Άντε και... πορτο-καλί χρονιά

Τι χρονιά κι αυτή... Η προσπάθεια να στριμώξεις όσα έγιναν το 2011 στο χώρο του μπάσκετ σε 24 γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου έμοιαζε με mission impossible, αφού πιθανώς να μην έφταναν ούτε οι χιλιάδες χαρακτήρες των κινεζικών αλφαβήτων. Τελικώς όλοι, καλοί και κακοί, πρωταγωνιστές και μοιραίοι, άνθρωποι και γεγονότα που θα θυμόμαστε για πάντα κι άλλα που προτιμούμε να ξεχάσουμε, βρήκαν τη δική τους θέση στην ιστορία. Εκεί όπου θα ανήκει σε λίγες ώρες και το 2011.

Του Χρήστου Ρομπόλη

Αθηναϊκός: «Μια γυναίκα όλα τα μπορεί». Η ομάδα του Αθηναϊκού μετά το σύνηθες νταμπλ έσπασε το Νοέμβριο στην Α1 Γυναικών το στοιχειωμένο ρεκόρ των 80 συνεχών νικών του Άρη στο πρωτάθλημα Ανδρών μεταξύ του 1985 και του 1988. Ασθενές φύλλο; Δε νομίζω...

Βασίλης Σπανούλης: Στη δωδέκατη μέρα του 2011 επισκέφτηκε για πρώτη φορά με τα ερυθρόλευκα το ΟΑΚΑ. Αποδοκιμάστηκε, επηρεάστηκε, αλλά πανηγύρισε τη νίκη. Η συνέχεια, ωστόσο, δεν ήταν ανάλογη. Περιορίστηκε στο Κύπελλο, είδε τη Σιένα και τον Παναθηναϊκό να του φράζουν το δρόμο σε Ευρωλίγκα και πρωτάθλημα, ενώ λαβωμένος δεν κατάφερε να βοηθήσει την αγαπημένη του Εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ. Απαλλαγμένος από τραυματισμούς, έχει αρχίσει δυναμικά τη φετινή σεζόν αποτελώντας τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη του φετινού Ολυμπιακού.

Γιάο Μινγκ: Τον αποκάλεσαν «Σινικό Τείχος», αποτέλεσε το καμάρι της Κίνας και παραμένει ο δημοφιλέστερος άνθρωπος στη χώρα με το μεγαλύτερο πληθυσμό της Γης. Όμως, όπως πολλά εξαγώγιμα κινέζικα προϊόντα, αποδείχτηκε κι αυτός «ελαττωματικός». Ο Γιάο Μινγκ μετά από συνεχείς σοβαρούς τραυματισμούς που ταλαιπώρησαν το τεράστιο κορμί του (2,29μ. γαρ) αποφάσισε τον Ιούλιο να αποσυρθεί, πλην κλείσει τα 31. Πλέον γεμίζει το χρόνο του ως φοιτητής και οινοπαραγωγός. Καλά κάνει, αρκεί να μην μπλέξει τις δύο του νέες ιδιότητες.

Δημήτρης Διαμαντίδης: Μέσα στο 2011 ο Δημήτρης Διαμαντίδης συνέχισε να αναπτύσσει το μύθο του. Άξιος ηγέτης του πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδας Παναθηναϊκού, αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της Ευρωλίγκας και MVP του Final 4, αλλά και κορυφαίος αμυντικός της διοργάνωσης για έκτη φορά. Λιγομίλητος μπροστά στις κάμερες, προτίμησε να «μιλά» στις κρίσιμες στιγμές και αποτέλεσε την προέκταση του μυαλού του Ζέλικο Ομπράντοβιτς μέσα στο παρκέ.

Εθνική στο Ευρωμπάσκετ: «Χτυπήθηκε» από αποχωρήσεις (Διαμαντίδης), πληγώθηκε από τραυματισμούς (Σπανούλης, Περπέρογλου), γνώρισε ακόμη και την... εγκατάλειψη (Μαυροκεφαλίδης, Σχορτσανίτης). Υποχρεώθηκε σε βίαια ανανέωση, τη στιγμή που οι αντίπαλοι κατέβηκαν πάνοπλοι στη μάχη. Κι όμως, η Εθνική κράτησε τη σημαία ψηλά. Με μέσο όρο ηλικίας 25,3 έτη, έξι πρωτάρηδες σε μεγάλη διοργάνωση και ανανεωμένη κατά 7/12 από εκείνη που αγωνίστηκε ένα χρόνο πριν στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, η «επίσημη αγαπημένη» έφτασε στο ταβάνι της, κόντεψε να το τρυπήσει στα προημιτελικά με τη Γαλλία και τελικά... συμβιβάστηκε με την έκτη θέση και το εισιτήριο για το Προολυμπιακό Τουρνουά. Ελληνική μαγκιά!

Ζούρος (Ηλίας): Ήταν η χρονιά του. Μετά από τρεις τίτλους σε διάστημα πέντε μηνών με τη Ζαλγκίρις Κάουνας, ανέλαβε να καθοδηγήσει την Εθνική ίσως στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της. Δεν «κλάφτηκε», δεν αναζήτησε δικαιολογίες στις απουσίες, δούλεψε σκληρά με τους συνεργάτες του, πήρε το μέγιστο από το διαθέσιμο υλικό και του ανήκει μεγάλο μέρος της επιτυχίας. Ο Ηλίας Ζούρος δεν καταλαβαίνει από ζόρια...

Η ώρα της αποχώρησης (;):Στήριξαν το μπάσκετ σε δύσκολες στιγμές. Ξόδεψαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, δίχως καμία ελπίδα για ανταποδοτικό όφελος και μοναδικό γνώμονα την καψούρα τους. Ωστόσο λίγο η κρίση, λίγο ο κορεσμός για τους μεν και ο εκνευρισμός για την αποτυχία κατάκτησης μεγάλων τίτλων αλλά και η αμφισβήτηση από τους «ημέτερους» για τους δε, ώθησαν Γιαννακόπουλος και Αγγελόπουλους αντίστοιχα στην απόφαση να αποχωρήσουν από το άθλημα. Τελικά παρέμειναν για φέτος, έστω και με μερικά ή δραστικά μειωμένους προϋπολογισμούς, αλλά η ημερομηνία λήξης πλησιάζει. Θα αλλάξουν γνώμη; Μακάρι...

Θοδωρής Παπαλουκάς: Επέστρεψε στην Ελλάδα ως άγγελος της αναγέννησης του Ολυμπιακού, αποχωρώντας από τη σιγουριά της ΤΣΣΚΑ Μόσχας με στόχο να πάρει έναν μεγάλο τίτλο με τους Πειραιώτες και να ολοκληρώσει τη δουλειά που είχε αφήσει στη μέση φεύγοντας το 2002. Τρία χρόνια μετά τη μεγάλη του επιστροφή, έφυγε ξανά για τα ξένα (Μακάμπι Τελ Αβίβ) δίχως να έχει φτάσει στο στόχο του, με «φτωχή» συγκομιδή τα δύο Κύπελλα και με αρκετή μουρμούρα από μερίδα οπαδών για την προσφορά του.

Ισπανία: Πόσο ταλέντο να «χωρέσει» σε μία ομάδα; Η Ισπανία που εμφανίστηκε στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας έδωσε την απάντηση: Πολύ! Τα μεγάλα αστέρια της ομάδας συστρατεύτηκαν μετά την αποτυχία στο Μουντομπάσκετ, ενισχύθηκαν ακόμη και με... ξένες δυνάμεις (Σερζ Ιμπάκα) και η ευλογημένη γενιά των «φούριας ρόχας» απλώς δεν μπορούσε να μην κατακτήσει τον τίτλο.

Κυπελλούχος ο Ολυμπιακός: Μία ακόμη χρονιά που άρχισε με μεγάλες προσδοκίες ολοκληρώθηκε με το μίνιμουμ, την κατάκτηση του Κυπέλλου. Ο Ολυμπιακός έφτασε στους τελικούς με πλεονέκτημα έδρας και τον «αέρα» των τριών νικών σε ισάριθμα παιχνίδια απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά η κατάληξη ήταν η ίδια. Κι αυτή τη φορά δεν υπήρχε η συμμετοχή σε Final 4 για να απαλύνει τον πόνο, αφού είχε... φροντίσει η Σιένα γι’ αυτό.

Λοκ άουτ: Κακό πράγμα η απληστία... Εκατομμυριούχοι παίκτες και δισεκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες μάλωσαν σαν τα μικρά παιδιά έχοντας να χωρίσουν την πίτα των εσόδων του ΝΒΑ. Αυτό το μπραντεφέρ για το ποιος θα γίνει λιγότερο πλούσιος δεν είχε νικητή, παρά μοναδικό χαμένο το άθλημα, που πάνω που έδειχνε να ξαναβρίσκει το δρόμο του μετά την πτώση στη δημοτικότητά του μετά το lockout της σεζόν 1998/99, δέχτηκε ένα ακόμη πλήγμα. Συναντήσεις επί συναντήσεων, άκαρπες διαπραγματεύσεις, αιχμηρές τοποθετήσεις εκατέρωθεν, εκβιαστικές μέθοδοι και πρακτικές που έδειχναν «ωμή» αντιμετώπιση του πρωταθλήματος ως προϊόντος και των φιλάθλων ως πελατών, συνέθεσαν το σκηνικό που κρατούσε δέσμιο το θέαμα για περίπου τέσσερις μήνες.

Μεγάλωσε απότομα: Μέσα στο 2011 ο Νικ Καλάθης «μεγάλωσε» περισσότερο από όσο τα προηγούμενα 20 χρόνια της ζωής του. Από... απροσάρμοστο στα «θέλω» του Ομπράντοβιτς κολεγιόπαιδο, έγινε παραστάτης του Διαμαντίδη με καθοριστική συμβολή στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας (με σπουδαίες εμφανίσεις από τα προημιτελικά και μετά) και του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό, όταν στον τέταρτο και τελευταίο τελικό κάλυψε ιδανικά την απουσία του τραυματία αρχηγού. Μετά την προαγωγή στο «τριφύλλι», ήρθε κι αυτή στην Εθνική, όπου ως βασικός είχε σημαντική συμβολή στην πορεία της στο Ευρωμπάσκετ.

Ντιρκ Νοβίτσκι: Περίμενε να φτάσει στα 33 του και κινδύνευσε να μπει στα μακρά λίστα των μεγάλων του ΝΒΑ που αποσύρθηκαν με «γυμνά» δάχτυλα. Τελικά όμως τα κατάφερε! Έχοντας επιτέλους ένα supporting cast αντάξιο της δικής του κλάσης, ο Ντιρκ Νοβίτσκι ήταν ο leading man των Μάβερικς στον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους. Όλος ο μπασκετικός κόσμος υποκλίθηκε στην προσωπικότητά του και μας «σκλάβωσε» ακόμη περισσότερο όταν μετά από την εξαντλητική σεζόν στο ΝΒΑ αποφάσισε να ενισχύσει τη Γερμανία στο Ευρωμπάσκετ. Εκεί δεν τα κατάφερε εξίσου καλά, αλλά τι σημασία έχει; Και μόνο που έπαιξε, φτάνει...

Ξενομανία: Τι κι αν οι μικρές εθνικές ομάδες «σαρώνουν» τους τίτλους; Το «παπούτσι από τον τόπο σου» εξακολουθεί να αγνοείται από τις ελληνικές ομάδες. Συνεχίζουν, ακόμη και εν καιρώ κρίσης, να προτιμούν αμφιβόλου ποιότητας και περαστικούς ξένους από την αξιοποίηση των δικών τους παιδιών.

