FC: Αλλού πατάμε, αλλού πηγαίνουμε

Μια καλή και εις βάθος περιήγηση στην ειδησεογραφία όπως αυτή καταγράφεται στο ελληνόφωνο Ίντερνετ, πείθει και τον πιο ξεροκέφαλο: Οι Έλληνες ψάχνουν και διαβάζουν, αλλά οι περισσότεροι κρατάνε τα συμπεράσματα για τους εαυτούς τους.

Όσοι (λίγοι) αποφασίζουν να δηλώσουν συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο μέσω σχολίων, είναι είτε εκ πεποιθήσεως θύτες είτε πέφτουν θύματα του «χρυσού αξιώματος» που λέει ότι στο Ίντερνετ ο τσακωμός ξεκινάει γράφοντας κάτι. Οτιδήποτε, όχι απαραίτητα κάτι προκλητικό. Εδώ, που αυτό το έχουμε αναγάγει σε επιστήμη, το αποτέλεσμα είναι κωμικοτραγικό. Στα «σοβαρά» ειδησεογραφικά σάιτ τσακώνονται με ένταση οι μετριοπαθείς, στα «εναλλακτικά» ειδησεογραφικά το μπινελίκι μεταξύ «προοδευτικών» και «φασιστών/εθνικιστών» πάει σύννεφο σε κάθε ευκαιρία, στα αθλητικά (όπου επιτρέπεται ο σχολιασμός) αρκεί το ελάχιστο «τυράκι» μιας -ο θεός του αθλητισμού να την κάνει- είδησης για ν’ αρχίσουν τα χολερικά ξεσπάσματα των «ερεθισμένων» εφήβων αλλά και των μεγαλύτερων σε, βιολογική και μόνο, ηλικία κάφρων. Στα δε οπαδικά σάιτς δεν συζητάμε, ευτυχώς που δεν μυρίζουν όταν μπαίνεις γιατί η αποφορά του εμετού θα τα είχε στείλει στον κλίβανο ευθύς εξαρχής.

Τα προαναφερθέντα δεν είναι σοφίες που πρώτη φορά ακούγονται, αλλά επισημάνσεις και παρατηρήσεις επί γεγονότων που όλοι λίγο-πολύ έχουμε κάνει. Και τα παράπλευρα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι δύο, το ένα πιο φοβιστικό από το άλλο: Το πρώτο είναι ότι από την ελάχιστη συμμετοχή των αναγνωστών/θεατών/ακροατών δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αν το μέγεθος της αποδοκιμασίας (ή της ανοχής for that matter) για το γεγονός ότι η «γιαουρτοθάλασσα» του Ιντερνετ, μαζί με τα τηλεοπτικά/ραδιοφωνικά δελτία ειδήσεων, με ολίγη από εφημερίδες, είναι οι μοναδικές πηγές της επιδερμικής ενημέρωσης που λαμβάνουμε.

Το δεύτερο είναι ο στρεβλός αυτός μηχανισμός άμυνας που μας θέτει σε αδράνεια με τον πιο απλό -και ταυτοχρόνως πιο ύπουλο- τρόπο που μπορείτε να φανταστείτε: Αυτό το κομμάτι της διάνοιάς μας που από τη στιγμή που βλέπει ένα πρόβλημα καταγεγραμμένο επαρκώς (π.χ. σε ιντερνετικό άρθρο), θεωρεί ότι η αποστολή του έληξε! Σε κάθε περίπτωση θεωρεί πως ο ίδιος δεν αποτελεί μέρος της λύσης του και σε καμία των περιπτώσεων δεν περνάει από το μυαλό ότι ίσως η στάση του αυτή (ή οι παρελθούσες πρακτικές του) αποτελούν βασικό συστατικό του προβλήματος! Μ’ ένα γαμωσταυρίδι στους πολιτικούς, μια αναφορά στο Γουδή (μην είμαστε κι εκτός μόδας...) κι ένα σχόλιο τύπου «καλά τα λες μεγάλε, ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ...» ή «στο μυαλό μου είσαι» η (δήθεν) «αντιστασιακή συμμετοχή» λαμβάνει τέλος.

Κι έτσι, όμορφα κι ωραία, πορευόμαστε. Every man for himself κι αμαχητί ταυτοχρόνως, έχοντες και μη. Πεπεισμένοι πως η «θεομηνία» που μας περιγράφουν ότι έρχεται είναι αναπόδραστη και υποκύπτοντας στην αρχέγονη, ακαταμάχητη έλξη μας προς τη μοιρολατρεία.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr