Το τοπίο είχε στηθεί. Στη Ν.Αφρική σε ελαφρώς πορτοκαλί νερά, σε ένα βράχο που εξείχε, το απαλό πέταγμα του ερωδιού τον έφερε να στέκεται στη μέση του πουθενά και να απολαμβάνει τη γαλήνη. Μέχρι που ο βράχος άρχισε να κινείται. Ο ερωδιός προσπάθησε να κρατηθεί με φτερά και με πόδια. Μα αυτός ο βράχος είχε άγριες διαθέσεις…
Ο βράχος υψωνόταν με τον ερωδιό να μοιάζει να σερφάρει και να απορεί πραγματικά! Η υπόθεση έδειχνε να παίρνει «μεγάλες» διαστάσεις, «χοντρό» μπέρδεμα, «βαρύς» πονοκέφαλος… ιπποπόταμος με λίγα λόγια!
Ο βράχος ήταν απλά η ράχη ενός ιπποπόταμου που έβγαινε και έβγαινε και έβγαινε με τον ερωδιό μπρος, πίσω, να κρατιέται, να πλαγιάζει, να το πιστεύει, ώσπου το πήρε απόφαση ότι απλά δεν τον πάει στη Ν. Αφρική και έφυγε για αλλού.
Άκης Βαΐου