Μπορούσε να απογειώνει τις αισθήσεις μας (SportDay/ Χρ. Σωτηρακόπουλος)

Η μπαλα εφυγε από τα πόδια του Φρανκ ντε Μπουρ από αριστερά και διέγραψε μια τροχιά σχεδόν πενήντα μέτρων. Ο Αγιάλα άφησε τον Ντένις Μπέργκαμπ για κάποια δέκατα του δευτερολέπτου αμαρκάριστο. Με άλλον αντίπαλο δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Μέχρι να κοντρολάρει, αν το κατάφερνε, ο Αργεντινός αμυντικός θα είχε χρόνο να τον κλείσει και να ξεμπερδέψει. Ο Ολλανδός ακούμπησε την μπάλα με προτεταμένο το δεξί πόδι, τη… διέταξε να κατέβει και σε χρόνο μηδέν τη χτύπησε με το ίδιο όσο χρειαζόταν για να εξουδετερώσει τον αντίπαλό του! Το πλασέ που ακολούθησε με το εξωτερικό φάλτσο έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και την Ολλανδία στα ημιτελικά ενός Μουντιάλ έπειτα από 20 ολόκληρα χρόνια. Εκείνο το καυτό απόγευμα στη Μασσαλία έκανε τόσο ζέστη, που μπορούσες να πετάξεις αυγά στην άσφαλτο και να ψηθούν αμέσως! Κανείς, όμως, από όσους είδαν αυτή την κίνηση από έναν ποδοσφαιρικό καλλιτέχνη δεν θα άλλαζε αυτή την εμπειρία με τίποτα!

Ο ΜπΕργκαμπ έχει βάλει και πιο δύσκολα γκολ. Και πιο όμορφα. Ακόμα και μεγαλύτερης έμπνευσης, όπως η ντρίμπλα στον Νταμπίζα και το πλασέ που ακολούθησε σε ένα ματς με τη Νιούκαστλ. Ομως κανένα άλλο γκολ του δεν ήταν πιο σημαντικό από εκείνο στο μεγάλο λιμάνι της Μεσογείου. Η Ολλανδία ανακάλυπτε έπειτα από χρόνια στο πρόσωπό του, τη λατρεία που είχε και για τον Κρόιφ ή τον Ρένζενμπρινκ. Τους αληθινούς αρτίστες. Αν υπάρχει μία χώρα στην Ευρώπη που αντιστέκεται στη νοοτροπία της νίκης με κάθε μέσο μπροστά από το θέαμα, αυτή είναι η Ολλανδία. Παρ' όλα αυτά, ο ίδιος επέμενε πάντα πως η νίκη τον ενδιαφέρει περισσότερο από το να δημιουργεί ωραίες εντυπώσεις. Ομως όταν τον ρώτησαν κάποτε αν θα ήθελε να είναι το παιχνίδι του σαν του Γκέρντ Μίλερ, είχε απαντήσει: «Ναι, θα ήθελα να σκοράρω περισσότερο, αλλά τότε θα έπαιζα διαφορετικό ποδόσφαιρο και το εύκολο γκολ δεν είναι στον χαρακτήρα μου». Καλύτερη εξήγηση για το τι αντιπροσωπεύει σε ένα μοντέρνο ποδόσφαιρο κάποιος σαν τον Μπέργκαμπ δεν υπάρχει. Γι' αυτό και θα μας λείψει.

Ο κΟσμοΣ ξέρει να εκτιμά την προσπάθεια. Ξέρει να αναγνωρίζει την καλλιτεχνική φλέβα. Σε μία χώρα που έχει ψύχωση με την απόλυτη εκμετάλλευση του κενού χώρου, κάτι που εφαρμόζεται στην καθημερινότητά της, αφού χωρίς τα φράγματα το 50% του εδάφους της θα ήταν κάτω από το νερό, μια καλή πάσα πίσω από την άμυνα μπορεί να χειροκροτηθεί πιο πολύ από ένα γκολ! Γι' αυτό και ο Κρόιφ λάτρεψε τον Μπέργκαμπ. Επειδή «μπορούσε να δει το κενό στην άμυνα πριν καν δημιουργηθεί», όπως εύστοχα τόνισε ο Τιερί Ανρί.

ΟποιοΣ παρατηροΥσε το παιχνίδι του Ντένις προσεκτικά, θα καταλάβαινε πως όλες οι κινήσεις του ήταν μελετημένες. Σε ένα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ με την Κορούνια, που είχα μεταδώσει πριν από πέντε χρόνια, θυμάμαι να κάνει σε δέκα λεπτά τρεις ενέργειες που άλλοι κάνουν σε ολόκληρη καριέρα! Ειδικά ένα «τσίμπημα» της μπάλας την ώρα που ήταν σε κίνηση και χτύπημα πάνω στα πόδια του αντιπάλου, σαν σε μπιλιάρδο για να πάρει φάλτσο και να του ξαναγυρίσει σε σημείο που ήταν ξεμαρκάριστος, ομολογώ πως με άφησε άφωνο!

Σε Ενα Αλλο ματς με τη Βέρντερ Βρέμης για το ΟΥΕΦΑ το 2000, έκανε μια πάσα με εξωτερικό φάλτσο στην πλάτη της άμυνας. Στο τηλεοπτικό πλάνο δεν φαινόταν πουθενά συμπαίκτης του! Και ξαφνικά η κάμερα έπιανε από το… πουθενά τον δεξιό μπακ Λι Ντίξον, που έβγαινε μόνος του με τον τερματοφύλακα σε τετ α τετ!

Οποιοι τον απόλαυσαν αυτά τα χρόνια είναι τυχεροί. Η Αρσεναλ πιστεύω πως έχασε πολλά από τον φόβο του να ταξιδέψει με αεροπλάνο. Σε πολλά εκτός έδρας ματς στην Ευρώπη θα είχε την ικανότητα να κάνει τη διαφορά. Από την άλλη, αξίζει να σταθούμε στο πόσο σημαντικό ήταν πως η ομάδα σεβάστηκε το πρόβλημά του. Και ο ίδιος αισθάνθηκε στο Λονδίνο και την Αρσεναλ αυτή τη ζεστασιά που η Ιντερ και το Μιλάνο δεν μπόρεσαν να του προσφέρουν!

Ο ΒενγκΕρ κατάφερε να πάρει από τον Μπέργκαμπ όσα περισσότερα γινόταν και ταυτόχρονα του έδωσε την ευκαιρία να εκφραστεί ποδοσφαιρικά. Μια κρύα βραδιά στο «Ανφιλντ», ο Ρόνι Γουίλαν με ρώτησε αν θα φανταζόμουν ποτέ τον Ζεράρ Ουγιέ να έδινε τόση αγωνιστική ελευθερία σε δικό του παίκτη! Συμφώνησα πως δεν υπήρχε περίπτωση. Ο Μπέργκαμπ ως ιδιοφυΐα ήθελε κάποιον να τον καταλάβει. Γι' αυτό και με τον Φαν Γκάαλ στον Αγιαξ, αλλά και στην Ιντερ, επαναστάτησε. Με τον Βενγκέρ, τον Κρόιφ, αλλά και τον Χίντινκ στην εθνική Ολλανδίας έβγαζε στο γήπεδο απλόχερα όλη την αξία του.
ΣΗμερα ο Μπέργκαμπ λέει «αντίο», την ώρα που η Αρσεναλ μπαίνει στη νέα εποχή με την είσοδο στο «Emirates». Και επειδή ο χρόνος είναι αμείλικτος, δυστυχώς, για τελευταία φορά θα απολαύσουμε αυτόν που, ενώ ο ίδιος δεν έμπαινε σε αεροπλάνο, μπορούσε πάντα να απογειώνει τις αισθήσεις μας όταν έπαιρνε την μπάλα στα πόδια!