Ομπράντοβιτς (Ζέλικο): Ομάδες ολόκληρες θα ζήλευαν τον αριθμό των τίτλων του. Αποτελεί το πρότυπο των συναδέλφων του και το όνειρο κάθε παίκτη. Πολύ απλά γιατί ξέρει να παίρνει και να καταφέρνει το μέγιστο. Το 2011 ήταν μία ακόμη πιστοποίηση της προπονητικής μαεστρίας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Παναθηναϊκός: Τον χαρακτήρισαν αποδυναμωμένο μετά την αποχώρηση Σπανούλη, Πέκοβιτς και Γιασικεβίτσιους. Τον αποκάλεσαν εξαρτημένο από τον Διαμαντίδη, γερασμένο, αδύναμο στους ψηλούς, χωρίς βάθος πάγκου, ακόμη και κορεσμένο... Εκείνος απάντησε στους αμφισβητίες με τίτλους κατακτώντας Ευρωλίγκα και πρωτάθλημα με μειονέκτημα έδρας. Μεταμορφώθηκε από ένα προβληματικό σύνολο σε μία ομάδα μοντέλο στο δεύτερο μισό της περιόδου, κατατρόπωσε την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα και κατέκτησε εύκολα στο Final 4 την Ευρωλίγκα, ενώ διατήρησε τα κεκτημένα νικώντας τον-κακό του δαίμονα μέχρι και τους τελικούς-Ολυμπιακό.

Ρόουζ (Ντέρικ): Ούτε Λεμπρόν, ούτε Κόμπι, ούτε Χάουαρντ, ούτε Νοβίτσκι... Ο Ντέρικ Ρόουζ έκανε δικαιωματικά δικό του το βραβείο του MVP της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. «Θάμπωσε» με τις εμφανίσεις του, φάνταζε πάντα ένα κλικ πιο γρήγορος, αλτικός και εκρηκτικός από τους αντιπάλους του, μετέτρεψε τους Μπουλς από μία μέτρια ομάδα σε διεκδικήτρια τίτλου για πρώτη φορά μετά την εποχή Τζόρνταν, τους οδήγησε στο καλύτερο ρεκόρ του πρωταθλήματος κι αν είχε μεγαλύτερη συμπαράσταση, ίσως να έφτανε ακόμη ψηλότερα από τους τελικούς της Ανατολής.

Στραπάτσο: Κάποιοι έσπευσαν να τους στέψουν πρωταθλητές πριν αρχίσει η σεζόν. Η συναστρία Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Ουέιντ και Κρις Μπος γέννησε όχι απλώς προσδοκίες, αλλά απαιτήσεις για θέαμα και τίτλους για το Μαϊάμι. Τα μεγάλα λόγια που εκστόμισαν, ωστόσο, δεν έγιναν ποτέ πράξεις. Έφτασαν μεν στους τελικούς προσφέροντας αρκετές στιγμές μπασκετικής μαγείας, αλλά ο εγωισμός, η αλαζονεία και το ατομικό ταλέντο υποκλίθηκαν στην ταπεινή ομαδικότητα των Μάβερικς και ο πολύς Λεμπρόν παρέμεινε «βασιλιάς» χωρίς στέμμα, αλλά με την ταμπέλα του loser.

Τζάκσον (Φιλ): Αν η επιτυχία μετριέται σε τίτλους, ο Φιλ Τζάκσον δικαιούται να λέει πως είναι ο κορυφαίος προπονητής όλων των εποχών. Το καλοκαίρι αποφάσισε να κρεμάσει το... πινακάκι του, υπερπλήρης επιτυχιών και διακρίσεων, με μεγάλο παράσημο την επίδοση ρεκόρ των έντεκα πρωταθλημάτων κι ακόμη μεγαλύτερο την αναγνώριση του κόσμου για το σπουδαίο έργο του και την ικανότητά του να τιθασεύει παίκτες όπως ο Τζόρνταν, ο Πίπεν, ο Κόμπι και ο Σακίλ. Ονειρευόταν το «αντίο» με έναν ακόμη τίτλο με τους Λέικερς, προκειμένου να ολοκληρώσει μαζί τους το δεύτερο three-peat όπως είχε κάνει με τους Μπουλς. Ο Ντιρκ Νοβίτσκι και οι Μάβερικς είχαν άλλη άποψη. Απέκλεισαν τους Λέικερς με 4-0 στα ημιτελικά της Δύσης, η συντριβή με 122-86 ήταν το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του. Στην περίπτωσή του, ωστόσο, η τελευταία εντύπωση δεν είναι αυτή που μένει...

Υποβιβασμός ΑΕΚ: Εννέα χρόνια πριν κατακτούσε το πρωτάθλημα και τώρα είναι στην Α2. Η πιο «μαύρη» σελίδα στην ιστορία της ΑΕΚ γράφτηκε με τον υποβιβασμό της. Εγκλωβισμένη στις αμαρτίες των προηγούμενων ετών, προδομένη από εχθρούς και «φίλους» και με μία διοίκηση που ήθελε αλλά δεν μπορούσε να τη βοηθήσει, υπέκυψε στα «τραύματά» της. Η καταγγελία σε βάρος του Ηλυσιακού έμοιαζε και ήταν απονενοημένο διάβημα για τη σωτηρία και ο τελικά αναπόφευκτος υποβιβασμός ήταν φυσική κατάληξη μίας κατρακύλας ετών. Πιο «σοφή» πλέον, άρχισε την προσπάθεια επιστροφής εκεί που ιστορικά ανήκει και ο κόσμος της τραγουδά και ελπίζει «ΑΕΚ, γερά, βασίλισσα ξανά».

Φαίδων Ματθαίου: Ο πατριάρχης του ελληνικού μπάσκετ «έφυγε» στα 87 του το Σεπτέμβριο. Στυλοβάτης του αθλήματος, υπηρέτης του σαν παίκτης, προπονητής, δάσκαλος... «Έσβησε» μία μέρα μετά την εξασφάλιση της συμμετοχής στο προολυμπιακό τουρνουά, ήσυχος πως αφήνει την πορτοκαλί μπάλα σε καλά χέρια. Να μας προσέχεις από ψηλά, δάσκαλε...

Χουάν Κάρλος Ναβάρο: Πρωταθλητής Ευρώπης και MVP του Ευρωμπάσκετ, νταμπλούχος Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα και πολυτιμότερος παίκτης των τελικών, πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκας... Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο κέρδισε σχεδόν ό,τι... υπήρχε σε τίτλους, ομαδικούς και προσωπικούς, μέσα στο 2011 ξεχωρίζοντας μεταξύ των κορυφαίων συμπαικτών του.

Ψώνισαν κι έχασαν: Το lockout άνοιξε την αγορά της Ευρώπης για πολλούς αστέρες του ΝΒΑ. Πολλές ομάδες πήραν το υπολογισμένο ρίσκο της απόκτησής τους, αλλά γρήγορα αποδείχτηκε πως επρόκειτο για μία εφήμερη απόλαυση. Όταν ένωση ιδιοκτητών και παικτών τα βρήκαν, οι «μισθοφόροι» άφησαν στα κρύα του λουτρού τους Ευρωπαίους που τους πρόσφεραν καταφύγιο και πολλά χρήματα για να επιστρέψουν στη φυσική τους θέση. Όσοι έχτισαν τις ομάδες τους στους... φευγάτους, έπαιξαν κι έχασαν. Οι υπόλοιποι, όσοι προτίμησαν να μην χτίσουν παλάτια στην άμμο αλλά σε στέρεες βάσεις και χωρίς παίκτες με ημερομηνία λήξης, απλώς κρυφογέλασαν δικαιωμένοι για την επιλογή τους.

Ώρα για δράση: Κάλλιο αργά, παρά ποτέ... Πάνω που είχαμε αρχίσει να συνηθίζουμε τη ζωή χωρίς ΝΒΑ εγκαταλείποντας τις ελπίδες για έναρξη της σεζόν, ήρθαν τα καλά μαντάτα από τις ΗΠΑ. Ιδιοκτήτες και παίκτες, συναισθανόμενοι την υποχρέωση απέναντι στους φιλάθλους, αλλά κυρίως αντιλαμβανόμενοι πως το λουκέτο στο πρωτάθλημα δεν εξυπηρετεί τους ίδιους, την υστεροφημία και την τσέπη τους, αποφάσισαν να θάψουν-έστω και καθυστερημένα-το τσεκούρι του πολέμου. Η έναρξη του πρωταθλήματος ανήμερα των Χριστουγέννων ήταν το καλύτερο δώρο για όσους αγαπούν το μπάσκετ.