FC: Πόσο αχώνευτοι είστε ρε Ισπανοί;

Θα ξεκινήσω από τα προφανή και τα τετριμμένα: πραγματικά σπουδαία ομάδα αυτή η Εθνική ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας (όχι ότι πάει πίσω η Ισπανική του ποδοσφαίρου), με παίκτες - νικητές, με προσωπικότητα παντρεμένη με ταλέντο, με πληρότητα σε κάθε θέση, με βάθος στον πάγκο, με κρυφά όπλα, με σούπερ - σταρ που παίζουν πρώτα για την ομάδα, με, με, με... Καμία αντίρρηση, μιλάμε για μια εκπληκτική ομάδα, που έχει πάρει τους τίτλους μονοστέκι και δεν αφήνει κανέναν να την αμφισβητήσει. Κι αφού την ύμνησα, θέλω τώρα να πω αυτό που με «τρώει»: πόσο αχώνευτοι είστε ρε Ισπανοί; Το έχετε καταλάβει;

Σύμφωνοι, οι σπουδαίοι παραδοσιακά έχουν συμπάθειες και αντιπάθειες. Αλλά η αλαζονεία και ο κωλοπαιδισμός των Ισπανών δεν έχει προηγούμενο: λες και τρέφονται από το γιουχάρισμα της εξέδρας, λες και θέλουν να προκαλέσουν το μπινελίκι για να παίξουν καλύτερα, να σπάσουν τα νεύρα του κόσμου για να περνάνε αυτοί καλά. Δείτε τον Ναβάρο, με το μπλαζέ ύφος, τον Ρούντι που παραλίγο να κόψει το νήμα της ζωής του Πάρκερ, τον Μαρκ Γκασόλ που κουβαλάει το «σύνδρομο του μικρού αδελφού του καλού Γκασόλ», ακόμα και τον προπονητή τους, που παρότι δεν είναι καν Ισπανός, κρατάει τα σκήπτρα της αντιπάθειας; όλοι μαζί, από τον προπονητή μέχρι τον τελευταίο παίκτη θα μουρμουράνε στους διαιτητές, θα μανουριάσουν με αντίπαλο, θα γελάσουν ειρωνικά, θα χλευάσουν, θα προσπαθήσουν να προκαλέσουν με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο.

Στον τελικό με τη Γαλλία, περίπου πολλά με λίγα από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Ρούντι κατεδάφισε τον Πάρκερ τραβώντας τον απ’ τον λαιμό για να μην σκοράρει. Από τον πάγκο ο Σκαριόλο αντί να αποσύρει τον παίκτη του και να τον «μαλώσει» ή να τον συνετίσει, καθόταν και διαμαρτύρονταν για το αντιαθλητικό, ζητώντας προφανώς ένα απλό φάουλ. Βέβαια, δεν είναι όλοι Ομπράντοβιτς, που έστειλε σηκωτό τον Μπατίστ να απολογηθεί ταπεινά στον δύσμοιρο που κλώτσησε στο κεφάλι πάνω στη θολούρα της στιγμής.

Στο παρκέ τα καμάρια του Σκαριόλο, δεν σταμάτησαν λεπτό να κοιτάνε με ύφος χιλίων Καρδιναλίων τους Γάλλους, σαν να τους λένε «οι δικοί μας NBAers την έχουν μεγαλύτερη από τη δική σας». Κι ήταν απόλυτα λογικό, από τη φάση με τον Ρούντι και μετά, οι ουδέτεροι Λιθουανοί να ταχθούν με τη Γαλλία - όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μην νιώθουμε ολομόναχοι, ότι μόνο εμείς τους γιουχάρουμε τους Ισπανούς, επειδή μας έχουν «πελάτες». Το σκηνικό μου θύμισε τελικό Σερβίας - Λιθουανίας στην Αθήνα, όπου όλο το γήπεδο γιουχάριζε τότε τους κωλοπαιδαράδες Σέρβους κι εκείνοι μας «χαιρετούσαν» με τεντωμένο το μεσαίο δάχτυλο (τον Ντανίλοβιτς και τον Τζόρτζεβιτς θυμάμαι πρόχειρα - πρόχειρα). Και τότε, όπως και τώρα, υπήρχε από την πλευρά των ηττημένων ένας πραγματικός ήρωας που κέρδισε τη συμπάθεια όλων για την προσπάθεια και την κλάση του, για το ένας εναντίον όλων, για την τεράστια διαφορά ποιότητας απ’ όλους τους συμπαίκτες του: τότε ήταν ο τεράστιος Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, την Κυριακή ήταν ο σπουδαίος Τόνι Πάρκερ. Απλά, respect!

Όσο για σας παλιόφιλοι Ισπανοί, να ξέρετε ότι πάντα θα απολαμβάνουμε κάθε φορά που ο εκάστοτε Κιριλένκο σβήνει το μπλαζέ χαμόγελο από τα χείλη σας και σας στέλνει για βρούβες. Κι εσύ Ναβάρο παιδί μου, να ξέρεις πως κάθε φορά που ο εκάστοτε Καλάθης σου βάζει τις «μπομπίτες» στην πίσω τσέπη, θα το χαιρόμαστε με την ψυχή μας. Μεγάλοι αθλητές είστε, «μεγάλοι» άνθρωποι δεν θα γίνετε ποτέ. Και να ξέρετε ότι η μόνη ομάδα που είχε κάθε δικαίωμα να είναι μπλαζέ, υπεράνω και να έχει όποιο ύφος γούσταρε, ήταν η μια και μοναδική Dream Team - κι όμως, αν και ήταν 20 κλάσεις πάνω απ’ όλους τους υπόλοιπους, ακόμα κι αν τους ξεφτίλιζαν όλους με το μπάσκετ που έπαιζαν, ποτέ δεν διανοήθηκαν να τους ξεφτιλίσουν με ειρωνικά γελάκια και μπλαζέ χαμόγελα.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr