Το ποδόσφαιρο ξανά κοντά στην τοπική κοινωνία

Πρόκειται για ένα από τα καλά της κρίσης. Οι προπονητές στη φετινή σεζόν απολύονται πιο δύσκολα και αυτό έχει να κάνει με τις αποζημιώσεις τους. Κακά τα ψέματα, σε άλλες εποχές, το καλοκαιρινό στραπάτσο του ΠΑΟ στο Ισραήλ θα σήμαινε και το τέλος του Φερέιρα. Μέσα στις αβέβαιες εποχές που ζούμε, ο Πορτογάλος συνέχισε να δουλεύει και αυτό που έχει φτιάξει φαίνεται μέσα στο γήπεδο. Στον ΠΑΟΚ ο Μπόλονι με τα στραβά αποτελέσματα στο πρωτάθλημα δεν θα είχε μακροημερεύσει σε έναν πάγκο που -ύστερα από την περίοδο Σάντος- μοιάζει ηλεκτρικός. Στην ΑΕΚ που τόλμησαν να κάνουν την αλλαγή, απαλλασσόμενοι από το συμβόλαιο Χιμένεθ πήγαν στη σίγουρη λύση με τον Κωστένογλου που με εξαίρεση τη γκέλα με τη Δόξα, γενικά έχει δώσει στην ομάδα μία ταυτότητα και αισιοδοξία που θα μπορούσε να έχει και προοπτική αν δεν υπήρχε η δαμόκλειος σπάθη του οικονομικού προβλήματος.

Εκείνο που πάντως ξεχωρίζει τη φετινή χρονιά από οποιαδήποτε άλλη, είναι η ευκαιρία που δόθηκε σε Ελληνες προπονητές να δουλέψουν. Και φυσικά ανεξαρτήτως των συνθηκών, όλοι τους αποδεικνύουν πως δεν υστερούν σε τίποτα από τους διάφορους απίθανους ξένους που ερχόντουσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τελευταίος αυτής της σειράς των προπονητών από το εξωτερικό που απορείς ποιος τον επέλεξε και με ποια κριτήρια, ήταν ο Πρόμπιερζ που ευτυχώς για τον Αρη κατάλαβαν σύντομα το λάθος τους και τον έστειλαν γρήγορα. Χωρίς αμφιβολία ο προπονητής του πρώτου γύρου, ήταν ο Γιώργος Δώνης που έχει φτιάξει στον Ατρόμητο μία πραγματικά σωστή ομάδα με αγωνιστικό προσανατολισμό, με αρχή μέση και τέλος. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης στην Ξάνθη παρά τη γκρίνια κάποιας μερίδας κόσμου στην αρχή, έχει βάλει τη δική του σφραγίδα και η ομάδα του παίζει ωραία μπάλα παίρνοντας και αποτελέσματα.

Ο Γιώργος Παράσχος ανήκει σε άλλη κατηγορία. Προσπάθησε και άλλαξε το DNA του Λεβαδειακού που ήθελε την ομάδα να αγωνίζεται μόνο αμυντικά, ψάχνοντας βαθμούς. Φέτος οι Βοιωτοί παίρνουν ρίσκα και αγωνίζονται με επιθετικούς προσανατολισμούς και όποιοι τους είχαν χαμένους από χέρι αναθεωρούν. Ο Νίκος Αναστόπουλος πιστώνεται στη συμπαγή αγωνιστική εικόνα του ΟΦΗ και τη δυνατότητα που απέκτησε σαν ομάδα να διαχειρίζεται όχι μόνο τις όποιες ήττες, αλλά και τις απρόσμενες επιτυχίες όπως το 2-2 με τον Ολυμπιακό. Ο Σάκης Τσιώλης, που επιμένω πως δεν έπρεπε να φύγει από τον Αρη και τώρα οι Θεσσαλονικείς θα είχαν βρει τα πατήματά τους, πήγε στην Τρίπολη και έδωσε στον Αστέρα την αυτοπεποίθηση που του έλειπε.

Ο Μπάμπης Τεννές πιστός στη φιλοσοφία του, έχει φτιάξει μία ομάδα στο Αγρίνιο που δεν χάνει εύκολα, ενώ ο Νίκος Καραγεωργίου στον Εργοτέλη με δεδομένη την αμέριστη συμπαράσταση του Απόστολου Παπουτσάκη, παρά τις κατά καιρούς γκρίνιες της εξέδρας συνεχίζει να κάνει καλό έργο και να δίνει σε πολλά νέα παιδιά την ευκαιρία τους. Ο Πανιώνιος επίσης είναι μία άλλη περίπτωση. Ξεκίνησε εντυπωσιακά με τον πάντα αξιόπιστο Τάκη Λεμονή, ωστόσο το τέλος της συνεργασίας τους έδωσε στον Ακη Μάντζιο μία ευκαιρία που δείχνει να την αρπάζει. Εχει βάλει πολλούς νέους και αξιόλογους στην ομάδα και επειδή παραδοσιακά η Νέα Σμύρνη στήριζε τα δικά της παιδιά μοιάζει με μία επιστροφή στις ρίζες. Υπάρχει ακόμα ο Μάκης Κατσαβάκης στη Δόξα Δράμας. Κάποιοι τον είπαν τρελό όταν ανέλαβε την πιο μέτρια (σε ποιότητα και ρόστερ) ομάδα που αγωνίστηκε τη τελευταία δεκαετία στη μεγάλη κατηγορία, αλλά ο ίδιος δεν δίστασε ποτέ μπροστά σε προκλήσεις.

Δεν έμαθε ποτέ να λειτουργεί με δημόσιες σχέσεις παρά μόνο με τη δουλειά του και ήδη έκανε δύο τεράστιες ζημιές σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Ο Κατσαβάκης έχει αφήσει έργο όπου και να δούλεψε, από τον Εδεσσαϊκό που ανέβασε και κράτησε στην Α' Εθνική στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90 έως τον Απόλλωνα Καλαμαριάς που έφτανε με άνεση στη δεκάδα πριν από λίγα χρόνια μέχρι την καταραμένη σεζόν του Βάλνερ. Κάποιοι ξεχνούν και το πετυχημένο πέρασμά του από τον Πανιώνιο, το ότι γλίτωσε τον Αρη πριν από λίγα χρόνια από τον υποβιβασμό, μέχρι το ότι ολοκλήρωσε τη σεζόν πέρυσι διαδεχόμενος τον Σάκη Τσιώλη και βγάζοντας τελικά τον Ολυμπιακό Βόλου στην Ευρώπη για πρώτη φορά. Πρόκειται για έναν πολύ σοβαρό άνθρωπο που αυτό που προσπαθεί τώρα με τη Δόξα, δηλαδή να διορθώσει τα αδιόρθωτα και να περισώσει το πρεστίζ για μία ιστορική ομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αξίζει τον θαυμασμό όλων μας.

Εκείνο σε τελική ανάλυση που κάνει τη σεζόν ξεχωριστή είναι το ελληνικό χρώμα, στους πάγκους, αλλά και πάνω στο χορτάρι αφού για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια υπάρχει σαφής υπεροχή στους αριθμούς των γηγενών απέναντι στους λεγεωνάριους. Και αν βγάλει κάτι καλό αυτή η κρίση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτό θα είναι να ξανάρθει κοντά με την τοπική κοινωνία. Μία σχέση που στο γενικότερο περιβάλλον νεοπλουτισμού της τελευταίας 15ετίας, απαξιώθηκε.