Αν κάτι έγινε της μόδας στο ποδόσφαιρο τα τελευταία τρία χρόνια, είναι το να παίζουν οι ομάδες 4-2-3-1 ως σύστημα. Ακούγεται ωραίο, ακούγεται μοντέρνο (άσχετο αν δεν είναι και τόσο καινούργιο), ακούγεται ψαγμένο. Εκείνο που δεν μπορεί πολλές φορές να ξεχωρίσει ο λιγότερο μυημένος είναι τι είδους 4-2-3-1 είναι αυτό που παρατάσσει ένας προπονητής. Μερικές φορές το κακό είναι πως δεν φταίνε μόνο οι οπαδοί ή οι δημοσιογράφοι που δεν το αντιλαμβάνονται αμέσως, αλλά ο ίδιος ο προπονητής.
Γιατί το 4-2-3-1 δεν είναι πανάκεια, ούτε μαγικό χάπι που παίρνει μία ομάδα και αλλάζει τρόπο ανάπτυξης. Αλλωστε, όπως φάνηκε μεγαλοπρεπέστατα στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα για δεύτερη σεζόν πλέον, δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να παίξει μία ομάδα 4-2-3-1, αλλά πολλοί και διαφορετικοί.
Διαβάστε το άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο www.aixmi.gr