Χρόνια τώρα λέμε και γράφουμε για τα δύο καρπούζια σε μία μασχάλη. Χρόνια τώρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως δεν γίνεται να χωρέσουν.
Ο Ολυμπιακός με τις εμφανίσεις του σε Τρίπολη και απέναντι στον Παναιτωλικό έδειξε πως ορισμένα πράγματα δύσκολα αλλάζουν.
Ασύνδετος και νωθρός για πρώτη φορά στο «Καραϊσκάκης», συμπεριφέρθηκε σαν άλλη ομάδα. Χωρίς την πίεση ψηλά με φανερή αδυναμία ή μήπως απροθυμία να πρεσάρει ώστε να αιφνιδιάσει την άμυνα των φιλοξενουμένων.
Η μεσαία γραμμή του Μπάμπη Τεννέ έβγαλε από τα νερά της την αντίστοιχη των γηπεδούχων. Ο Ιμπαγάσα προφανώς ανέτοιμος και γι’ αυτό σε κατάσταση μόνιμου εκνευρισμού αποτύγχανε να οργανώσει το παιχνίδι. Οι όποιες εξάρσεις του Αμπντούν δεν έφερναν αποτέλεσμα κι ο Τζεμπούρ πελαγοδρομούσε σε θέση αριστερού εξτρέμ.
Από τη στιγμή που οι φαλτσαριστές σέντρες του Τοροσίδη έβρισκαν μόνο τους αντίπαλους σέντερ μπακ, ο Ολυμπιακός αδυνατούσε να βρεθεί σε θέση βολής. Ο διαιτητής Παππάς που με τη λήξη δέχεται πυρ ομαδόν για τις υποδείξεις του ξεκίνησε με το χέρι-πέναλτι του Ντολεζάι. Έχασε τη φάση κι αμέσως μετά δεν είδε τον Χαριστέα που κόντεψε να χάσει τη φανέλα του από το τράβηγμα που της έκανε ο Αβραάμ. Στο δεύτερο ημίχρονο «ανέβασε» την απόδοσή του γιατί αυτός κι ο βοηθός του δεν είδαν τον Τζεμπούρ να ξεκινάει την προσπάθειά του για το δεύτερο γκολ από δύο μέτρα οφσάιντ. Αν δεν τα δει όλα αυτά ο Βασσάρας τότε πάμε πάλι για μία ποδοσφαιρική χρονιά «βουτηγμένη» στην καχυποψία, την γκρίνια και την γενικευμένη αμφισβήτηση.
Επί του παρόντος ας αμφισβητήσουμε την αγωνιστική ετοιμότητα του Ολυμπιακού. Κάθε παιχνίδι χάνει κι έναν-δύο από τραυματισμό. Στην Τρίπολη χάνει την αγωνιστική του ταυτότητα και με αντίπαλο τον οργανωμένο Παναιτωλικό δεν την βρίσκει. Από Σάββατο βράδυ σε Τρίτη βράδυ αλλάζουν πολλά. Έχουμε ξαναδεί το έργο. Αλλά όποιος πάει για πρωτάθλημα οφείλει να το δείχνει. Άλλη συζήτηση θα γινόταν αν οι «ερυθρόλευκοι» πίεζαν τον αντίπαλο, «καθάριζαν» νωρίς το ματς και στην συνέχεια «κάθονταν» πάνω στο αποτέλεσμα. Έτσι όπως έπαιζαν σκόρπισαν αμφιβολίες...