Χωρίς «Μεσσία», γήπεδο δεν πας; Τότε η Δ’ είναι κοντά…

Κατανοώ πως τα μεγάλα ζόρια περνάνε πλέον σ’ εκείνους που το 2004 κατάπιανε αμάσητο το παραμύθι, ωστόσο για λόγους που γνωρίζουν εκείνοι, παραμένουν αμετανόητοι και δεν χωνεύουν με τίποτα.

Άλλωστε πλέον οι περισσότεροι «Ενωσίτες» έχουν καταλάβει, για πόσο παραμύθι επρόκειτο και κατανοούν γιατί και οι μέτοχοι μπήκαν σε αυτό το εγχείρημα.

Χαίρομαι γιατί ορισμένοι ασχολούνται μαζί μου και γι’ αυτά που έλεγα το 2004.

Μόνοι τους αναδεικνύουν -άθελα τους και όση γραφικότητα κι αν μου χρεώνουν- ότι σίγουρα δεν είμαι παραμυθάς για να αρέσω στους ομοϊδεάτες μου. Προτιμώ το γραφικός από το παραμυθάς ή θύμα του «σότου».

Γράφει ο Κώστας Μιαούλης

Στο κάτω της γραφής, μετράει ότι αυτό ήταν ειπωμένο από τον γράφοντα και με επιχειρήματα, που τότε όμως δεν ήταν αρεστά στους ΑΕΚτζήδες και δεν ήθελαν ν’ ακούσουν. Φαντάζει πλέον πως το 2004 ήταν πολύ προτιμότερη η πτώση, απ’ το να συμβεί τώρα -όπως φαίνεται όλο και πιο πιθανή. Κι αν αυτό συμβεί τώρα, τότε πράγματι η «Ένωση» θα κάνει πάρα πολλά χρόνια να συνέλθει.

Δυστυχώς όμως, πλέον το φάσμα της Δ’ είναι ολοένα και πιο κοντινό, ειδικά όσο οι ΑΕΚτζήδες, περιμένουν έναν «Μεσσία», που θα τους ξαναφωτίσει το δρόμο για να βρουν το γήπεδο. Διότι όπως είναι γνωστό, αν δεν υπάρχει ένα πρόσωπο να λατρεύεται σαν Θεός και να τους δώσει παραμύθι για να ελπίζουν, οι περισσότεροι «Ενωσίτες» απέχουν.

Η ευθύνη σαφώς βαραίνει αυτούς που πήδηξαν από το καράβι, αυτούς που φάνηκαν μικρότεροι των περιστάσεων και αυτούς που πίστευαν ότι με… χαρτζιλίκια μπορούν να το παίζουν αφεντικά. Άλλωστε ορισμένοι εξ’ αυτών είχαν και καθοριστικό ρόλο στο να μην έχει η ΑΕΚ επόμενη μέρα, με την άρνηση τους στην πρόταση του Δημήτρη Μελισσανίδη το 2008.

Πολύ φοβάμαι ότι όσο περνάει ο καιρός, τα ψέματα και το παραμύθι που πούλησε αυτή η παρεούλα, θα γίνονται όλο και πιο τρανταχτά. Και θα επιβεβαιώνεται πως κανένας μέτοχος (εκτός και αν κατά δήλωση του είναι βλάκας) δεν μπαίνει σε καμία ΠΑΕ, επειδή υποστηρίζει την ΑΕΚ από τα γεννοφάσκια του, αλλά για να έχει όφελος, είτε οικονομικό, είτε για λόγους προβολής.

Ασφαλώς και δεν έχω κανένα λόγο να τα βάλω με τον κ. Νοτιά, αν αληθεύει η επιθυμία του να πουλήσει τα Σπάτα, αφού από ενοίκιο δεν παίρνει ευρώ. Όμως δεδομένο με βάση την πορεία των γεγονότων είναι το παραμυθάκι για το προπονητικό που είχε ρίξει ο Ντέμης Νικολαϊδης, ότι θα πρόκειται για «ένα έργο που θ’ αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της ΑΕΚ».

