Σπάνια ένας τόσο επιτυχημένος παίκτης έφυγε από μια ομάδα τόσο άδοξα όσο ο Φαν Νιστελρόι. Η μετακίνησή του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη Ρεάλ έρχεται σε μια στιγμή που η παρουσία του στην Αγγλία είχε μεν τελειώσει άδοξα, αλλά από τους αριθμούς αποδεικνύεται άκρως επιτυχημένη.
Στα πέντε χρόνια που φόρεσε την φανέλα των «κόκκινων διαβόλων», ο Ολλανδός σημείωνε σχεδόν 30 γκολ τη σεζόν! Αν κάποιοι άλλοι προπονητές είχαν σέντερ φορ με τέτοια παραγωγή, σήμερα θα πανηγύριζαν! Η Τσέλσι, για παράδειγμα, με έναν τόσο... κυνικό φορ στο τελείωμα των φάσεων πιθανότατα θα είχε ήδη κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Η Λίβερπουλ με αυτόν στην κορυφή θα είχε κατά πάσα πιθανότητα πάρει το πρωτάθλημα. Η Αρσεναλ με αυτόν δίπλα στον Ανρί θα είχε κατακτήσει τα πάντα! Γιατί, λοιπόν, η Γιουνάιτεντ αυτή την πενταετία πήρε μόλις ένα πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο και ένα Λιγκ Καπ (χωρίς μάλιστα να παίξει ο Ολλανδός στον τελικό), αν και είχε τον πιο παραγωγικό φορ της Βρετανίας στην ενδεκάδα της; Διότι απλούστατα η ομάδα του Φέργκιουσον βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση εδώ και χρόνια. Το πρωτάθλημα του 2003 -το οποίο, ας μην ξεχνάμε, το έχασε η Αρσεναλ, διότι... αυτοκτόνησε- ήταν σαν τον επιθανάτιο ρόγχο της μεγάλης ομάδας, η οποία δυνάστευσε στην Πρέμιερσιπ από το 1993. Οπως ο τίτλος του 1990 για τη Λίβερπουλ προήλθε από την αντίδραση και την προσπάθεια των γερασμένων σταρ που κυριαρχούσαν σχεδόν 12 χρόνια, πριν αρχίσουν τα πέτρινα χρόνια των «ρεντς», έτσι και για τη Γιουνάιτεντ, το καλοκαίρι του 2001 έμελλε να είναι το τέλος εποχής, αλλά ήρθε το πρωτάθλημα του 2003 για να ξεγελάσει τον κόσμο. Η πορεία της ομάδας στην Ευρώπη μετά το 2002 ήταν κάθε χρόνο και χειρότερη. Στο πρωτάθλημα δεν διεκδίκησε καν το στέμμα και για την αγωνιστική εικόνα της ισχύει το κάθε πέρυσι και καλύτερη!
Ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον μάλλον δεν άκουσε ποτέ τη ρήση πως καλύτερα είναι να ρωτούν γιατί έφυγες παρά γιατί μένεις ακόμα! Το 2001 είχε ανακοινώσει πως θα ήταν η τελευταία του χρονιά. Για τη Γιουνάιτεντ, το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να μην άλλαζε την απόφασή του. Οι κακεντρεχείς στην Αγγλία λένε πως για τους υπόλοιπους είναι η καλύτερη είδηση το ότι ο Σκωτσέζος συνεχίζει στον πάγκο της ομάδας που ο ίδιος ανέδειξε σε αυτοκράτειρα, αλλά πλέον η παρακμή της είναι φανερή. Ο Φαν Νιστελρόι θεωρητικά, από πλευράς τίτλων, δεν πέτυχε στο «Ολντ Τράφορντ» πολλά. Πόσο αστεία φαίνεται όμως η ανάλυση των τίτλων στην προσφορά ενός παίκτη; Για παράδειγμα, ο Μπράιαν Μακλέρ κάποτε πήγε μετά βαΐων και κλάδων στη Γιουνάιτεντ από τη Σέλτικ για να λύσει το πρόβλημα του σέντερ φορ. Από το 1987 έως το 1998 κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα, ένα Κύπελο Κυπελλούχων και ένα Λιγκ Καπ, τίτλους που κάνουν τη συγκομιδή μεταλλίων του Φαν Νιστελρόι να ωχριά! Ποιος όμως έκανε καλύτερα τη δουλειά του ως σέντερ φορ με την κόκκινη φανέλα; Ο Μακλέρ των 126 γκολ σε 395 παιχνίδια ή ο Ρουντ με τα 150 τέρματα σε 219 παιχνίδια; Σταθερός αριθμός τερμάτων τη σεζόν πάνω από 30, πρώτος σκόρερ στην ευρωπαϊκή ιστορία της Γιουνάιτεντ, συχνότητα ενός γκολ κάθε 110 αγωνιστικά λεπτά, είναι αριθμοί που δεν λένε ψέματα! Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν ήταν ο Ολλανδός φορ, τουλάχιστον αγωνιστικά! Ο χαρακτήρας του ήταν μεν ελαφρά προβληματικός, αλλά πάνω στο χορτάρι έβγαζε πάντα τον καλύτερο εαυτό του. Γύρω του όμως υπήρχε πια μια γερασμένη και αρκετά προβλέψιμη αγωνιστικά ομάδα, της οποίας η συνολική εικόνα, παρά την προσθήκη κάποιων εξαιρετικών νέων, όπως ο Ρούνεϊ και ο Ρονάλντο, δεν μπορούσε να καλυφτεί από το... λίφτινγκ! Και τα δικά του γκολ έκρυψαν πολύ τη γύμνια της και τα ραγίσματα στους τοίχους του οικοδομήματος. Φαντάζεστε αυτή τη Γιουνάιτεντ των τελευταίων τριών χρόνων με σέντερ φορ κάποιον που θα έβαζε δέκα γκολ τη χρονιά;
Η ουσία είναι πως η Ρεάλ Μαδρίτης, μετά τον κορυφαίο κεντρικό αμυντικό του πλανήτη αυτή τη στιγμή, τον Καναβάρο, αποκτά και έναν εξαιρετικό επιθετικό. Γκολτζή που ξέρει μπάλα και στα 30 του χρόνια θέλει ακόμα να αποδείξει πως μπορεί να αντεπεξέλθει στην πίεση.
Από την άλλη, παρά την απίστευτη ζέστη που κάνει στη Βρετανία αυτή την εποχή, βλέπουν στο Μάντσεστερ να μαζεύονται σύννεφα! Και η βροχή δεν αργεί, εκτός κι αν ο Φέργκιουσον βγάλει λαγό από το καπέλο. Κάτι που έχει, πάντως, καιρό να κάνει!