει ούτε το ΔΝΤ ή το μνημόνιο. Η ηθική χρεωκοπία είχε προηγηθεί της οικονομικής.

Δεν είναι μόνο ζήτημα έλλειψης αθλητικής αγωγής και κουλτούρας, αλλά και ανύπαρκτης σχολικής και οικογενειακής αγωγής. Φυσικά διακρίνεται και από σαφέστατο έλλειμμα κοινωνικής και συλλογικής ευθύνης. Να βλέπεις την ασχήμια και να τη θεωρείς φυσιολογική. Να μη σε ενοχλεί πια.
Στα ελληνικά γήπεδα είχαν ξεκινήσει να προβάλλονται τα «προσεχώς» των ελληνικών δρόμων, αυτών που θα βιώναμε από το 2008 και ύστερα. Δεν ήταν μόνο ποδοσφαιρικό το πρόβλημα, ωστόσο μαζεύοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι, κανείς δεν ήθελε να συγκρουστεί με τους υπέροχους λαούς των ομάδων!

Οχι μόνο δεν κάναμε τα γήπεδα ξανά ασφαλή, με τη συγκυριακή επιτυχία του 2004, αλλά η βία ξεχύθηκε (λόγω κοινωνικής οργής) και στον δρόμο. Πλέον δεν μπορούσαμε να διαφυλάξουμε ούτε τα αυτονόητα! Το στοίχημα έχει χαθεί και φυσικά η εποχή που θα ξαναδούμε παιδιά στο γήπεδο με τους γονείς τους ανήκει σε ένα πολύ μακρινό μέλλον! Εφτασε η ώρα για να παραδοθούμε άνευ όρων; Οχι, γιατί αυτό θα είναι ακόμη χειρότερη ήττα!

Αντί επιλόγου να παραθέσω κάτι που συνέβη χτες. Ελαβα έναν φάκελο με αποκόμματα εισιτηρίων από ένα σημαντικό διεθνές ματς ελληνικής ομάδας, που έγινε σχεδόν σαράντα χρόνια πριν. Με συγκίνησε το ιδιόχειρο σημείωμα που το συνόδευε και έγραφε: «Σας στέλνω ένα ενθύμιο μίας άλλης ποδοσφαιρικής εποχής. Τότε που ένας πατέρας μπορούσε να πάρει το κοριτσάκι του και να πάει στο γήπεδο να ευχαριστηθούνε παιχνίδι. Βοηθήστε από τη θέση σας να αλλάξει η θλιβερή σημερινή πραγματικότητα. Ο αθλητισμός και η τέχνη στις δύσκολες μέρες που ζούμε είναι υγιείς διέξοδοι. Μην τις στερούμε από τα παιδιά μας!».

Υπόσχομαι στην κυρία Μαριαλένα Μ., η οποία μου το έστειλε, πως θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου. Αν και πολύ φοβάμαι πως τον πόλεμο η κοινωνία μας τον έχασε απέναντι σε μία θλιβερή μειοψηφία, ωστόσο οφείλουμε να δώσουμε τις προσωπικές μάχες μας. Και ας είναι κόντρα σε κάθε προγνωστικό!