Όπως αποδείχθηκε, κανένας από τους τότε μετόχους δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για την ΑΕΚ. Το «τυρί» ήταν πως όλοι πίστεψαν ότι σε περίπτωση κατασκευής ενός νέου γηπέδου θα είχαν περιθώριο να κάνουν απόσβεση ή ακόμα και να έχουν οφέλη από ένα τέτοιο γεγονός.

Επίσης, από το σφιχτό πλάνο -όπου κανένας δεν θα έπρεπε να μπει πολύ μέσα- πήγαμε σε σπατάλες που περισσότερο ήθελαν να ικανοποιήσουν τις μεγαλομανίες του κάθε μετόχου, παρά να βοηθήσουν ουσιαστικά την ομάδα. Εκείνο για το οποίο θα έπρεπε κατά κύριο λόγο ν’ απολογηθούν, όμως, όλοι τους είναι τι ακριβώς έγιναν τα χρήματα που έβαλαν οι ΑΕΚτζήδες μέσω των διαρκείας και των εισιτηρίων που πλήρωσαν όλα αυτά τα χρόνια.

Η παρεούλα του 2004 ισοπέδωσε την ΑΕΚ και πήδηξε από το καράβι. Πλέον ευθύνη έχουν οι ίδιοι οι ΑΕΚτζήδες όμως. Γιατί πέρα από την οικονομική ανάσα που θα δώσουν εφόσον ξαναβρούν τον δρόμο για να πάνε στο ΟΑΚΑ, μόνο με την παρουσία τους, μπορούν να προσελκύσουν οποιονδήποτε επενδυτή.

Κι επιπλέον με σύμπνοια και ομόνοια, δίχως να γίνονται σαματάδες στο γήπεδο ακόμα και μεταξύ «Ενωσιτών» επίσης μπορεί να ξαναγίνει ελκυστική. Επίσης δύσκολα θα υπάρξει «Μεσσίας», όσο κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να συνδιοικούν, ενώ η θέση τους είναι μόνο στην εξέδρα.

Μια διαφορετική 28η Οκτωβρίου

Δεν είμαι σύμφωνος με τα όσα συνέβησαν στις παρελάσεις. Από την άλλη δεν ήθελα όμως, να κατέβουν πολιτικοί ή εκκλησιαστικοί άνδρες, ώστε να παρακολουθήσουν τις φετινές εκδηλώσεις. Θα έπρεπε τουλάχιστον να έχουν το συναίσθημα της ντροπής, μετά τα όσα κάνουν ή δεν κάνουν και έστω μια τέτοια μέρα, που είναι μέρα αφιερωμένη σε ήρωες να μην πρέπει ο κόσμος να βλέπει τα μούτρα τους, ως «μαϊντανούς».

Το τρελό γέλιο, ωστόσο το έριξα, όταν έγινε προφανές πως η κίνηση για το κλείσιμο του δρόμου στη Θεσσαλονίκη, έστω και αν υποκινήθηκε από ένα μπλοκ που δηλωμένα δεν γουστάρει τις παρελάσεις, βρήκε αυθόρμητη ανταπόκριση. Κι επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι και οι 6.000 (σύμφωνα με την Αστυνομία), αλλά με τα δικά μου ματάκια ίσως και διπλάσιοι έκλεισαν το δρόμο γιατί ιδεολογικά ταυτιζόντουσαν, αυτό είναι που κάνει πλέον τους πολιτικούς να τρέμουν και η καταδίκη για την κίνηση αυτή ήταν μαζική.

Διότι συναισθάνονται ότι, πέρα από το ότι θα καταφέρουν να ενώσουν τους οπαδούς εναντίον τους, θα καταφέρουν το πιο αδιανόητο μέχρι και πριν λίγο καιρό. Να βγουν στο δρόμο άνθρωποι που ιδεολογικά ανήκουν από το ένα άκρο, μέχρι το άλλο με κοινό σκοπό και όραμα: Να τους «αποκαθηλώσουν». Και βέβαια ακόμα πιο γελοίες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ήταν κι οι αντιδράσεις των παρουσιαστών -δημοσιογράφων που τα είχαν… χαμένα!