Περιμένοντας να γίνουν... Μίτσελ, οι αμέτοχοι

Δεν απέμειναν παρά λιγότερο από 48 ώρες για να ξέρουμε οριστικά αν η ΑΕΚ, πράγμα που αυτή τη στιγμή μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο, θα πάρει μια τελευταία ευκαιρία ή αν θα απορρίψουν τον φάκελό της, κάτι που αυτή τη στιγμή είναι το πιθανότερο σενάριο με τις γνωστές συνέπειες.

Του Κώστα Μιαούλη

Δεν ξέρω αν πρέπει να κλαίει ή να γελάει κανένας, όταν την ώρα που καίγεται ο κόσμος, ο Νοτιάς στέλνει 50.000 ευρώ για να σφραγιστούν τα εισιτήρια με τον ΟΦΗ. Δεν ξέρω αν πρέπει να κλαις ή να γελάς την ώρα που στο παρά πέντε, όλοι οι μέτοχοι λένε άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, αλλά το χέρι στην τσέπη δεν το βάζουν.

Πραγματικά χαμογελώ με πίκρα για το πόσο νωρίς θυμήθηκε η μεγαλύτερη οργάνωση οπαδών της ΑΕΚ, πως η ομάδα βρίσκεται ένα κλικ πριν μπει στον λάκκο. Κι είναι πραγματικά κωμικοτραγικό να περιμένει κανείς να εμπιστευθούν και να υπογράψουν οι ποδοσφαιριστές τον διακανονισμό. Πέρσι όταν είχαμε τα ίδια με τον Σκόκο, είχα επισημάνει πως δεν γίνεται αυτή η δουλειά κάθε χρόνο. Πλέον δεν είναι ένας ο παίκτης, αλλά οι περισσότεροι. Η ΑΕΚ περιμένει ένα θαύμα για να σωθεί. Με ποδοσφαιρικούς όρους κάτι σαν το γκολ του Μίτσελ στις καθυστερήσεις του περσινού προημιτελικού...

Το ποιοί έχουν μεγαλύτερη και λιγότερη ευθύνη και πως τα κατάφεραν έτσι, έχει για τον καθέναν από τους οπαδούς της ΑΕΚ, σημασία. Έχω καταθέσει τις απόψεις μου, αλλά κυρίως σαν κάποιος που γράφει τις απόψεις του για τα όσα συμβαίνουν στην ομάδα έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. Δεν θέλω να μπω καν στη διαδικασία να θυμίσω τι έλεγα το καλοκαίρι του 2004 (όσο και αν κάποιους τους χαλάει να το παραδεχτούν) πως υπήρχε και μια φωνή δεν σκεφτόταν την αναγέννηση της ΑΕΚ σαν εμπορική ευκαιρία από κάθε άποψη, αλλά πως θα έβγαζε πραγματικά την θηλειά των χρεών από τον λαιμό της.

Ο Τύπος που άλλο δεν θέλει, από το να βλέπει κόσμο να ψήνεται για νέες προσπάθειες που θ' αυξήσουν την αγοραστική του δύναμη και θα του δώσει την ευκαιρία για ακόμα ευρύτερο κοινό, ποτέ δεν έκατσε να δει το θέμα της παρέας του 2004 στις πραγματικές του διαστάσεις. Απλά υπερθεμάτιζε την προσπάθεια του Νικολαϊδη, δίχως όμως ν' αντιλαμβάνεται πως οι χρηματοδότες ήταν άλλοι και όχι ο ίδιος, με όποιες συνέπειες αυτό μπορεί να έχει στη συνέχεια.

Κι ασφαλώς ο Τύπος γιατί οι μεταγραφές τον συμφέρουν για να πουλάει, ξεσάλωνε πανηγυρικά όταν η ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2007 και του 2008 έσκαβε μόνη τον λάκκο της εκτροχιάζοντας την κατάσταση. Χαίρομαι γιατί σε καμία περίπτωση (ακόμα θυμάμαι το 2007 την κουβέντα μου για ομάδα μιας χρήσης) δεν χάιδεψα αυτιά ομοϊδεατών μου και με έβριζαν.Τώρα ας βγουν όλοι εκείνοι που μιλούσαν με στόμφο για τις μεγάλες μεταγραφές της ΑΕΚ να μας...κάνουν σοφότερους.

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει η τράπουλα μοιράζεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ασφαλώς ερήμην της ΑΕΚ. Κι από τις διαιτησίες έχουμε αντιληφθεί φέτος, αλλά και από τις τοποθετήσεις του κ. Θεοδωρίδη πως αυτός που θα καθιερωθεί ως το αντίπαλο δέος του Ολυμπιακού, δεν θα είναι καν ο Παναθηναϊκός πλέον, αλλά ο ΠΑΟΚ. Αυτό θα περάσει και μέσω του Τύπου.

Όσο για το αναγνωστικό κοινό της “Ένωσης” δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Ξεζουμίστηκε σαν καλό κορόιδο με τις... λίμνες, αφού το φλόμωσαν με το εμπόριο ελπίδας. Ακόμα και αν η ΑΕΚ γλιτώσει την εκτέλεση από την ΟΥΕΦΑ, το μέλλον της στην Σούπερ Λίγκα, είναι ζοφερό, αν δεν βρεθεί κανονικός επενδυτής, ένας ή πολλοί. Εναποθέτω στη φαντασία του καθενός, να σκεφτεί τι θα είναι χειρότερο: Την ΑΕΚ να συμπληρώνει απλά την Σούπερ Λίγκα τη νέα σεζόν ή να παίζει σε άλλη κατηγορία...

ΥΓ: Για όσους δεν το κατάλαβαν, δεν εξαιρώ κανέναν από το σερβίρισμα του παραμυθιού της λίμνης. Αφού ήταν τόσο... σοφοί ας ρίξουν και καμία ιδέα τώρα, για το πως θα σωθεί η ομάδα...

ΥΓ1: Το επιχείρημα για την κατάκτηση του τίτλου του 2008 μέσα στο γήπεδο και για... δικαίωση του ρίσκου έχει πεθάνει χρόνια. Γιατί απλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το ρίσκο δεν μπορεί να σε βοηθήσει, αφού μπάλα παίζεται κι εκτός των γραμμών του γηπέδου.