Στο Euro 2012 η Ελλάδα διεκδικεί περισσότερα από τη χαρά της συμμετοχής

Αυτή είναι μία τελείως διαφορετική Ελλάδα. Η Ελλάδα της πολιτικής δανείζεται για να ξεχρεώσει τα δανεικά, διασύρεται παγκοσμίως για τις επιλογές των πολιτικών της, των κυβερνήσεών της και απειλείται μονίμως και διαρκώς με την έξωση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα.

Του Μιχάλη Τσόχου

Η Ελλάδα των αθλητών της, και των ποδοσφαιριστών της όμως αρνείται να υποκύψει, αρνείται να… πτωχεύσει, αρνείται να επιτρέψει να διεξαχθεί Euro στον 21ο αιώνα χωρίς τη δική της συμμετοχή, χωρίς τη δική της παρουσία. Και το κάνει κόντρα στη λογική, κόντρα στα προγνωστικά, κόντρα στην ατμόσφαιρα που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το κάνει γιατί μία παρέα παιδιών αρνείται να συμβιβαστεί, αρνείται να πάρει λιγότερο από αυτό που της αξίζει. Και τα καταφέρνει.

Θέλουν άλλη μία βραδιά βέβαια ακόμη και έναν βαθμό στη Γεωργία, αλλά με την ενέργεια που πήραν από τις 30 χιλιάδες Ελλήνων στο Καραϊσκάκη, νομίζω ότι εύκολα δύσκολα την δουλειά θα την τελειώσουν στην Τυφλίδα την Τρίτη το βράδυ. Και όταν θα έχουν τελειώσει και αυτή τη δουλειά θα έχουν ολοκληρώσει το παζλ της πιο όμορφης ποδοσφαιρικής ιστορίας που ζήσαμε ποτέ. Μία ιστορία που κρατά 10 χρόνια και μας προσφέρει στιγμές μοναδικές, ανεπανάληπτες, στιγμές που αυτοί που θα γράψουν την Ιστορία αυτής της ομάδας στο μέλλον θα τις περιγράφουν με δέος και θαυμασμό. Τρία συνεχόμενα Euro, ένα (τουλάχιστον) εκ των οποίων το κατακτήσαμε, μία συμμετοχή σε Παγκόσμιο Κύπελλο και μάλιστα με την πρώτη νίκη και τα πρώτα μας γκολ στη διοργάνωση. Αυτή η ομάδα πετυχαίνει μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια (από το 2002 ως το 2012) ότι δεν πέτυχε το ελληνικό ποδόσφαιρο στα υπόλοιπα 50 και χρόνια ιστορίας του.

Και το πετυχαίνει χάρη στη μεθοδικότητά της, το πείσμα της, το πάθος της, την στρατηγική της. To πετυχαίνει χάρη στο πάθος του Καραγκούνη, τα ηγετικά χαρακτηριστικά του Κατσουράνη, το ταλέντο του Σαμαρά, την κλάση του Τοροσίδη, την ποιότητα του Αβράαμ Παπαδόπουλου, το ένστικτο του killer του Γκέκα, την ψυχραιμία του Παπασταθόπουλου, το θράσος του Κυριάκου Παπαδόπουλου, την ταχύτητα του Δημήτρη Σαλπιγγίδη και την μαεστρία του Φερνάντο Σάντος που καθοδηγεί την παρέα αυτών των παιδιών.

Ο Πορτογάλος ήρθε και έδεσε που λέμε, κούμπωσε τόσο πολύ και τόσο καλά με αυτή την παρέα αυτών των παιδιών που νομίζεις ότι αυτός ο προπονητής ήταν σε αυτή την ομάδα από την πρώτη μέρα αυτής της δεκαετίας. Ο Πορτογάλος που μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα έμαθε και τα χούγια μας, έχει πάρει από το χέρι αυτή την ομάδα και την οδηγεί σε μονοπάτια επιτυχίας ανεπανάληπτα. Την οδηγεί στο Euro αήττητη και με τα σκαλπ καλύτερων ομάδων όπως η Κροατία να είναι λάφυρα στα χέρια του που σου δίνει την εντύπωση ότι τα απέκτησε με μεγάλη ευκολία. Και όλα αυτά μη έχοντας περάσει ποτέ στην καριέρα του από Εθνική ομάδα.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είμαι ακόμη πιο αισιόδοξος για τη συνέχεια αυτής της ομάδας και την παρουσία της στα τελικά του Euro. Όταν ο Σάντος θα πάρει στα χέρια του αυτή την ομάδα και θα την δουλέψει για ένα ολόκληρο μήνα κάνοντας μαζί της προετοιμασία και όχι προπονήσεις δύο τριών ημερών όπως έκανε μέχρι σήμερα, τότε η βελτίωση θα είναι ακόμη μεγαλύτερη και τα αποτελέσματα ακόμη πιο εντυπωσιακά. Και όταν ο Σοφοκλής Πιλάβιος θα τον φωνάξει για να υπογράψει σε λίγες ημέρες ένα νέο διετές συμβόλαιο μαζί του, ο Σάντος ακόμη πιο απελευθερωμένος θα μας οδηγήσει στα γήπεδα της Πολωνίας και της Ουκρανίας με άλλον αέρα. Η βραδιά του θριάμβου επί της Κροατίας ναι μεν είναι η επιβεβαίωση μίας θαυματουργής δεκαετίας για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά είναι πιθανό να αποτελέσει και την έναρξη, το σημείο αναφοράς, μίας νέας μεγάλης επιτυχίας που είναι προ των πυλών.

Εuro η Ελλάδα ξαναέρχεται σε Πολωνία και Ουκρανία. Και δεν το κάνει μόνο για τη χαρά της συμμετοχής, αλλά για να διεκδικήσει πολλά περισσότερα από αυτήν και μόνο αυτήν.