Ελπίδα για ανάλογη συνέχεια

Είναι πολύ σημαντικό ένας 17χρονος να φορά τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Και γίνεται ακόμη σημαντικότερο αν αυτός είναι τερματοφύλακας. Ο Στέφανος Καπίνο, άσχετο αν συνδυάστηκε με την πρώτη ήττα της εθνικής ομάδας εδώ και ενάμιση χρόνο, δεν είναι μόνο το μέλλον, αλλά πρόκειται και για ηχηρό παρόν! Μπορεί να μην είναι η πρώτη σκέψη του Φερνάντο Σάντος, αφού προηγούνται ο Αλέξης Τζόρβας και ο Μιχάλης Σηφάκης, ωστόσο και μόνο που ένα παιδί, το οποίο ξεκινώντας η σεζόν δεν ήξερε αν θα πάρει ευκαιρίες σε κάποια ματς Κυπέλλου, είναι ο βασικός τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού και υπάρχουν ελπίδες να είναι στην αποστολή του EURO, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο γεγονός είναι.

Ο Καπίνο έσπασε ένα στοχειωμένο ρεκόρ, αυτό του Θωμά Μαύρου που τον Φλεβάρη του 1972 ξεκινούσε βασικός στο ματς με τους Ολλανδούς του Γιόχαν Κρόιφ. Εκείνο το απόγευμα μπορεί οι Ολλανδοί να μας διέλυσαν με 5-0 στο Στάδιο Καραϊσκάκη, αλλά η παρουσία του Θωμά έμελλε να είναι η πρώτη από μία σειρά αγώνων που τον έφεραν στην ομάδα που το 1980 πήγε για πρώτη φορά σε μία μεγάλη διοργάνωση, στο ιταλικό EURO. Κοινό στοιχείο του τότε με το τώρα πως προπονητής της Εθνικής ήταν ξένος. Ο Βορειοϊρλανδός Μπίλι Μπίνγκαμ, δεν δίστασε να ρίξει στα βαθιά ένα 17χρονο παιδί, το οποίο ένα χρόνο νωρίτερα τον είχε διαλέξει ένας άλλος Βρετανός, ο Τζο Μάλετ για να τον βάλει βασικό στην ενδεκάδα του Πανιωνίου, αν και ήταν μόλις 16,5 ετών, σε μία χρονιά το 1970-71 που η ομάδα της Νέας Σμύρνης διεκδικούσε στα ίσια από την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό το πρωτάθλημα, τερματίζοντας τελικά δεύτερη.

Ο Φερνάντο Σάντος παρατήρησε με προσοχή όλες αυτές τις εβδομάδες την αγωνιστική συμπεριφορά του Καπίνο. Είναι βέβαιο πως σήκωσε το τηλέφωνο και μίλησε με τον συμπατριώτη του που είναι στον πάγκο του ΠΑΟ, τον Φερέιρα και πήρε και άλλες πληροφορίες πριν τον καλέσει στη Εθνική. Και δεν είχε τον παραμικρό δισταγμό να τον χρίσει διεθνή όχι γιατί έτσι θα έμπαινε στα κιτάπια των ρεκόρ. Αλλωστε με τέτοια ελάχιστα ασχολείται ο ομοσπονδιακός τεχνικός, που μάλιστα όσον αφορά την ήττα, που σταμάτησε το σερί των 17 ματς, μέσα του μπορεί να χάρηκε! Γιατί αυτό το άγχος του να συνεχιστεί το σερί μπορεί κάποια στιγμή να σταματούσε να είναι δημιουργικό και να γύριζε μπούμερανγκ.

Ο Σάντος, λοιπόν, έβαλε τον Καπίνο και μάλιστα βασικό, γιατί πολύ απλά θεωρεί πως ήταν έτοιμο αυτό το παλικάρι να το διαχειριστεί. Το ελληνικό ποδόσφαιρο συνεχίζει να χρωστά πάρα πολλά σε αυτόν τον τεχνικό, δέκα χρόνια μετά από τη μέρα που πρωτοήρθε στην Ελλάδα. Πάντα έβαζε σαν στόχο το τι θα αφήσει πίσω εκεί που δουλεύει, σεβόμενος τα λεφτά που παίρνει, αλλά και γιατί αγαπά το ποδόσφαιρο, οπότε δεν λειτούργησε ποτέ με γνώμονα τη βιτρίνα. Και σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που δεν κατάλαβε ποτέ πως το να παίξει κάποιος ή όχι βασικός είναι ζήτημα αξίας και ικανότητας και όχι ηλικίας στην ταυτότητα, περιπτώσεις σαν του Καπίνο λειτουργούν ευεργετικά. Και το πόσο καλό κάνει αυτό σε όλο το οικοσύστημά μας, αφού όλο και πιο πολλά νέα παιδιά αντιλαμβάνονται πως αν δουλέψουν έχουν πιθανότητες καθιέρωσης, είναι κάτι που προπονητές σαν τον Σάντος, τον Φερέιρα, αλλά και τον Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό μας αφήνουν περιθώρια να ελπίζουμε πως όλα αυτά θα έχουν συνέχεια.