Ματσάρα με νικητή τον Γιάχο και καλύτερο τον Ολυμπιακό

Του Μιχάλη Τσόχου

Οφείλουμε όλοι μας να πούμε ένα μεγάλο μπράβο και ένα «ευχαριστώ» στον Θανάση Γιάχο για την εξαιρετική διαιτησία του η οποία εκτός όλων των άλλων βοήθησε να γίνει και ένα πολύ σπουδαίο ντέρμπι. Αυτό γιατί πολλοί (και εγώ) αμφισβητήσαμε πολύ έντονα ότι μπορούσε να σφυρίξει ένα τέτοιο ματς.

Οσο για το ματς ήταν υπέροχο. Υπέροχο για να το βλέπεις ως οπαδός (η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο και στους οπαδούς των δύο ομάδων), υπέροχο να το βλέπεις ως ουδέτερος θεατής, υπέροχο να το βλέπεις και ως άνθρωπος του ποδοσφαίρου που θα κληθείς να το αναλύσεις.

Νικητής δεν υπήρξε, αν και είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός φεύγει χαμογελαστός και πρώτος από το Καραϊσκάκη, ενώ ο Ολυμπιακός δεύτερος και με μοναδική γλυκιά γεύση ότι ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του. Ο Καπίνος εκτός των άλλων έκανε την επέμβαση της χρονιάς λίγο πριν το τέλος του ματς και γενικά ο τίτλος του MVP μπορεί να του δοθεί. Ο καλύτερος βέβαια βάση απόδοσης παίκτη του γηπέδου ήταν ο Μακούν και υπό αυτή την έννοια ο Ολυμπιακός ήταν διπλά άτυχος που τον έχασε λόγω τραυματισμού.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν αν και καλύτερος, αν και με πολλές καλές ευκαιρίες για να πάρει το ματς δεν τα κατάφερε και για αυτό πέρα από τον Καπίνο και την αστοχία των παικτών του Ολυμπιακού, ευθύνεται και ο Βαλβέρδε. Σε αντίθεση με τις εξαιρετικές επιλογές του στην αρχική ενδεκάδα, το κοουτσάρισμα του και οι αλλαγές του ήταν μία σκέτη αποτυχία και δεν βοήθησαν καθόλου την ομάδα.

Η έμπνευσή του να βάλει τον Γέστε σε ρόλο αμυντικού χαφ στη θέση του (όντως κακού) Ορμπάιθ ήταν μία τεράστια πατάτα που δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί ούτε μετά την λήξη του ματς, αλλά ούτε και όταν την εμπνεύστηκε.

Η συμμετοχή του Αμπντούν στο ματς ήταν τελείως αχρείαστη και ήταν φανερό επίσης εκτ ων προτέρων ότι δεν θα βοηθούσε και η μοναδική σωστή επιλογή του Ισπανού να ρίξει τον Πάντελιτς στο ματς (έστω και αν ούτε αυτή βγήκε) συνοδεύτηκε από την λάθος απόφαση του Ισπανού να βγάλει τον Τζεμπούρ από την περιοχή. Αν ήθελε να ρισκάρει έπρεπε να παίξει 4-4-2 με Πάντελιτς, Τζεμπούρ διότι ο Αλγερινός μέσα στην περιοχή ήταν κίνδυνος θάνατος, αλλά έξω από αυτήν (ως εξτρέμ) καθόλου.