FC: Τα σπάω γιατί μπορώ

-Για πες μου ρε ‘συ, υπάρχει δόση αλήθειας σ’ αυτά που γράφονται και τους φόβους που εκφράζονται για την Κυριακή;
-Ε, πως να μην υπάρχει... Είμαστε πολύ θυμωμένοι.
-Ποιοι είσαστε «εσείς»;
-Με κοροϊδεύεις μεγάλε; Ο λαός του Παναθηναϊκού.
-Αν εννοείς τον σκληρό πυρήνα, όπως τον βλέπουμε στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, υπολογίζω ότι αριθμείτε καμιά χιλιάρα.
-Κάπου τόσοι, πάνω-κάτω.
-Και γιατί πιστεύεις ότι εκπροσωπείτε τον «λαό του ΠΑΟ»;
-Και ποιος να το κάνει δηλαδή, οι υπόλοιποι που έρχονται γήπεδο και κάθονται ήσυχα σαν κοτούλες;
-Εννοείς ότι όσοι απλώς παρακολουθούν ένα παιχνίδι αγαπάνε λιγότερο την ομάδα από εσάς;
-Δεν νιώθουν ρε φίλε αυτοί, δεν πονάνε για το σύλλογο.
-Α... κι εσείς που «τον πονάτε πραγματικά» τι κάνετε;
-Βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους
-Με ποιον τρόπο;
-Στα χαλαρά μας κανά μπουκάλι, κανα μπινελίκι, καμιά φωτοβολίδα, όχι τίποτα σπουδαίο. Άμα σοβαρέψουν τα πράγματα πάμε σε φάση πανό, ντου, ξύλο κι έτσι.
-Εναντίον ποιων στρέφεστε; Των εχθρών του συλλόγου;
-Κοίταξε, αναλόγως τι βολεύει: Από τη μία έχουμε τους παραδοσιακούς αντιπάλους, Ολυμπιακούς, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτσήδες. Τους κυνηγάμε όπου τους βρούμε κι αν δεν τους βρούμε κανονίζουμε ραντεβουδάκια απ’ έξω, να τα πούμε με την ησυχία μας, χωρίς αστυνομίες και τέτοια. Αντρικά πράγματα.
-Αντρικά πράγματα...
-Ναι, και σε άλλες έδρες βέβαια -όταν μας αφήσουν να πάμε οργανωμένα- δεν λέμε «όχι». Λίγο ξεμούδιασμα χρειαζόμαστε κάθε φορά. Σάμπως κι οι άλλοι τα ίδια δεν κάνουν; Από την άλλη βέβαια υπάρχει και ο μέσα εχθρός.
-Ο οποίος είναι...;
-Αναλόγως. Μια ο Τζίγκερ, μια οι παίκτες, μια ο Βγενόπουλος. Διαβάζουμε κι ακούμε τόσα πολλά κάθε μέρα που τρελαινόμαστε κι εμείς και μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
-Σε ό,τι έχει να κάνει με το ντέρμπι που έρχεται, με τι ακριβώς είστε «θυμωμένοι» και ετοιμάζεστε να ξεσπάσετε;
-Με δουλεύεις τώρα; Κάνεις πως δεν ξέρεις; Θες να σ’ αρχίσω σε τίποτα γρήγορες, μπας και καθαρίσει το κεφάλι σου και θυμηθείς;
-Υποθέτω διάφορα, αλλά το θέμα είναι να μου τα πεις εσύ.
-Τα κοράκια που μας έχουν σφάξει στο πρωτάθλημα σου φτάνουν; Το ντου που έγινε προ ημερών στο κτήριο της Λ. Αλεξάνδρας σου φτάνει; Οι ποδοσφαιρικές αρχές που μας έχουν γραμμένους κανονικά σου φτάνουν; Ο τρόπος με τον οποίον πέρυσι «διδάχτηκε ήθος» σου φτάνει; Το ότι είμαστε στο «-4» και άρα ο χαμένος δεν έχει τίποτα να χάσει, σου φτάνει; Το ότι μπορεί να μην έχουμε δουλειά, λεφτά και όνειρα, και δεν μας αρκεί το να βριζόμαστε με τα 15χρονα στο ίντερνετ σου φτάνει;
-Γιατί όλα αυτά, όση αλήθεια ή ιδεοληψία κι αν περιέχουν, αρκούν για να φτάσουμε στο σημείο των «προαναγγελμένων επεισοδίων»;
-Ώχου μωρέ, πάλι στα ίδια φτάνει η κουβέντα... Τα κάνουμε και θα τα κάνουμε για όσο δεν μας σταματάει κανείς. Κι αν προσπαθήσει, δερνόμαστε όσο μας παίρνει. Πανε και 2-3 στη ΓΑΔΑ για λίγες ώρες κι αυτό ειν’ όλο. Τι ψάχνεις παραπέρα; Δεν είναι, δα, και καμιά βαριά φιλοσοφία. Η αφορμή αλλάζει, όχι το αποτέλεσμα.
-Κλασική περίπτωση ενεργοποίησης των σκοτεινών ανθρώπινων ενστίκτων, δηλαδή, που ενυπάρχουν σε όλους. Απλώς κάποιοι το κάνουν χρόνια, απλώς και μόνο γιατί μπορούν, ευνοούμενοι και από το χρόνιο καθεστώς ατιμωρησίας που ισχύει στη χώρα.
-Α γεια σου... Πολύ κουλτουριάρικα τα ‘πες, αλλά το ‘πιασες τελικά το νόημα.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr