Ένα μουντιάλ που θα ζήλευε και ο Ντε Κουμπερτέν (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ένα μήνα στη Γερμανία άκουσα κορνάρισμα μόνο μετά τα παιχνίδια. Οποιος κέρδιζε, έβγαινε στον δρόμο και κορνάριζε!

Οι Γερμανοί ειδικά, που στην καθημερινότητα της οδήγησής τους θα μπορούσαν και να οδηγούν αυτοκίνητα χωρίς... κόρνα, ξεσάλωσαν! Ωσπου γύρισα στην Ελλάδα και σκεφτόμουν πόση ώρα θα κάνω να ακούσω κορνάρισμα. Η αναμονή κράτησε κάποια δευτερόλεπτα! Και αυτός που το έκανε ήμουν... εγώ! Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα η ανθρώπινη φύση προσαρμόζεται στο περιβάλλον.

Αυτό συνέβη και στο Μουντιάλ. Προσαρμόζεσαι. Οι πιο πολλές ομάδες έπαιξαν τελικά 4-4-2, λέει η τεχνική επιτροπή, αλλά ουσιαστικά όλοι συμφωνούμε ότι ήταν ένα καμουφλαρισμένο 4-5-1. Στο οποίο όλοι οι προπονητές άφηναν έναν κυνηγό να τα βάλει με τα θηρία. Ηταν ένα τουρνουά που όποιος είχε καλό προπονητή, προχώρησε. Η διαφορά της Πορτογαλίας με την Ολλανδία, για παράδειγμα, αποδείχτηκε ότι ήταν ο Σκολάρι. Αλλάξτε του θέσεις με τον Φαν Μπάστεν και ίσως οι «οράνιε» να ήταν στην τετράδα. Ή πάρτε τον Χίντινκ και βάλτε τον στην Αγγλία. Αμφιβάλλετε ότι το έκτρωμα που παρουσίασε ο Ερικσον μπορεί και να ήταν στον τελικό; Ειδικά σε μία περίπτωση είμαι βέβαιος. Αν ο Λίπι καθόταν στον πάγκο της Αργεντινής (της μακράν πιο ποιοτικής ομάδας από άποψης ρόστερ), αμφιβάλλετε ότι ο παγκόσμιος πρωταθλητής θα ήταν άλλος;

Οπως προσαρμόστηκαν οι οπαδοί. Που ακόμα κι αν κάποιοι έρχονταν με καχυποψία στη Γερμανία, η όλη ατμόσφαιρα τους επηρέαζε. Ολοι μαζί έβλεπαν, γιόρταζαν, τραγουδούσαν. Το σλόγκαν της διοργάνωσης ήταν «Time to make friends» και αυτό συνέβη. Συνολικά δεν είχαμε πάνω από 400 συλλήψεις. Οι πιο πολλές έγιναν προληπτικά. Αν εξαιρέσουμε τις εικόνες στο κέντρο της Κολωνίας με κάποιους μεθυσμένους Αγγλους και Γερμανούς (καθόλου πρωτότυπο), το Μουντιάλ του 2006 περνά στην ιστορία όχι απλώς ως το πιο ήσυχο, αλλά και το πιο πολυεθνικό, πολυπολιτισμικό και πολυκοινωνικό. Στο επίκεντρο υπήρχε η διοργανώτρια χώρα. Μία Γερμανία που ένιωσε καλά με τον εαυτό της και ύστερα με τους καλεσμένους της. Μια χώρα που έκλεισε για τα καλά τα φαντάσματα του παρελθόντος στο χρονοντούλαπο και απενοχοποιήθηκε. Ισως η πιο χαρακτηριστική σκηνή της νέας Γερμανίας ήταν το αγκάλιασμα του Γιούργκεν Κλίνσμαν με την Ανγκέλα Μέρκελ. Ο πρώην σταρ, ξανθός και ηλιοκαμένος (από τη μόνιμη διαμονή του στην Καλιφόρνια) και εκπρόσωπος του παλιού δυτικογερμανικού στυλ, με την καγκελάριο που, μεγαλωμένη στην πρώην Ανατολική Γερμανία, στα πρώτα ματς του τουρνουά έδειχνε μαζεμένη και έξω από τα νερά της!

Ηταν ένα τουρνουά που, όπως έγραψε ο Τζεφ Πάουελ στην «Daily Mail», θα ζήλευε και ο Ντε Κουμπερτέν! Η συμμετοχή τελικά είχε αν όχι μεγαλύτερη –σε ένα σκληρό σύγχρονο κόσμο– τουλάχιστον όση σημασία και η νίκη. Οι Ιταλοί χάρηκαν γιατί κέρδισαν, οι Γάλλοι αποθέωσαν την ομάδα τους, αν και έμεινε δεύτερη, οι Γερμανοί έκαναν πάρτι για να ευχαριστήσουν τα δικά τους παιδιά που πήραν την τρίτη θέση (αποτυχία με βάση την ιστορία και τις περγαμηνές της εθνικής τους) και οι Πορτογάλοι ένιωθαν ικανοποιημένοι! Το ίδιο και οι Μεξικανοί, οι Ουκρανοί, οι Γκανέζοι, οι Αυστραλοί, οι Ελβετοί, οι Κοσταρικανοί, οι «Socca Warriors» από το Τρίνινταντ, οι ταλαιπωρημένοι για 27 χρόνια από τον εμφύλιο πόλεμο Ανγκολέζοι. Ηταν σουρεαλιστικό σαν εικόνα να βλέπεις ομάδες να αποκλείονται, αλλά τους οπαδούς να μένουν. Οι Ιάπωνες και οι Κορεάτες, μετά την οργανωτική επιτυχία του δικού τους τουρνουά, είναι φανερό πως ήρθαν για να μείνουν! Ασε που κάθε δρόμος που είχε PRADA, ARMANI και GUCCI έμοιαζε να έχει υποστεί κατάληψη από τον στρατό... τουριστικής κατοχής της Απω Ανατολής!

