Νίκη μετά από μπόλικη αγωνία

Το να δεχτεί πρώτη γκολ ή όχι η ΑΕΚ, έχει αρχίσει πλέον να έχει τόσες πιθανότητες, όσες και δεχτεί ένας τερματοφύλακας ένα πέναλτι.

Η «Ένωση» πρόλαβε να σκοράρει πριν αρχίσει ο καταιγισμός των ευκαιριών στο πρώτο μέρος με τον Αστέρα Τρίπολης.

Πάνω που λέγαμε πως μόνο το 4-3-3 μπορεί να παίξει η «Ένωση», ήρθε και η εικόνα αυτού του ματς ν’ ανατρέψει και αυτό το δεδομένο. Γιατί με τον Καφέ και τον Χοσέ Κάρλος σαν εσωτερικά χαφ, η κατάσταση για τον Μάκο ήταν πολύ δύσκολη.

Του Κώστα Μιαούλη

Βάλτε στον λογαριασμό πως και οι δύο ακραίοι μπακ ήταν σε κάκιστη κατάσταση και δεν θα δυσκολευτείτε να καταλάβετε γιατί και πάλι η άμυνα έμοιαζε με σουρωτήρι, έστω και αν αυτή τη φορά δεν δέχτηκε γκολ.

Η ευχάριστη μεταμόρφωση έστω και για 20 λεπτά στο δεύτερο μέρος, αφορά την αλλαγή του συστήματος (που από το πρώτο μέρος προσπάθησε, πάντως, να κάνει ο Κωστένογλου δίχως επιτυχία) ενώ συνδυάστηκε και με μια επιστροφή. Ο «Κωστέ» κατέβηκε με δεύτερο κανονικό κόφτη δίπλα στον Μάκο, τον Αντώνη Ρίκκα, που πιστεύω ότι σε αυτή την ΑΕΚ η παρουσία του -με την φτώχια που υπάρχει στα χαφ- είναι επιβεβλημένη και με τον Καφέ να παίζει πίσω από τον Λύμπε, τον Κάρλος να πηγαίνει δεξιά στην άκρη, η κατάσταση κάπως σουλουπώθηκε. Η «Ένωση» έπαιξε και μπάλα για 20-25 λεπτά στο β’ μέρος κι έτσι τουλάχιστον έχει να λέει πως πορεύεται επιτυχημένα στα εντός έδρας παιχνίδια.

Ατομικά ο Χοσέ Κάρλος, έκανε σε διάρκεια ίσως το καλύτερο του ματς. Δημιουργικά ήταν καλός και στο πρώτο μέρος, αλλά σαν εσωτερικό χαφ στο 4-3-3 είχε πρόβλημα ανασταλτικά. Όταν πέρασε στην τριάδα δεξιά, πήγε μια χαρά. Ο Λεονάρντο συνεχίζει ν’ αποτελεί μια σταθερή συνισταμένη για την ΑΕΚ, ενώ ο Ρίκκα στην επανεμφάνιση του, άφησε θετικά μηνύματα. Πλέον αναμένεται λιγότερο αγωνιώδης (και καλύτερη από άποψη σκοραρίσματος και θεάματος) συνέχεια με τον Λεβαδειακό την Τετάρτη, ώστε να υπάρξει συνέχεια στις νίκες.