Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουν το χρυσό!

Όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και μία φορά αυτή την ομάδα να αγωνίζεται, καταλάβαινε πως το χρυσό δεν χανόταν. Αυτά τα κορίτσια, έχω ξαναγράψει, πως είναι φτιαγμένες από σπάνιο μέταλλο, αυτό που καθορίζει τις αληθινές πρωταθλήτριες.

Για να φτάσουν όμως να γίνουν πρώτες στον κόσμο, έπρεπε να παλέψουν με τους δικούς τους δαίμονες, να ξορκίσουν την περσινή καθίζηση στον τελικό με την Ρωσία στο Πανευρωπαϊκό και κυρίως να διώξουν οποιαδήποτε σκέψη του προπέρσινου εφιάλτη με τις δύο ήττες στο γκολ που τους στέρησαν έστω το χάλκινο μετάλλιο.

Toυ Χρήστου Σωτηρακόπουλου

Κάποτε ο Μαρκ Σπιτς, μου είχε πει πως αν δεν γνώριζε την απίστευτη στενοχώρια με την τελευταία θέση στο Μεξικό το 1968 δεν θα έφτανε ποτέ στα επτά χρυσά μετάλλια με παγκόσμιο ρεκόρ στο Μόναχο το 1972. Οι κοπέλες με το εθνόσημο στο σκουφάκι, κατάφεραν αυτές τις μέρες στην Σανγκάη να νικήσουν οποιοδήποτε δαίμονα και οποιονδήποτε αντίπαλο, επειδή μέσα τους υπάρχει φωλιασμένη η σπίθα του μοναδικού αυτού συναισθήματος που νοιώθει ο αληθινά μεγάλος. Ο αληθινά ικανός. Αυτός που ξέρει πως ακόμη και αν αποτύχει, μία και δύο φορές, θα έρθει η ώρα του, ωστόσο δεν θέλει να βιώσει ξανά την ίδια πίκρα.

Οι Κινέζοι έχουν ένα ρητό που μιλάει για τα πνεύματα. Λένε λοιπόν πως τα μικρά πνεύματα έχουν επιθυμίες ενώ τα μεγάλα απαιτήσεις. Και αυτή η ομάδα του Μορφέση είναι γεμάτη με πνεύματα ανήσυχα και περήφανα γεμάτα αυτοπεποίθηση, όνειρα και απαιτήσεις. Και ο προπονητής τους, ένας αληθινός αρχιτέκτονας που ξέρει να χτίζει και να τους εμπνέει τον σεβασμό, έκανε στο ματς αυτό την λιγότερη ανάλυση πιθανολογώ γιατί κυρίως οι ίδιες ήξεραν πως πέραν οποιασδήποτε καλής άμυνας ή καλού σουτ, θα είχαν να αντιμετωπίσουν και τα σφυρίγματα της έδρας. Το να κολυμπάς επτά φορές περισσότερες με παίκτρια λιγότερη (16-7) ήταν κάτι που ακόμη και οι πιο απαισιόδοξοι δεν περίμεναν αλλά τι σημασία έχει; Όποιος πάει στον πόλεμο με δικαιολογίες να είναι έτοιμος και να χάσει , έλεγε ο Δούκας του Ουέλινγκτον που το 1815 νίκησε τον Ναπολέοντα στο Βατερλό.

Οι κοπέλες μας δεν ήταν με την δικαιολογία στο στόμα και πάλεψαν κόντρα και στην διαιτησία γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουν. Το έβλεπες, το ένοιωθες. Όταν μάλιστα σκόραρε και η Αντι Μελιδώνη, που είχε πρωτοπάει σε παγκόσμιο το 1998 στο Περθ , τότε είπα από μέσα μου πως δεν χάνουν με τίποτα! Το χρώσταγε η μοίρα αυτό το μετάλλιο σε όλες του. Στέκομαι στην Κική Λιόση που ήταν αρχηγός με όλη την σημασία της λέξης αλλά και στην Αντιγόνη Ρουμπέση που έβαλε κρίσιμα γκολ και πάλι όμως το να ξεχωρίσεις κάποια ανάμεσα σε τέτοιες πρωταθλήτριες είναι άδικο.

Η Γερόλυμου έκανε σούπερ τουρνουά, η Αντωνάκου έχει βελτιωθεί σημαντικά στο τομέα ψυχολογία και δεν επηρεάζεται πια τόσο εύκολα από ένα λάθος, ενώ πάντα τα σουτ της παραμένουν φαρμακερά, η Μανωλιουδάκη έκανε ξανά ένα σπουδαίο ματς, η Ασημάκη άνοιξε το σκορ στον τελικό και γενικά ήταν σε όλα τα ματς αξιόπιστη ενώ η Τσουκαλά έδωσε και πάλι τις βοήθειες που περιμένεις από αυτήν.

Αλλά αυτή που ήταν η αποκάλυψη ήταν η γκολκίπερ του τουρνουά, η Κούβδου, ένα κορίτσι που σε ένα χρόνο από αναπληρωματική στην Βουλιαγμένη έγινε αναντικατάστατη στην εθνική και ένα μεγάλο μπράβο πάει σε αυτήν για τον τρόπο που πήραμε το χρυσό. Η Αβραμίδου, η Λαρά και η Γουλά όταν χρειάστηκε έδωσαν ότι ήταν δυνατό για να επιβεβαιωθεί ο βασικός κανόνας των ομαδικών σπορ πως «δεν υπάρχει εγώ μέσα στην λέξη ομάδα». Το να πει κάποιος πως αυτή η ομάδα τίμησε την Ελλάδα , είναι περιττό. Κυρίως αυτό που πρέπει να αναδειχτεί μέσα από την επιτυχία αυτών των κοριτσιών είναι πως η συνέπεια και η προσπάθεια επιβραβεύονται. Φτάνει να μην σταματήσεις να ονειρεύεσαι και να έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου.