Μαζί του «φεύγει» ένα κομμάτι από την ψυχή

Τα σπορ δεν φτιάχνουν απλώς χαρακτήρα, τον αποκαλύπτουν. Αυτές οι κουβέντες θα μου μείνουν χαραγμένες στον νου και είναι μία κληρονομιά της γνωριμίας μου με τον Φαίδωνα Ματθαίου. Αρχές της δεκαετίας του '80 εκείνος ήταν ήδη ο «πατριάρχης» του ελληνικού μπάσκετ κι εγώ ένα παιδάκι που πάσχιζε να κάνει καριέρα.

Κάθε συνάντηση μαζί του ήταν και ένα ανοιχτό πανεπιστήμιο. Βγάζαμε τότε το περιοδικό «Super Basket» και του είχα ζητήσει μία συνέντευξη. Μου είπε πως θα είχε διαθέσιμη μισή ώρα κι εξελίχτηκε σε μία τρίωρη κουβέντα πάνω στα πάντα. Μιλήσαμε για την ομάδα του 1949 στο Κάιρο, η οποία πήρε την τρίτη θέση στο Πανευρωπαϊκό, επιτυχία-ορόσημο για το ελληνικό μπάσκετ (μέχρι τις χρυσές βραδιές του 1987) και θυμάμαι να μιλάει για τα άλλα παιδιά εκείνης της ομάδας, τον Μήλα, τον Πανταζόπουλο τους Αποστολίδηδες, τον Ταλιαδόρο, τον Κωστόπουλο, τον Σπανουδάκη, τον Νομικό και τον κόουτς τον Καρατζόπουλο. Η νοσταλγία ήταν τόσο έντονη στα μάτια του, που ένιωθες πως βούρκωνε.

Μιλήσαμε για τους τίτλους με τον Παναθηναϊκό, για την εποχή που πήγε εμιγκρές στο Βαρέζε, στην ομάδα που αργότερα θα έβαζε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στη δεκαετία του '70 στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, για την παρουσία του στον πάγκο της Εθνικής και για το νταμπλ με τον Ολυμπιακό το 1976, μία ομάδα που ο ίδιος μετέτρεψε από κομπάρσο σε πρωταγωνιστή στο ελληνικό πρωτάθλημα. Είπαμε κυρίως πολλά για τη μεγάλη αγάπη του, τον Αρη, εκεί που δοξάστηκε και εκεί που πάντα ήταν η καρδιά του. Το οξύμωρο ακόμα και σήμερα είναι πως πολύς κόσμος τον θυμάται για την έμπνευσή του στον τελικό των «ξυρισμένων κεφαλιών» όταν ο ΠΑΟΚ νίκησε τον πανίσχυρο Αρη του Γιάννη Ιωαννίδη το 1984, αλλά για τον Φαίδωνα Ματθαίου ο Αρης ήταν έρωτας. Για ό,τι πέτυχε στην καριέρα του, υπάρχουν πολλοί πιο έγκυροι από μένα για να σας τα αναφέρουν και να σας μιλήσουν.

Είδα, όμως, προχθές στο Ιντερνετ μία συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει στο Mega τον Οκτώβριο του 1990 και συγκινήθηκα. Θυμήθηκα, μάλιστα, το παρασκήνιο εκείνης της μέρας. Τα στούντιο ήταν στην Παιανία και σε εποχές προ Αττικής Οδού δεν ήταν και το πιο εύκολο να καθοδηγήσεις κάποιον στο πώς θα το βρει. Κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν και πέντε λεπτά πριν βγούμε στον αέρα δεν είχε φτάσει ακόμα ο Φαίδων στο στούντιο. Ημουν έτοιμος πια να κάνω το on της εκπομπής παίρνοντας απόφαση πως δεν θα ερχόταν.

Λίγο πριν από το ηχητικό σήμα τον είδα να μπαίνει αλαφιασμένος, αλλά πάντα χαμογελαστός. Κάθισε στη θέση του, χωρίς να προλάβει να «βαφτεί» και στη πρώτη διακοπή για διαφημίσεις, ήρθε η μακιγιέζ. «Λίγη πούδρα χρειάζεστε μόνο και είστε μία χαρά», είπε εκείνη και ο ετοιμόλογος Φαίδων της απάντησε κλείνοντας το μάτι: «Είστε πολύ ευγενική, αλλά χρειάζομαι πλαστική επέμβαση για να είμαι μία χαρά».

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Για κάθε σπουδαίο άνθρωπο των σπορ που φεύγει νιώθω θλίψη. Γιατί μαζί του χάνεται κι ένα κομμάτι από την ψυχή μιας Ελλάδας που σε άλλες εποχές ως λαός κι ως χώρα είχαμε λιγότερα αγαθά, ωστόσο υπήρχαν περισσότερη καρδιά και πιο πολλή αγάπη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει...