Τα φιλικά προ EURO, δεν λένε το παραμικρό

Του Κώστα Μιαούλη

Χθες είχαμε αποτελέσματα, σε κάποια σημαντικά ματς μεταξύ συγκροτημάτων που θα είναι το καλοκαίρι στα γήπεδα της Ουκρανίας και της Πολωνίας. Τα αποτελέσματα, σε μια πρώτη ανάγνωση ήταν ενδιαφέροντα. Για παράδειγμα οι Γάλλοι κέρδισαν μέσα στη Γερμανία, οι Ολλανδοί μέσα στην Αγγλία και οι Σουηδοί μέσα στην Κροατία. Εμείς φέραμε Χ με μια ομάδα που μοιάζει αρκετά, σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό τεχνικό με τις κάποιες από τις αντιπάλους μας. Φέραμε Χ με μια άκρως προικισμένη σε ταλέντο, φουρνιά του Βελγίου. Δεν παίξαμε καλά είναι η αλήθεια και είχαμε και σοβαρά προβλήματα στη μεσαία γραμμή, που αφορούν και τη μεταφορά της μπάλας προς τα μπροστά, αλλά και την προστασία της άμυνας. Αυτό μπορεί να λέει και πολλά, μπορεί όμως να μην λέει και τίποτα. Διότι οι Εθνικές σε μια τελική φάση Μουντιάλ ή πολύ περισσότερο EURO, δεν είναι σύλλογοι για να ξέρεις πάνω κάτω πως θα πάνε και να κάνεις εκτίμηση. Όταν πρόκειται ειδικά για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, τίποτα δεν μπορεί να προβλεφθεί όχι απλά με ασφάλεια, αλλά ακόμα και στο περίπου.

Εδώ τραβάω μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε EURO και Μουντιάλ. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο εκπλήξεις δύσκολα βλέπεις, υπό την έννοια πως υπάρχουν κάποιες ομάδες που οι θεωρητικά ανώτερες της «έχουν», δηλαδή θα της κερδίσουν στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Θα έχεις ομάδες από δύο ή τρεις διαφορετικές ηπείρους με ότι αυτό συνεπάγεται. Στην Ευρώπη όμως, που ακόμα και τα προκριματικά ελλοχεύουν παγίδες για όλους, πόσο εύκολο είναι να περάσει το γκρουπ οποιαδήποτε από τις επονομαζόμενες μεγάλες δυνάμεις; Για παράδειγμα στον όμιλο Γερμανία, Ολλανδία, Δανία, Πορτογαλία που είναι ο πρώτος του EURO, θεωρείτε πως είναι εύκολο να βρείτε τους δύο που θα πάρουν το εισιτήριο για τα νοκ-άουτ; Λίγο δύσκολο…
Θυμίζω πως στο ΕURO είχαμε κατάκτηση από τους Δανούς το 1992, από την Εθνική μας το 2004, σαν φιναλίστ την Τσεχία το 1996 και το Βέλγιο (στην πρώτη του δυνατή παρουσία) το 1980. Πόσο εύκολο θα ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο σε παγκόσμιο Κύπελλο; Πόσες φορές έχουν εμφανιστεί αουτσάιντερ σε τελικό Μουντιάλ; Σπανιότατα. Το συγκεκριμένο λοιπόν αποδεικνύει πως το περιθώριο έκπληξης στο EURO είναι πολύ μεγαλύτερο, κάτι που σημαίνει πως τα πράγματα για τις ισχυρές ομάδες της ηπείρου μας δεν είναι τόσο απλά. Στο Μουντιάλ, αν έρθεις πρώτος στον όμιλο συνήθως οι ευρωπαϊκές χώρες που έχουν πάρει το πρώτο εισιτήριο από τον όμιλο, πέφτουν με κάποιες που ήρθαν δεύτερες, προέρχονται συνήθως από άλλη ήπειρο και φυσιολογικά είναι του χεριού τους, πέρα από την άτυχη που θα κάτσει στην περίπτωση. Στο EURO για παράδειγμα, αν πλασαριστούμε μέσα στη δυάδα και στην αντίστοιχη του β’ γκρουπ υπάρχουν Γερμανοί και Ολλανδοί ποιόν προτιμάμε; Στο EURO τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από το Μουντιάλ.

Θυμίζω επίσης πως στα φιλικά στον δρόμο για την Πορτογαλία το 2004 φάγαμε 4 από τους Ολλανδούς και χάσαμε στην πρόβα τζενεράλε από τους Πολωνούς. Το όποιο πρόβλημα και η όποια αδυναμία εντοπίζεται τώρα, δεν θα έχει καμία σημασία αν ξεκινήσεις στο εναρκτήριο ματς και πάρεις διπλό. Τότε όλες οι αναλύσεις θα έχουν πάει περίπατο, γιατί με τρίποντο στην πρεμιέρα είσαι με το μισό πόδι στην επόμενη φάση. Ασφαλώς το ίδιο ισχύει και αν χάσεις από την αντίστροφη. Οι διαφορές στο EURO είναι οριακές. Αυτός ο παράγοντας σε συνδυασμό με την κατάσταση που θα βρεθούν οι ποδοσφαιριστές εκείνον τον καιρό, σωματικά και ψυχολογικά μετράει πιο πολύ απ’ όλα. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα, μπροστά στη θέληση, το κέφι και πάνω απ’ όλα τη σωματική αντοχή των παικτών κάθε Εθνικής μετά από μια χρονιά καταπόνησης.