Σαφέστατα κάποιοι είδαν τους αποκλεισμούς τους ως δράματα. Οι Αργεντινοί δεν συγχώρησαν στον Πέκερμαν τα λάθη, οι Βραζιλιάνοι έστησαν από το ίδιο βράδυ του αποκλεισμού στη Φρανκφούρτη τα λαϊκά δικαστήρια! Και στις δύο χώρες δεν υπάρχει συμπόνοια στον αποτυχημένο. Εκεί μοιάζει να έχει απόλυτη εφαρμογή η αμερικανική ανοησία ότι ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα! Αν πήραν κάποια μαθήματα από τις εικόνες που ζήσαμε στη Γερμανία, θα ήταν καλό να τα εφαρμόσουν κιόλας!

Είδαμε κακές διαιτησίες, αλλά είδαμε και μερικές εξαιρετικές. Ο Μεξικανός Αρκούντια με πέντε άψογα ματς ήταν ο κορυφαίος και αποδεικνύει, όπως ο Αργεντινός Ελιζόντο, ο Ουρουγουανός Λαριόντα και ο Ιάπωνας Καμικάουα, πόσο καλή είναι η διαιτησία και εκτός Ευρώπης. Λάθη έγιναν και θα γίνονται. Τουλάχιστον, αυτή τη φορά δεν ήταν προσχεδιασμένα. Οσο για τον θόρυβο που ξεσήκωσε το αν ο Ελιζόντο απέβαλε τον Ζιντάν, επειδή ο τέταρτος διαιτητής κοίταξε το βίντεο, ακούγεται αστείο! Πρέπει να κρίνουμε αν η απόφαση ήταν σωστή (και ήταν) και όχι με ποιον τρόπο ειδοποιήθηκε ο διαιτητής. Και η ΦΙΦΑ του Μπλάτερ καλό είναι να μη στυλώνει τα πόδια και να πάρει τη γενναία απόφαση ότι το βίντεο την ώρα του αγώνα -τουλάχιστον για τις περιπτώσεις αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή ή όχι- θα βοηθήσει πολύ αν εφαρμοστεί. Γιατί ένα γκολ που είναι ή δεν είναι αλλοιώνει αποτέλεσμα, κάτι που κατ' ανάγκη δεν συμβαίνει με ένα πέναλτι, ένα οφσάιντ ή μία αποβολή.

Ηταν πάντως ένα εξαιρετικό Μουντιάλ. Γιατί είχε δράματα, γιατί έφτιαξε ιστορίες, γιατί είχε πολύ ανθρώπινο στοιχείο, κάτι που έλειψε το 2002, γιατί είχε χρώμα στην εξέδρα, γιατί είχε έξυπνη τακτική, γιατί είδαμε ομάδες που έτρεχαν -με παίκτες που έχουν στα πόδια 60 και 70 ματς- σαν σφαίρες. Κυρίως όμως γιατί είχε δραματικά ματς. Αυτοί που κατηγορούν τα πέναλτι ως τρόπο επίλυσης της διαφοράς, ας σκεφτούν κάτι καλύτερο. Οχι, όμως, προς Θεού, τις αμερικανικές ανοησίες να μετρούν τα κόρνερ ή να αφαιρείται από ένας παίκτης για κάθε δέκα λεπτά παράτασης ώσπου να μπει γκολ! Παιχνίδια που δεν θα θυμόμασταν ποτέ, έμειναν στην ιστορία για τα πέναλτι. Αλλά στη Γερμανία είδαμε επίσης τον καλύτερο τελικό της τελευταίας 20ετίας, με το ζενίθ και το ναδίρ της ανθρώπινης φύσης του Ζιντάν, αλλά και την πανάξια πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλία. Εναν ημιτελικό που η παράτασή του (Ιταλία-Γερμανία) άνετα ανταγωνίζεται τα καλύτερα ματς του προηγούμενου αιώνα, ένα εκπληκτικό Γαλλία–Ισπανία 3-1, ένα άκρως καθηλωτικό Γαλλία-Βραζιλία 1-0. Απολαύσαμε το απίστευτο Κροατία-Αυστραλία 2-2, την ανατροπή στο Ακτή–Σερβία 3-2, το δράμα στο 1-1 της Ιταλίας με την Αμερική και της Γερμανίας με την Αργεντινή. Βιώσαμε την απίθανη ένταση του Πορτογαλία–Ολλανδία 1-0 με τις 16 κάρτες και τις τέσσερις αποβολές. Πάνω απ’ όλα, όμως, τη φάση της Αργεντινής με τη Σερβία, στην οποία οι 24 πάσες οδήγησαν μέσα σε 57 δευτερόλεπτα στο ωραιότερο γκολ του τουρνουά (το 2-0 του Καμπιάσο). Θαυμάσαμε το ποδόσφαιρο όπως πρέπει να παίζεται. Και μόνο γι' αυτή τη φάση, το Μουντιάλ του 2006 μένει αξέχαστο!