Ένα ματς, μια καριέρα (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

Σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που θα το θυμόμαστε για πολύ λίγες καλές στιγμές, εκείνος που άφησε το σημάδι του ήταν ο Ζινεντίν Ζιντάν. Ακόμα και το ότι ο τελικός κρίθηκε υπέρ των Ιταλών ήταν ίσως δικό του έργο. Από την αρχή, με πέναλτι-ποίημα που εκτέλεσε, ως το τέλος, όπου νικήθηκε στην κεφαλιά από κοντά από τον Μπουφόν και με την ενέργειά του απέναντι στον Ματεράτσι.

Όσοι έχουν κλοτσήσει το τόπι μέσα στο γήπεδο, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως οι ποδοσφαιριστές μεταξύ τους δεν μιλάνε στον… πληθυντικό, αλλά ανταλλάσσουν συχνά ορισμένα «γαλλικά», που ξεφεύγουν από τα όρια. Μετά το τέλος του τελικού και χθες κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας, άκουσα πολλά να λέγονται περί του τι συνέβη στη συγκεκριμένη φάση και ο Ζιντάν αντέδρασε με την κουτουλιά στον αντίπαλό του. Ασφαλώς η πράξη του, από όποια οπτική γωνία και αν το δει κανείς, είναι καταδικαστέα και δεν μπορεί να δοθεί καμία δικαιολογία. Όλοι, όμως, έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους.

Το ζητούμενο είναι τι θα πρέπει να κρατάμε από έναν αθλητή που αποτελεί παράδειγμα για τα παιδιά και τι όχι. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και οι Ιταλοί, που είναι μετρ του είδους, σίγουρα δεν μπορεί να συμπεριφέρονταν λεκτικά στον «Ζιζού» με τον καλύτερο τρόπο. Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, δεν άκουσαν και οι Ιταλοί λίγα σε τούτο το Μουντιάλ. Αν όντως, πάντως, υπήρχαν ρατσιστικές προεκτάσεις στα όσα λέγονταν σε βάρος του Ζιντάν από τους παίκτες της Ιταλίας, καλό θα ήταν η ΦΙΦΑ να πάρει τα μέτρα της, διότι αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο ανάμεσα σε ποδοσφαιριστές, ανοίγει ένα κεφάλαιο που μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό.

Αγωνιστικά η Γαλλία, τουλάχιστον από το δεύτερο μέρος και μετά, ήταν ανώτερη. Ακόμα και έτσι, όμως, δεν μπόρεσε να μετουσιώσει σε πράξη, δηλαδή σε ευκαιρίες και γκολ, αυτή την ανωτερότητα που είχε στο γήπεδο.

Αυτό μπορεί να αποδοθεί στο ότι οι «τρικολόρ» έχασαν σε πολύ καίρια στιγμή τον Βιεϊρά με τον τραυματισμό του, αλλά κυρίως στο ότι δεν μπόρεσαν να απειλήσουν με μεγαλύτερη μεθοδικότητα τα καρέ των Ιταλών.

Από την άλλη, η «σκουάντρα ατζούρα» στο τελευταίο ματς θυμήθηκε πως θα έπρεπε να παίξει όπως παλιά για να μπορέσει να φτάσει στο τρόπαιο. Αυτή τη φορά η διαδικασία των πέναλτι τους έφερε στη γη της Επαγγελίας.

Το θέαμα, πάντως, από τη στιγμή που οι Λάτιν έφυγαν νωρίς από τη διοργάνωση, πήγε περίπατο και θεωρώ ότι αυτό το Μουντιάλ θα το θυμόμαστε μόνο για τον Ζιντάν ως φυσιογνωμία ποδοσφαιρικού ήρωα, αλλά και αρνητικού πρωταγωνιστή. Ο τελικός της Κυριακής μπορεί να χαρακτηριστεί και η μικρογραφία μιας καριέρας.