Ο Πέδρο Κονσεϊσάο, ο αθλητικός διευθυντής της Σάντος, μέσα στην υπερβολή του και την προσπάθειά του να πάρει από την πώληση του Νεϊμάρ όσα περισσότερα μπορεί, είπε μια μεγάλη αλήθεια. Δήλωσε συγκεκριμένα για το ενδιαφέρον της Ρεάλ ότι «τα 45 εκατομμύρια που δίνει είναι μια καλή προσφορά, αλλά κατά τη γνώμη μου κοστίζει πολλά περισσότερα». Οκ, ας μην το συζητήσουμε αυτό, διότι θα χαλάσουμε τις καρδιές μας καλοκαιριάτικα με τον κύριο Κονσεϊσάο. Αλλά αυτό που είπε παρακάτω, είναι όλο το «τσιτσί»: «δεν καταλαβαίνω πώς πληρώνουν 30 εκατομμύρια ευρώ για έναν αμυντικό όπως ο Κοεντράο και 45 για κάποιον που θα πετυχαίνει γκολ και θα προσφέρει διασκέδαση».
Δεν ξέρω με ποιον τρόπο θα προσφέρει διασκέδαση ο Νεϊμάρ αν πάει στη Μαδρίτη, αν θα κάνει χαρούμενο τον κόσμο με το γελοίο κούρεμά του, αν θα κάνει τον παλιάτσο στο ημίχρονο ή θα παίρνει το μικρόφωνο και θα λέει χωρατά. Ξέρω όμως, πως - καλώς ή κακώς - αυτός που γουστάρει να βλέπει ο οπαδός, που είναι ο βασικός λόγος για να πας στο γήπεδο, που πουλάει φανέλες και δημιουργεί νέες φουρνιές οπαδών, είναι αυτός που βάζει γκολ. Το γκολ άλλωστε, είναι αυτό που δίνει νίκες, βαθμούς, τίτλους. Και όσο χρήσιμοι και να είναι οι υπόλοιποι παίκτες, στις άλλες θέσεις, όσο κουπί και να τραβάνε σε όλη τη χρονιά, αυτός που παίρνει το περισσότερο χειροκρότημα, γίνεται σύνθημα και δοξάζεται σαν θεός, είναι αυτός που βάζει τη μπάλα στο πλεκτό.
Θυμηθείτε τι γινόταν τα δυο προηγούμενα χρόνια στον Παναθηναϊκό: ο Σισέ φόρτωνε τα αντίπαλα δίχτυα με γκολ και εύλογα αποθεωνόταν. Αλλά αυτός εισέπραττε τα πιο δυνατά παλαμάκια ακόμα κι όταν είχε συμμετοχή σε μια φάση όπου το γκολ το έβαζε άλλος. Και όταν έχανε ευκαιρία, πάλι τον χειροκροτούσαν. Αυτόν γούσταρε να βλέπει ο κόσμος, αυτόν έψαχναν οι συμπαίκτες, αυτόν έχρισε αρχηγό η διοίκηση, αυτός συμμετείχε στο συμβούλιο παραμονής του Νιόπλια στο Ηράκελιο, αυτόν άφησαν να διαπραγματευτεί εν λευκώ τη μεταγραφή του σε ομάδα της προτίμησής του κι όχι της αρεσκείας του Παναθηναϊκού.
Ο Σισέ έφυγε και ήρθε στη θέση του ο Τοτσέ. Που αν δεν βάλει 20 γκολ φέτος με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, «γκελ» δεν πρόκειται να κάνει στον κόσμο της ομάδας. Η «φανέλα με το 9» είναι μια φανέλα για την οποία αξίζει να κάνεις υπέρβαση, να ξεπεράσεις τον προϋπολογισμό σου, να κόψεις από κάπου αλλού. Αυτό έκανε η ΑΕΚ με τον σπουδαίο Γκούντιονσεν, αυτό προσπαθεί να κάνει ο Ατρόμητος με τον Μήτρογλου, αυτό ψάχνει ο ΠΑΟΚ κάνοντας όνειρα μέχρι και για Μποκανί, αυτό αναζητά ο Άρης για να ολοκληρωθεί το παζλ, αυτόν μπορεί να κυνηγήσει ακόμα κι ο Ολυμπιακός, παρόλο που έχει τον Μιραλάς και τον Τζεμπούρ για πρώτες επιλογές και κοτζάμ Πάντελιτς για τρίτη επιλογή. Είπαμε, ο επιθετικός είναι ο μαγνήτης που τραβάει τον κόσμο στο γήπεδο, στις τηλεοράσεις, στις μπουτίκ.
Όπως είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση, ο Παναθηναϊκός εκκινεί - επικοινωνιακά και αγωνιστικά - με σημαντικό μειονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών του. Ο Τοτσέ και ο Πετρόπουλος μπορεί να είναι καλοί, χρυσοί, φιλότιμοι και εξαιρετικά παιδιά. Μπορεί να τα πάνε μια χαρά σ’ αυτό που σχεδιάζει ο Φερέιρα και να την κάνουν τη δουλειά τους με συνέπεια. Αλλά σαν ονόματα, σαν προσδοκίες οπαδών, σαν σημεία αναφοράς, δεν συγκρίνονται με τους υπόλοιπους. Στα μάτια των φίλων του Παναθηναϊκού ο Μιραλάς, ο Τζεμπούρ, ο Γκούντιονσεν, ακόμα και ο Μήτρογλου ή ο Πάντελιτς, άνετα θα έπαιζαν βασικοί στον Παναθηναϊκό του Τοτσέ και του Πετρόπουλου - τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι αν πουληθεί ή τέλος πάντων φύγει ο Μπουμσόνγκ με τον Πλεσί και φυσικά αν ο Παναθηναϊκός περάσει την Οντένσε και εξασφαλίσει το μίνιμουμ των τριών εκατομμυρίων που δίνει η απευθείας πρόκριση στους ομίλους του Europa, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κινηθεί για επιθετικό. Όχι για «μεταγραφή - Φερέιρα» αλλά για «μεταγραφή - κράχτη». Βέβαια, υπάρχει η περίπτωση να περάσει την Οντένσε χάρη στον Πετρόπουλο και τον Τοτσέ, οπότε μετά περιπλέκεται το πράγμα. Τι να τους πεις μετά; Σας ευχαριστώ που μας περάσατε, τώρα καθίστε παραπέρα να έρθει και να παίξει άλλος;
Κώστας Βαϊμάκης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr