FC: Ξεφτιλιστείτε, είναι μεταδοτικό...

Ας πούμε ότι οι δυο «μεγαλύτερες» ομάδες στην Ελλάδα, είναι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός - σε κατακτήσεις τίτλων, οπαδούς, δυναμική κλπ. Έχουμε λοιπόν από τη μια τον Ολυμπιακό, που πήρε το πρωτάθλημα, κράτησε τον επιτυχημένο του προπονητή, όλους τους βασικούς του παίκτες, έχει κάνει ήδη κοντά 10 μεταγραφές, έχει δώσει φιλικά επιπέδου Champions League (ως τέτοια λογίζω αυτά με Γαλατά και Ίντερ), δεν έχασε από την Ίντερ ακόμα και με δέκα παίκτες κι όμως όλοι «φωνάζουν» κάθε μέρα «πάρτε παίκτες»!

Μιλάμε για τρέλα: με ένα ρόστερ που δείχνει ότι θα πάρει το πρωτάθλημα από τον Νοέμβριο, με δυο και τρεις επιλογές για κάθε θέση και με υπεράριθμους που προσπαθούν στου Ρέντη να σπρώξουν δεξιά - αριστερά, να δανείσουν ή να πουλήσουν κι όμως όλοι «απαιτούν» από τον Μαρινάκη και τον Βαλβέρδε να πάρουν αμυντικό χαφ, να πάρουν δεξί εξτρέμ, να πάρουν επιθετικό, ακόμα και τερματοφύλακα, ώστε να κάνει ο Ολυμπιακός την ευρωπαϊκή υπέρβαση. Λες και ο Μακούν ή ο Ορμπάιθ εγγυώνται πορεία μέχρι τους «4» του Champions League ή λες και οι παίκτες που έχει έγιναν ξαφνικά καλοί μόνο για αναπληρωματικοί...

Την ίδια στιγμή, στον πάλαι ποτέ κραταιό Παναθηναϊκό, που πέταγε τα 500ευρα για πλάκα πριν λίγα χρόνια, αντί να πέφτει το κράξιμο της αρκούδας κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, υπάρχει μια «κατανόηση»: «ε, τι να κάνουμε, λεφτά δεν υπάρχουν, πουλήθηκαν όσοι μπορούσαν να πουληθούν, έφυγαν όσοι μπορούσαν να φύγουν, ίσως φύγει κι ο Λέτο, την υγειά μας νά’ χουμε...» Περνάνε τις πόρτες της Παιανίας παίκτες που κάποτε δεν θα τους δέχονταν ούτε σαν τουρίστες για να τραβήξουν φωτογραφίες (εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι πριν από 5 ή 10 χρόνια, υπήρχε καμία περίπτωση να αποκτηθεί για βασικός 28χρονος που έπαιζε στη Β’ κατηγορία Ισπανίας) και δεν ανοίγει ρουθούνι. Χάνονται παίκτες διότι δεν υπάρχουν 300 χιλιάρικα (Κάστρο), κάποιος Πλεσί που θεωρεί εαυτόν πολύ μεγάλο μέγεθος για να παίξει στη Β’ Γερμανίας καθορίζει ολόκληρη τη μεταγραφική πολιτική της ομάδας, ο Μπράις Μουν για τον οποίον κάποτε ο Παναθηναϊκός απέρριψε πρόταση 1,6 εκατομμυρίων ευρώ πάει δανεικός στην πατρίδα του, διότι τα 200 χιλιάρικα που παίρνει θεωρούνται πολλά (και με τον Παναθηναϊκό να καλύπτει... μέρος του τεράστιου αυτού συμβολαίου, παρόλο που έλεγε ότι κόπηκαν αυτά) κι ο Δημήτρης Γόντικας, ενόψει των οικονομικών απωλειών από τον πιθανότατο ευρωπαϊκό αποκλεισμό, είπε στους παίκτες «μείωση ή θα πληρώνεστε όποτε έχουμε».

Προσέξτε να δείτε τι γίνεται: ο Παναθηναϊκός, ο Panathinaikos, θα φτάσει στο έσχατο σημείο κατάντιας να πληρώνει τους παίκτες όποτε έχει. Αυτά που κοροϊδεύαμε στους άλλους τόσα χρόνια, ήρθε η ώρα να τα λουστούμε. Ώρα είναι να αρχίσουν και οι προσφυγές παικτών, οι καταγγελίες, να γίνουμε ρεζίλι παγκοσμίως... Ό,τι χτίσαμε τόσα χρόνια με κόπο και αξιοπρέπεια, το γκρεμίζουμε μέσα σε λίγους μήνες με μια κλωτσιά. Κι όλο αυτό, διότι ο «εγγυητής της σταθερότητας», οι «δέκα Αμπράμοβιτς», οι «καπεταναίοι των ονείρων μας» και ο «τι 15; ας βάλουμε 50 εκατομμύρια στην Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου» που πήρε πίσω και τα 250 που είχε βάλει, δεν νοιάζονται για την κατάντια.

Θέλω να τους ενημερώσω, ότι η κατάντια αυτή δεν είναι του Παναθηναϊκού. Είναι δική τους, ολόδική τους προσωπική κατάντια. Ο Παναθηναϊκός, ακόμα και χωρίς τους «εγγυητές» και τους «σωτήρες» υπήρχε και θα υπάρχει. Αυτοί άραγε, υπάρχουν χωρίς τον Παναθηναϊκό; Ή θα υπάρχουν στο μέλλον, για να κάνουν τις δουλίτσες και τις μπίζνες τους και να απολαμβάνουν ατέλειωτες ώρες δημοσιότητας, στην πλάτη του Παναθηναϊκού; Χλωμό το βλέπω...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr