Η τελευταία ευκαιρία να γίνουν οι σολίστ ορχήστρα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τέσσερα χρόνια πριν, στην Κορέα, η Γαλλία αποχαιρετούσε τον πρώτο από τους δύο τίτλους που κατείχε, χάνοντας 2-0 από τη Δανία. Για πρώτη φορά από το 1966, όταν η Βραζιλία με λαβωμένο τον Πελέ έβγαινε νοκ άουτ στον πρώτο γύρο, οι παγκόσμιοι πρωταθλητές δεν θα συνέχιζαν μετά τον πρώτο γύρο.

Από εκείνη την ομάδα που άρχισε το ματς με τους Δανούς, επτά έπαιξαν βασικοί και στο τωρινό Μουντιάλ! Ο Μπαρτέζ, ο Τιράμ, ο Ζιντάν, ο Μακελελέ, ο Βιλτόρ, ο Βιεϊρά, ο Τρεζεγκέ, ενώ ο Ανρί το 2002 ήταν τιμωρημένος στο τελευταίο ματς, αλλά βασικό στέλεχος επίσης. Αν υπολογίσουμε πως η Αργεντινή από την καταστροφή της Απω Ανατολής άλλαξε όλη την ομάδα πλην του Σορίν, του Αγιάλα και του Κρέσπο, οι συγκρίσεις είναι αυτονόητες. Η Γαλλία επέμεινε στην παλιά φουρνιά και το 2004 στην Πορτογαλία, όταν τη ζημιά της την κάναμε εμείς με το γκολ του Χαριστέα, αλλά αυτή η χρυσή γενιά που ανέβασε τους «τρικολόρ» το 1998 στην κορυφή του κόσμου και το 2000 μάγεψε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των Κάτω Χωρών, είχε πολύ πριν ολοκληρώσει τον κύκλο της.

Σαφέστατα και δεν αποκλείστηκε ακόμη αυτή η Γαλλία από το Μουντιάλ. Της αρκεί να νικήσει το Τόγκο με δύο γκολ διαφορά για να είναι στα νοκ άουτ. Για μία ομάδα που έχει φάει με το κουτάλι τις δύσκολες αποστολές ακούγεται εύκολο. Είναι όμως; Στα προκριματικά η Γαλλία δεν νίκησε το Ισραήλ ούτε την Ελβετία και πήρε τη μοναδική σημαντική της νίκη σε ένα γκρουπ με ισοπαλίες, την τελευταία μέρα στο Δουβλίνο με την Ιρλανδία. Το σενάριο είναι ίδιο και τώρα. Με την ειδοποιό διαφορά πως η Γαλλία του 2006 ήρθε εδώ, με όνειρα για ένα ιδανικό αντίο, για μία πορεία -γιατί όχι- μέχρι το Βερολίνο και τον τελικό.

Εξω από τα νερά του ο Βιεϊρά

Πώς όμως αυτή η ομάδα που δείχνει ασύνδετη και που δεν μπορεί να φτάσει εύκολα στο γκολ, μπορεί να ελπίζει; Με την άμυνα να παίζει πολύ πίσω, φόβος που πηγάζει πιθανώς από τη μεγάλη ηλικία των παικτών, το κέντρο νιώθει αποκομμένο. Ο Βιεϊρά έξω από τα νερά του, σε ένα ρόλο δεξιού χαφ, ήταν αξιοθρήνητος. Η κακή χρονιά με τη Γιουβέντους είναι καλή δικαιολογία αλλά… δικαιολογία! Η μπάλα δεν ξεχνιέται και αυτός ο Βιεϊρά δεν δείχνει να έχει όρεξη. Η εικόνα του να χάνει εύκολα τάκλιν από τους Κορεάτες στη Λειψία δημιούργησε ερωτήματα. Ο Μακελελέ προέρχεται από μία σεζόν που ξεζουμίστηκε. Στην Τσέλσι ήταν καταπληκτικός, αλλά σε πολλά σημεία στο ματς με την Κορέα προβλημάτισε. Ο Ανρί, που στα ματς με την Αρσεναλ ήταν η αρχή και το τέλος των «κανονιέρηδων», θύμισε τον άβουλο νέο του 1998 που δεν τολμούσε να κάνει κάτι το διαφορετικό. Ενας αγνώριστος Ανρί σημαίνει και αυτόματα μία ξεδοντιασμένη επιθετικά Γαλλία. Στην Αρσεναλ ο Βενγκέρ προσάρμοσε το παιχνίδι του πάνω στον Ανρί, με την ταχύτητα ως βάση. Η Γαλλία, λόγω ηλικίας, δεν μπορεί να έχει την ίδια γρηγοράδα, συνεπώς δεν μπορεί ο Ανρί να έχει την ίδια συμμετοχή στο ματς. Μάλλον το 4-4-2 θα ήταν προτιμότερο από το 4-2-3-1. Ο Ζιντάν, όσο και αν κάνει ακόμα κάποιες μαγικές πάσες, ποτέ δεν συνεργάστηκε ιδανικά στην εθνική με τον Ανρί. Απόδειξη ο αριθμός από τελικές πάσες του στον Ανρί που έγιναν γκολ σε όσα ματς έπαιξαν μαζί τα τελευταία χρόνια: μηδέν! Ο Ζιντάν δεν παίζει σήμερα και κάτι άλλο χρειάζεται να βρει ο προπονητής. Ο Τρεζεγκέ, που κανείς δεν κατάλαβε γιατί μπήκε στο ενενηνταφεύγα για αλλαγή, με τους Κορεάτες ίσως είναι η μόνη λύση στο πρόβλημα. Μαζί με τον Ανρί, όπως κάποτε στο ξεκίνημα της καριέρας τους στη Μονακό, έχουν την ικανότητα να λύσουν τον γόρδιο δεσμό για τον Ντομενέκ. Που παραμένει ισχυρογνώμων και δεν ακούει κανέναν.

Λείπουν οι ηγέτες

Ενα άλλο πρόβλημα είναι η έλλειψη ηγετών. Η Γαλλία του '98 και του 2000 είχε πολλά άτομα με ικανότητες να ηγηθούν. Ο Ντεσάν, ο Μπλαν, ο Ντεσαγί, ο Καρεμπέ, ο Πετί ήταν προσωπικότητες. Δίπλα τους ο νεαρός Ζιντάν μάζευε εμπειρίες. Οταν αποβλήθηκε στο ματς με τους Σαουδάραβες, ο Καρεμπέ ανέλαβε να δώσει την εξήγηση στον Τύπο για το τι είχε συμβεί. Και είχε κλείσει με το μυθικό «Μην ασχολείστε άλλο με αυτό, η ομάδα είναι πάνω απ’ όλους». Ποιος από τους σημερινούς σταρ θα το έλεγε; Ποιος έχει το ειδικό βάρος του προπονητή μέσα στο γήπεδο, όπως αποκαλεί τον Ντεσάν ο Ρομπέρ Πιρές σε άρθρο του σε αγγλική εφημερίδα; «Οταν μπήκα στο ματς με την Παραγουάη το 1998 ως αλλαγή, ήρθε κοντά και μου είπε πως όταν έχω την μπάλα θα είναι πάντα δίπλα μου να του τη δώσω αν χρειαστεί. Αισθάνθηκα αμέσως πολύ καλύτερα», γράφει ο Πιρές και αναρωτιέται αν έκανε κάποιος το ίδιο με τον Ριμπερί ή τον Ντορασό για παράδειγμα.
Ο Ντομενέκ παραμένει αινιγματική φυσιογνωμία σε αυτή την ομάδα. Η απουσία του Ζιουλί δεν εξηγήθηκε ποτέ, η έλλειψη φρεσκάδας δεν μπορεί να αποδοθεί σε άλλα γεγονότα όπως το 2002 και η συνολική εικόνα είναι μιας ενδεκάδας που διάφοροι σολίστ κάνουν τη δική τους εμφάνιση. Μόνο που η ομάδα είναι μία ορχήστρα. Και όσο και αν η μεμονωμένη μουσική του καθενός μπορεί να είναι καλή, το τελικό αποτέλεσμα παραμένει προβληματικό, αν δεν συγχρονιστούν! Μόνο που ο χρόνος στένεψε απελπιστικά!