Στα ερείπια του Wall…

Is there anybody out there?

Και τώρα; Μετά το Wall του Roger Waters στην Αθήνα, τι;

Του Κώστα Τσούγκου

…Κενό. Το μυαλό παραδομένο στα συντρίμμια του τείχους. Ανάμεσα στα τούβλα, σακατεμένο, αδύναμο, αρνείται να επιστρέψει στην πραγματικότητα. Χρειάζομαι ένα ισχυρό σοκ για να επανέλθω σε καλοκαιρινό mood… Θέλω, όμως;

Αντιλαμβάνεσαι το πόσο σε έχει σημαδέψει μια συναυλία, όταν έχουν περάσει μέρες από τότε που την παρακολούθησες κι οποιαδήποτε νότα κι αν ακούσεις, οποιονδήποτε στίχο, σου φαίνεται φθηνός κι αδύναμος... ΛΙΓΟΣ.

Είναι ο βασικότερος λόγος που κάποιοι θα πρέπει να μισούν τους Pink Floyd. Έβαλαν τον πήχη πολύ ψηλά. Τόσο ψηλά, που έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας και κανείς δεν κατάφερε να αγγίξει το μέγεθός τους. Υπερβολή, λέτε; Μπορεί…

Αυτό δεν είναι ένα κανονικό review συναυλίας. Δεν είναι μία απλή καταγραφή γεγονότων, ούτε μια απλή περιγραφή εικόνων. Το wall του Roger Waters, εν έτει 2011, στην Αθήνα, δεν ήταν ένα απλό live.

Όσο πλούσιο λεξιλόγιο κι αν έχεις, μοιάζει φτωχό για να περιγράψει αυτό που έζησαν οι χιλιάδες που βρέθηκαν στις 8, στις 9 και στις 12 Ιουλίου στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Οι υπόλοιποι ας πάρουν μια γεύση από τα «παράνομα» βίντεο που ανέβηκαν στο youtube- αν και όσες ίντσες κι αν έχει η οθόνη δεν φτάνουν- και μετά ας αγοράσουν το DVD των συναυλιών, όταν αυτό κυκλοφορήσει…

Ο Waters έφερε το «τείχος» του στην Αθήνα, σε μία συγκυρία ιδανική, μοναδική για τη χώρα. Μας έφερε όλους αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Έστω κι αν 30 χρόνια μετά από τότε που το «γέννησε», δεν είχε ιδέα ότι στην Ελλάδα του 2011 τα μηνύματά του «παιδιού» του θα ήταν πιο επίκαιρα από ποτέ.

Αυτό που υψώθηκε τρεις νύχτες στο κοινό της Ελλάδας, δεν ήταν τείχος, αλλά ένας καθρέφτης. Ένας καθρέφτης με μηνύματα που μας υπενθύμιζαν όλα όσα έχουμε επιτρέψει να μας συμβούν.

Εμείς επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να γίνουν έρμαια του υπερκαταναλωτισμού. Εμείς αφήσαμε τους δυνάστες να μας καταδυναστεύουν, τις κυβερνήσεις να αλωνίζουν. Εμείς, σε μια στιγμή αδυναμίας, αντί να πατήσουμε γερά στα πόδια μας, πιστέψαμε σε «παραμύθια». Εμείς, επιτρέψαμε στο «μεγάλο αδερφό» να μας παρακολουθεί… Εμείς, εμείς…

Το wall του Roger Waters στην Αθήνα, δεν ήταν μια απλή συναυλία, ήταν κάτι παραπάνω…

Την Τρίτη το βράδυ (τότε κατάφερα να βρω εισιτήριο) αναθεώρησα. Μέχρι τότε ήμουν κι εγώ ένας fan των floyd γοητευμένος από το μυαλό και το μύθο του Syd Barret και τρελαμένος με τη βελούδινη φωνή του Gilmour. O Waters βρισκόταν σε τρίτη μοίρα. Κάτι σαν τον τύπο που έχει τον άχαρο ρόλο να κρατάει τις ισορροπίες, τον τεχνοκράτη του group, τον άσχημο που τον νοιάζει μόνο η δουλειά. Πόσο λάθος έκανα…

Ο Waters έχει τα μεγαλύτερα άντερα απ’ όλους. Είχε τη δύναμη να τα βάλει με τους δαίμονες του, να τους συνθλίψει και να τους ξεβρακώσει μπροστά στο κοινό.

Αυτοί οι άνθρωποι με γοητεύουν πλέον. Αυτοί που έκαναν το βήμα μπροστά. Αυτοί που το ξεπέρασαν. Αυτοί που δεν παραδόθηκαν στους φόβους τους, δεν πήραν τα βουνά για να καλλιεργούν ντομάτες, να ζωγραφίζουν πίνακες και μετά να τους καίνε (όπως έκανε ο Barret). Αυτοί που δεν συμβιβάστηκαν με τις αδυναμίες τους. Αυτοί που δεν επέλεξαν το εύκολο, το βολικό. Αυτοί που δεν παραιτήθηκαν.

Αυτό είναι το Wall… Ο καθρέφτης που υψώθηκε για τρεις νύχτες στην Αθήνα «μας».