Στο άκουσμα του θανάτου του Σόκρατες ασυναίσθητα μεταφέρθηκα σε εκείνες τις μέρες της δεκαετίας του ‘80 με λογική νοσταλγία. Ένα βλέμμα πίσω στην πρόσφατη ιστορία είναι αλήθεια πως γίνεται μόνιμα μέσω του παράξενου φίλτρου που ενστικτωδώς μας προστατεύει στα μακροβούτια στο παρελθόν.
Βλέπετε, η ανθρώπινη φύση έχει την τάση να λησμονεί πως δεν ήταν μόνιμα τα πάντα ιδανικά. Το παρελθόν δεν είναι κάτι που οποιοσδήποτε μπορεί να μελετήσει με ρηχή ανησυχία, ωστόσο λειτουργεί καθαρτικά για τη ψυχή αν μέσα από αυτά που ανακαλεί η μνήμη καταφέρνεις να κρατήσεις σε αληθινή διάσταση τα σημαντικά αγνοώντας τα δευτερεύοντα. Η καρδιά, που δεν συνάδει συχνά με τη λογική, έχει μία παιχνιδιάρικη μέθοδο για να ανατρέχει στο παρελθόν, επιμένοντας πως ό,τι βλέπαμε κάποτε ήταν πιο ωραίο και πιο σημαντικό.
Διαβάστε το άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο aixmi.gr