FC: Γιατί 18 ομάδες; Ας τις κάνουμε 24...

Πριν από αρκετές εβδομάδες, όταν στη ζωή μας είχε μπει η ορολογία «ομάδα Α» και «ομάδα Β», συζητούσαμε - σαν παιδιά κι εμείς - το θέμα στο ραδιοφωνικό Fight Club. Και θυμάμαι που έλεγα στον Γιάννη Τσαούση «το βλέπω νά’ ρχεται, να δεις που για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και για να μην πιάσει κανείς την καυτή πατάτα και τσιτσιριστεί, θα πουν για 18 ομάδες». Φτάνοντας στο σήμερα, με τις ομάδες Α και Β να αναζητούνται σαν τον Τζον Αυλακιώτη, τον Αστέρα Τρίπολης να ανεβοκατεβαίνει κατηγορίες σαν ασανσέρ και το πρωτάθλημα - τυπικά - να έχει φτάσει κάπου στο 1/6 του, μιλάμε πλέον σχεδόν επίσημα για 18 ομάδες. Ώστε να μείνουν αυτοί που έπεσαν και να ανέβουν αυτοί που τους είχαν πει ότι θα ανέβουν και να μην παραπονιέται κανείς πλην του Ηρακλή - το να είναι όλοι ευχαριστημένοι, μοιάζει απίθανο.

Τι σημαίνει πρακτικά να μεταλλαχθεί ένα πρωτάθλημα που παίζεται τόσο καιρό με 14 ομάδες, σε πρωτάθλημα 18 ομάδων; Ότι θα γίνει πανηγύρι: οι 4 επιπλέον ομάδες θα πρέπει να παίζουν σχεδόν μέρα παρά μέρα και μαζί τους όλοι οι υπόλοιποι, αφού οι διαθέσιμες Τετάρτες δεν θα φτάνουν, η Nova και τα αθλητικά ΜΜΕ θα έχουν παραπάνω προϊόν, ο Σάντος θα γκρινιάξει λιγάκι αφού θα παραλάβει ένα σωρό ταλαιπωρημένους παίκτες που θα έχουν φορτωθεί με πολλά έξτρα παιχνίδια, αλλά θα του πούμε ότι είναι «για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου» κι ότι «τόσα παιχνίδια θα έχουν παίξει κι οι προσεχείς αντίπαλοί τους» και θα το καταπιεί.

Κι εδώ έρχομαι εγώ να αναρωτηθώ: γιατί 18 και όχι 20 ομάδες; Μέσα και ο Ηρακλής, μέσα και όποιος άλλος κάνει κέφι να παίξει στη Σούπερ Λίγκα. Κι αν κάνουν κέφι πολλοί, ας γίνουν 24 οι ομάδες. Ή ας ενώσουμε Σούπερ και Φούτμπολ Λίγκα εις σάρκαν μία. Ή ας δηλώσουμε συμμετοχή στην αντίστοιχη «Αδριατική Λίγκα» του ποδοσφαίρου, ό,τι κι αν είναι αυτό - κι αν δεν υπάρχει, ας το φτιάξουμε στο τσακ - μπαμ. Καλή διάθεση να υπάρχει και καλή καρδιά, ώστε να μην στενοχωριέται κανείς. Να έχουμε παιχνίδια να δείχνουμε και παιχνίδια για τα οποία να γράφουμε, να γίνεται ντόρος, να ασχολούνται γειτονιές και πόλεις ολόκληρες με το ματς της επόμενης μέρας.

Θα έλεγα και «να πηγαίνει ο κόσμος στα γήπεδα», αλλά ποιος κόσμος και ποια γήπεδα; Στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε ένα άθλημα, ένα προϊόν, που υποτίθεται ότι απευθύνεται στον πολύ κόσμο, σε ένα πράγμα που αφορά όλο και λιγότερους, που συγκινεί - όσο συγκινεί - μόνο τηλεοπτικά, που σε διώχνει από το γήπεδο και δεν σε προσκαλεί να το παρακολουθήσεις από κοντά. Βέβαια όλα αυτά, που θα έπρεπε να είναι προτεραιότητες, είναι δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα - το βασικό είναι να κάνουμε τις ομάδες μπόλικες, για να γλιτώσουμε τη γκρίνια, τη μουρμούρα, τις προσφυγές σε αθλητικά και πολιτικά δικαστήρια, το ρεζιλίκι. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, αφού το ρεζιλίκι έχει γίνει ένα πλάσμα τεραστίων διαστάσεων...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr