Η Ελλάδα τώρα δικαιώνεται! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η Ελλάδα τώρα δικαιώνεται, μία μέρα πριν συμπληρωθούν δύο χρόνια από τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου! Όλη η γκρίνια και η μιζέρια σε βάρος της Εθνικής μας ομάδας για την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην Πορτογαλία θαρρείς πως… επέστρεψε σ' αυτούς που την έβγαλαν, για να τους κυνηγήσει. Όλοι αυτοί που μας κατηγορούσαν για «αμυντικά σύστημα», «δολοφονία και στραγγαλισμό του επιθετικού ποδοσφαίρου», «κυνικούς τυχοδιώκτες της επιτυχίας», αυτές τις μέρες στο Μουντιάλ παραδέχτηκαν πως, για να φτάσουν στον τίτλο, ούτε λίγο ούτε πολύ θα πουλούσαν και την ψυχή τους στον διάβολο!

Πρώτος και καλύτερος ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι. Την παραμονή του προημιτελικού με την Αγγλία, ο Βραζιλιάνος τεχνικός της Πορτογαλίας είπε πως το «να παίζεις ωραία και να χάνεις δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου». Αμέσως μετά την πρόκριση, ύστερα από ποδοσφαιρική… ταλαιπωρία σχεδόν δύο ωρών, επανέλαβε πως «στο ποδόσφαιρο μετράει το αποτέλεσμα και όχι ο τρόπος που το καταφέρνεις». Αλήθεια, όλοι οι Πορτογάλοι δημοσιογράφοι, αλλά και οπαδοί, που κατηγορούσαν την Ελλάδα –που, μην ξεχνάμε, τους νίκησε δύο φορές μέσα στο γήπεδό τους– γιατί δεν κάνουν ανάλογη κριτική και για την ομάδα τους; Διότι, απλούστατα, η νίκη είναι αυτοσκοπός.

Ο Μακιαβέλι, που πρέσβευε πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», στη σημερινή εποχή θα ήταν ή προπονητής σε εθνική ομάδα ή, μάλλον, άνεργος! Διότι, όταν ακούς από τους Βραζιλιάνους, τους (δήθεν) εκπροσώπους του jogo bonito, να παραδέχονται πως αυτά που περιμένει ο κόσμος είναι μόνο για τις διαφημίσεις και όχι για τη σκληρή πραγματικότητα, τι να μας πει και ο Μακιαβέλι; Ο Ρομπέρτο Κάρλος και ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα είχαν φροντίσει να ξεκαθαρίσουν τις προτεραιότητες των παγκόσμιων πρωταθλητών του 2002. Ή μήπως χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τα σχόλια των Αγγλων το 2004, όταν μιλούσαν για «οπισθοδρόμηση του ποδοσφαίρου», λόγω της αγωνιστικής τακτικής της Ελλάδας; Ο Σβεν Γκόραν Ερικσον είχε φροντίσει να ξεκαθαρίσει πως η καλή απόδοση δεν τον ενδιέφερε, αρκούσε η ομάδα του να συνέχιζε μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ας φρεσκάρουμε ακόμα λίγο τη μνήμη μας: πριν αρχίσει το Μουντιάλ, ο Μαρτσέλο Λίπι είχε προειδοποιήσει πως τον ενδιαφέρει να κερδίζει και όχι το πώς. Το ίδιο και ο Εντζο Μπέαρτζοτ, ο ομοσπονδιακός τεχνικός που οδήγησε το 1982 τη «σκουάντρα ατζούρα» στο τρόπαιο, σε συνέντευξή του υποστήριξε πως μόνο τα αποτελέσματα μετράνε, και όχι η απόδοση. Στο ίδιος μήκος κύματος κινήθηκε και ο Ρεϊμόν Ντομενέκ, μετά τη νίκη των «τρικολόρ» επί του Τόγκο με 2-0, λέγοντας πως «η νίκη, με οποιονδήποτε τρόπο και αν έρχεται, είναι πάντα ευπρόσδεκτη».

Αύριο, λοιπόν, συμπληρώνονται δύο χρόνια από τη βραδιά που στη Λισσαβώνα το γκολ του Αγγελου Χαριστέα έριχνε νοκ αουτ τους Πορτογάλους και ο Θοδωρής Ζαγοράκης έπαιρνε στα χέρια του το Κύπελλο. Αγωνιστικά, σε κανέναν δεν λείψαμε σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, όσο και αν μας πικραίνει η διαπίστωση. Κι όμως, υπήρχαμε παντού. Στα πικρόχολα σχόλια των Πορτογάλων, στις αισιόδοξες δηλώσεις κάθε «μικρού» που έφτανε στο τουρνουά με οδηγό την Ελλάδα, αλλά κυρίως στον ανομολόγητο πόθο όλων των προπονητών να μιμηθούν τον Ρεχάγκελ και να φτάσουν μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου. Στο κάτω κάτω της γραφής, εμείς δεν προσπαθήσαμε να κρύψουμε τις διαθέσεις μας. Οπως έλεγε και ο Ρεξ Χάρισον στο «Ωραία μου κυρία», «πρόβλημα δεν είναι όταν θέλουν να σε κοροϊδέψουν, αλλά όταν προσπαθούν να σε πείσουν πως δεν θέλουν». Η Ελλάδα είχε κάθε καλή επιθυμία το 2004 να παίξει, αλλά ήξερε μέχρι πού έφταναν οι δυνατότητές της. Το θέμα είναι πως αυτοί που μας κορόιδευαν μπορούν να παίξουν καλύτερα, αλλά το βαζάκι με το μέλι της νίκης είναι τόσο γλυκό, που δεν αποφεύγουν τον πειρασμό να βουτήξουν το δάχτυλο μέσα.