20 χρόνια μετά: Smells like… Nevermind Spirit

24 Σεπτεμβρίου 1994.

Η δισκογραφική των Nirvana μοιράζει 46.251 αντίτυπα του νεογέννητου Nevermind στα δισκοπωλεία της Αμερικής και 35.000 «κομμάτια» στην Αγγλία, όπου το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος, το Bleach, δεν είχε περάσει εντελώς απαρατήρητο.

Αν εξαφανίζονταν 81.251 αντίτυπα από τα ράφια, η εταιρεία θα εισέπραττε περισσότερα απ’ όσα υπολόγιζε και το γκρουπ από το Seattle θα ανέβαζε κατά πολύ τα στάνταρ του πρώτου δίσκου του. Κι έπειτα από αυτή την εξέλιξη όλοι θα ήταν χαρούμενοι…

Όλοι, εκτός από έναν…

Αυτός δεν κατάφερε να είναι ποτέ. Ένοιωθε μονίμως περιθωριοποιημένος, κι όσα περισσότερα του χάριζε η ζωή, τόσο μεγαλύτερο γινόταν το κενό του. Μέχρι που την έφτασε στο τέλος…

Μόνο μία τέτοια προσωπικότητα θα μπορούσε να συλλάβει έναν δίσκο σαν το «Nevermind», που κατάφερε να κάνει έναν underground ήχο mainstream, χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Ένα album που παρότι έχουν περάσει δύο δεκαετίες από την κυκλοφορία του ακούγεται τόσο φρέσκο και έφτασε να πουλήσει περισσότερα από 30 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως, κι ας προοριζόταν το… πολύ για εκατό χιλιάδες.

Ο δίσκος άργησε περίπου έναν χρόνο να ανακαλυφθεί από τη μάζα, αλλά έμοιαζε σαν το… κακό που ήταν γραφτό να γίνει.

Το 1992 έγινε το μπαμ. Το mtv έπαιζε ασταμάτητα και σε μη απαγορευμένες ζώνες το Smells Like Teen Spirit και μια ολόκληρη γενιά, μία ολόκληρη δεκαετία σημαδεύτηκε από τα riffs του, το πιασάρικο ρεφρέν του και τους μυστήριους στίχους του. Όταν η κουβέντα πάει στα 90’s, το μυαλό αναπόφευκτα θα πάει εκεί…



Η δύναμη της απλότητας σε όλο της το μεγαλείο. Αυτό ήταν το nevermind και αυτοί ήταν οι Nirvana. Κι επειδή αυτός ο ξανθός μυστήριος τυπάκος επέμενε ότι «πρώτα πάει η μουσική και μετά οι στίχοι», έφτιαξε έναν ήχο απλό και κατανοητό για κάθε είδους αυτί, ξεπερνώντας αυτό το απίστευτο κόμπλεξ των underground συγκροτημάτων που θεωρούσαν και θεωρούν πως ότι δεν είναι πολύπλοκο δεν είναι και καλό.

Επηρεασμένος από ακούσματα όπως οι Pixies και οι προσφάτως διαλυμένοι R.E.M κατάφερε να αναδείξει την POP κουλτούρα μέσα από την παραμόρφωση.



Ο παραγωγός του δίσκου και μετέπειτα μέλος των garbage, Butch Vig, περιγράφοντας πρόσφατα τις εμπειρίες του από εκείνη την ιστορική ηχογράφηση μίλησε για έναν Kurt Cobain που ήταν σκέτος μπελάς…

Τη μία έβγαζε απίστευτη ενέργεια και όρεξη για δουλειά και την άλλη κλεινόταν για ώρα στον εαυτό του και καθισμένος σε μία γωνία δεν μίλαγε σε κανέναν.

Το μυθικό εξώφυλλο με το μωρό που κυνηγάει κολυμπώντας σε πισίνα το δολάριο, ήταν μία έμπνευση του ίδιου του Cobain. Όταν η δισκογραφική αποπειράθηκε να το λογοκρίνει εξαιτίας του ότι φαινόταν το πέος του μωρού στη φωτογραφία τους απάντησε ότι θα το δεχόταν μόνο υπό έναν όρο: Να βάλουν ένα ταμπελάκι στο επίμαχο σημείο του μωρού το οποίο θα έλεγε πως «Αν προσβλήθηκες από αυτό, τότε είσαι ένας κρυφός παιδόφιλος».

Φυσικά και δεν το δέχτηκαν...



Οι παραπάνω ήταν μερικές λεπτομέρειες που έκαναν το album ακόμα πιο ξεχωριστό.

Το nevermind δεν είναι ένας δίσκος που τον θυμόμαστε μόνο σε… επετειακούς συνειρμούς. Είναι ένας δίσκος που και να θέλουμε, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε…



Κώστας Τσούγκος