FC: «Εγώ θα σώσω τον κόσμο;». Όχι. Εγώ τον κ@λο μου θα σώσω...

Υπάρχουν πολλές μορφές αντίδρασης ή αντίστασης σε κάτι που συμβαίνει γύρω σου και σου πληγώνει την αξιοπρέπεια, την τσέπη, το μέλλον, τη ζωή σου ολόκληρη, αλλά υπάρχει μόνο μια μορφή μη - αντίδρασης: απλά, δεν κάνεις τίποτα, πέρα από το να προσπαθείς να επιβιώσεις με κάποιον τρόπο. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο «κατόρθωμα» όλων αυτών των ανθρώπων, που μας έφτασαν ως εδώ - σε ένα σημείο τόσο κάτω που δεν βλέπεις τον ουρανό, αλλά ταυτόχρονα τόσο βαθύ που δεν έχεις φτάσει στον πάτο: να ενδιαφέρεται ο καθένας πρωτίστως για τον κώλο του, ώστε να μην ενεργοποιείται για να κάνει κάτι μαζί με άλλους.

Υπάρχει ένα ωραίο που κυκλοφορεί χρόνια, που λέει πάνω - κάτω «πρώτα ήρθαν για τους μαύρους, αλλά δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν μαύρος. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν με ένοιαζε γιατί δεν ήμουν Εβραίος». Και μετά από διάφορα παρόμοια καταλήγει στο «όταν τελικά ήρθαν για μένα, δεν υπήρχε κανείς τριγύρω να με βοηθήσει». Όλο αυτό, αντικατοπτρίζει την κατάσταση που ζούμε: όλοι π.χ. αναγνωρίζουμε (ή αναγνωρίζαμε μέχρι πριν 6 μήνες ή έναν χρόνο... ) ότι πρέπει να γίνουν θυσίες μπας και πάρει μπρος αυτό τη ρημάδι το μοτέρ της Ελλάδας, αλλά όλοι απαιτούσαμε να ξεκινήσουν οι θυσίες από τους άλλους. «Κάτω τα χέρια από τους φορτηγατζήδες» λένε οι φορτηγατζήδες, «κάτω τα χέρια από τους ταξιτζήδες» λένε οι ταξιτζήδες, «κάτω τα χέρια από τους δημοσιογράφους» λέμε οι δημοσιογράφοι και πάει λέγοντας. Και το ρεσιτάλ αφέλειας συνεχίζεται με το «καλά να πάθουν τα κοπρόσκυλα οι δημόσιοι υπάλληλοι, να αρθεί η μονιμότητα και να διώξουν τους μισούς και να τους κόψουν τα επιδόματα», λες και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ανεξαιρέτως είναι κοπρόσκυλα, λες κι άμα διώξουν τους μισούς θα ανασάνει η οικονομία (περισσότεροι άνεργοι = ακόμα λιγότερη αγοραστική δύναμη) ή λες και δεν θα γίνουν και στον ιδιωτικό τομέα οι «σφαγές» που θα γίνουν στο δημόσιο. Αλλά είπαμε: «όταν θα έρθουν για μένα, δεν θα έχει μείνει κανείς να βοηθήσει»...

Όταν λοιπόν προσπαθείς να επιβιώσεις, να σώσεις τη θέση εργασίας σου ακόμα και με μείωση που σε οδηγεί στα όρια της φτώχειας, να φροντίσεις τα παιδιά σου, να πληρώνεις το στεγαστικό σου δάνειο, αυτόματα έρχεται στα χείλη το «εγώ μωρέ θα σώσω τον κόσμο;». Ο φόβος σου για το αύριο σε οδηγεί στον καναπέ και την τηλεόρασή σου, να βλέπεις τα τεκταινόμενα από τα δελτία των 8, να σκέφτεσαι πώς θα τη βγάλεις αύριο και να ψάχνεις από κάπου να πιαστείς, κάποιον να ακολουθήσεις, να βρεις έναν «ηγέτη». Κι εκεί είναι πολύ εύκολο να παραπλανηθείς από τους κατασκευασμένους ηγέτες, τους faux πνευματικούς «ταγούς», τα «εξαιρετικά μυαλά» που κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλουν με το ζόρι και αυτούς που ήταν κάποτε σπουδαίοι και τρανοί αλλά έχουν να κάνουν κάτι σπουδαίο και τρανό εδώ και 20-30 χρόνια και σήμερα πουλάνε επαναστατικό πνεύμα και μας καλούν να ξεσηκωθούμε - οι ίδιοι άνθρωποι που απαρνήθηκαν το παρελθόν και την ιδεολογία τους, την εξορία και το ξύλο που έφαγαν, προκειμένου να καθίσουν σε καρέκλα Υπουργού...

Σόρι, αλλά δεν θα πάρω. Κι αν κοιτάζω γύρω και δεν αντικρίζω ούτε μισό ηγέτη, δεν θα ακολουθήσω τον πρώτο που θα δω μπροστά μου επειδή δεν υπάρχει άλλος. Είτε θα γίνω εγώ ηγέτης του εαυτού μου και θα πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, είτε θα περιμένω καρτερικά να «γεννήσουν» οι καταστάσεις και οι ζυμώσεις, η ανέχεια και η εξαθλίωση, η αναταραχή και ο αναβρασμός έναν Ηγέτη, που θα με κοιτάξει στα μάτια χωρίς να χαμηλώνει το βλέμμα προς την τσέπη μου και τον οποίο θα κοιτάξω στα μάτια και θα είμαι πρόθυμος να τον ακολουθήσω όσο πιο μακριά μπορώ.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr