Άρης 2011-2012

Οι στόχοι του Άρη δεν μπορεί παρά να είναι υψηλοί. Το επιβάλει η ιστορία του συλλόγου και οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν τη δεδομένη στιγμή. Με μπροστάρη τον Τσιώλη, ηγέτη στο χορτάρι τον Καστίγιο, διάθεση για επιθετικό και ελκυστικό ποδόσφαιρο και «όπλο» το οικογενειακό κλίμα και τον παθιασμένο κόσμο τους, οι «κίτρινοι» μοιάζουν να έχουν όλα τα φόντα για να πρωταγωνιστήσουν και γιατί όχι να διεκδικήσουν ένα τίτλο.

Η περσινή σεζόν είχε τα καλά της είχε και τα κακά της. Η πορεία στο Europa League από τα προκριματικά μέχρι τον αποκλεισμό από την πανίσχυρη Μάντσεστερ Σίτι στους «32» του θεσμού δεν μπορούν να μηδενιστούν, όσο κι αν η αποτυχία εξόδου στην Ευρώπη μέσω του πρωταθλήματος «πλήγωσε» το γόητρο της ομάδας και της στέρησε την ευκαιρία να ζήσει ανάλογα μεγάλες στιγμές, όπως και να κερδίσει κάποια σημαντικά έσοδα.

Οι συχνές αλλαγές προπονητών με τον Κούπερ από ήρωας να φεύγει σαν αποτυχημένος και τον Μιχαλήτσο απλά να αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων ήταν λογικό να επηρεάσουν αρνητικά. Η διοίκηση το αντιλήφθηκε και με τον Τσιώλη διαθέσιμο, έκανε ό,τι μπορούσε και τελικά τον έκλεισε. Τι κι αν ανέλαβε στην τελευταία στροφή με τον Άρη λίγο πάνω από την επικίνδυνη ζώνη, κατάφερε να διώξει την πίεση, να φτιάξει την ψυχολογία, να μεταδώσει πνεύμα μαχητή και στο τέλος να τον φέρει μια… ανάσα από τα πλέι οφ.

Γίνεται αντιληπτό πως αυτή η μεταγραφή μάλλον ήταν και η καλύτερη της διοίκησης Αθανασιάδη, η οποία πήρε ξανά το χρίσμα μιλώντας «καθαρά». Εξήγησε την οικονομική στενότητα της εποχής, ότι πρέπει να μειωθεί το μπάτζετ κάτι που επετεύχθη είτε λύνοντας τη συνεργασία της με παίκτες που είτε πρόσφεραν λιγότερο από ότι αναμενόταν με βάση τα μηδενικά του συμβολαίου τους, είτε δεν υπολογίζονταν από την τεχνική ηγεσία, είτε είχε φτάσει το «πλήρωμα του χρόνου» για την αποχώρησή τους. Παρόλα αυτά έκανε την υπέρβαση κρατώντας τον Καστίγιο, προχωρώντας επίσης στις ποιοτικές προσθήκες των Σολτάνι, Καπετάνου, Παπαστεριανού και Ντίκοχ και εκείνες των νεαρών Κοτσώνη, Κανούλα και Τριανταφυλλάκου. Αν είχε έρθει κι ένας επιθετικός θα ήταν ιδανικά.

Όχι ότι δεν έγιναν προσπάθειες ή ότι ακόμη δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια. Σίγουρα πάντως δεν υπάρχει άνεση επιλογών με το οικονομικό να αποτελεί πάντα θέμα, την ίδια ώρα που στον Άρη (και καλά κάνουν) δεν θέλουν να φέρουν απλά ένα παίκτη για την επίθεση αλλά έναν ικανό να δώσει το κάτι παραπάνω. Κάτι που αποδείχθηκε δεν είναι τόσο εύκολο. Το τελευταίο τρίμηνο πολλά ονόματα έπαιξαν «δυνατά» δίχως καμία περίπτωση να φτάσει μέχρι τέλους. Από τον Μήτρογλου, τον Μάντζιο, τον Λιντς, τον Λόπες, τον Φιγκερόα, τον Ρεντερία μέχρι τον Φορσέλ όλοι τους πλησίασαν κοντά στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Ποτέ όμως δεν πέρασαν τις πόρτες του.

Ως γνωστόν βέβαια ιστορία γράφουν οι παρόντες. Και μ’ αυτούς ο Τσιώλη που κάτι παραπάνω ξέρει πιστεύει σε μεγάλα πράγματα. Όπως ένας τίτλος μετά από 40 και... βάλε χρόνια: «Αυτό που λέω στους παίκτες είναι ή τώρα ή ποτέ. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν στόχους. Η ομάδα να βγαίνει κάθε χρόνο στην Ευρώπη κατ’ αρχήν ωστόσο εγώ επιμένω να λέω ότι με αυτά τα παιδιά, με αυτή την ομάδα πρέπει να κοιτάμε λίγο πιο ψηλά».

ΗΡΘΑΝ: Μανώλης Παπαστεριανός (Ηρακλής), Κώστας Καπετάνος (Ολυμπιακός Βόλου), Καρίμ Σολτάνι (Ηρακλής), Νέρι Καστίγιο (Σαχτάρ Ντόνετσκ), Σάκης Κανούλας (Αναγέννηση Επανομής), Δημήτρης Κοτσώνης (Πανηλειακός), Βασίλης Τριανταφυλλάκος (Οδυσσέας Αναγέννησης), Ντίκο (Χιμπέρνιαν).

ΕΦΥΓΑΝ: Ντεϊβίντας Τσεσνάουσκις (ελεύθερος), Οριόλ Λοθάνο (ελεύθερος), Κώστας Μενδρινός (ελεύθερος), Τόνι Κάλβο (ελεύθερος), Κριστιάν Ραούλ Μπομπαντίγια (έληξε ο δανεισμός του), Θωμάς Γραικός (ελεύθερος), Σέρχιο Κόκε (Houston Dynamo), Χουάνμα (ελεύθερος), Ντανίλο Περέιρα (έληξε ο δανεισμός του), Ρονάλντο Γκιάρο (ελεύθερος), Σακάτα (ελεύθερος), Μενδρινός (ελεύθερος).