FC: Ο «Λαλάκης ο Εισαγόμενος», ξαναχτυπά

Οι λίγο μεγαλύτεροι ηλικιακά, σίγουρα θα θυμάστε εκείνη την εκπάγλου καλλονής καμπάνια με τον Νίκο Παπαναστασίου τη δεκαετία του ‘80. Ο «Λαλάκης ο Εισαγόμενος», αγόραζε μόνο ξένα προϊόντα, «φτύνοντας» κάθε τι ελληνικό (τσιγάρα, ρούχα, παπούτσια κλπ.), θεωρώντας παρακατιανό ό,τι ελληνικό υπήρχε και αρίστης ποιότητας κάθε ξένο. Σκοπός της εκστρατείας «Ο επιμένων, ελληΝΙΚΑ» ήταν να πειστεί ο κόσμος να ψωνίζει ελληνικά προϊόντα, όχι μόνο για να τονώσει την ελληνικά οικονομία, αλλά κυρίως διότι τα δικά μας αγαθά δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα ξένα - ενώ επιπλέον ήταν και φτηνότερα σε σχέση με τα αντίστοιχα εισαγόμενα.

Θα μου πείτε τώρα τι έπαθα και θυμήθηκα τον Λαλάκη. Αφενός, δεν τον ξέχασα ποτέ, διότι άμα τον έχεις δει σε τρυφερή και ευαίσθητη ηλικία, σε σημαδεύει για μια ολόκληρη ζωή. Αφετέρου, δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την απίστευτη ποδοσφαιρική ξενομανία και την ταυτόχρονη απαξίωση κάθε τι ελληνικού (ακόμα και ξένων παικτών που παίζουν στη χώρα μας) αυτή την εποχή. Σαν τον Λαλάκη κάνουμε, κοιτάζοντας μόνο στο εξωτερικό, για διάφορα «εξωτικά πτηνά» που θα έρθουν και θα λύσουμε το πρόβλημα της ζωής μας.

Αν κάναμε την ίδια κουβέντα πέρυσι και πρόπερσι, η εξήγηση θα ήταν απλή: οι Έλληνες παράγοντες χρέωναν τη μαρίδα για αστακό και ζητούσαν τα διπλάσια λεφτά από ελληνική ομάδα, σε σχέση μ’ αυτά που ζητούσαν από ομάδα του εξωτερικού. Το δε επιχείρημα, ώρες - ώρες, ήταν σχεδόν αστείο: «δεν θέλουμε να τον δώσουμε φτηνά σε ανταγωνιστική ομάδα». Τώρα πώς είναι ανταγωνιστικές δυο ομάδες, όταν η μία παραδοσιακά τερματίζει από την πρώτη έως την τρίτη θέση και η άλλη από έβδομη έως δωδέκατη, δεν ξέρω να σας το πω, οπότε ρωτήστε τους «ανταγωνιστικούς παράγοντες». Αυτό που ξέρω, είναι ότι σήμερα, λόγω οικονομικής κρίσης, οι παράγοντες των ομάδων «λογικεύτηκαν» και δεν ελπίζουν πια να βγάλουν όλα τα έξοδα της επόμενης χρονιάς πουλώντας έναν παίκτη τους σε μια μεγάλη ομάδα.

Παρόλα αυτά, όσες ελληνικές ομάδες έχουν την ευχέρεια να κάνουν μεταγραφές, δεν «επιμένουν ελληνικά». Ο Ολυμπιακός ενδιαφέρεται για τον Σάντσες, αλλά δεν έχω ακούσει να κοιτάζει την περίπτωση Βιτόλο, παρόλο που ο πρώτος θα στοιχίσει πάνω από 2,5 εκατομμύρια (αν γίνει τελικά η μεταγραφή), ενώ ο δεύτερος τίποτα ή λίγα (αν τελικά δεν παραμείνει στον ΠΑΟΚ). Ο Αμπντούν και ο Ντουγκλάο δεν συγκινούν κανέναν, αντίστοιχα διάφοροι άγνωστοι Ισλανδοί ή δανεικοί Ισπανοί χωρίς οψιόν αγοράς, έρχονται μετά βαΐων και κλάδων. Ο Γεωργιάδης και ο Ανάκογλου δεν «κάνουν» σε κανέναν και μόνο η ΑΕΚ ενδιαφέρεται για τον πρώτο, δίνοντας κάτι «ψιλά». Ο Τάτος συγκινούσε κόσμο το χειμώνα, αλλά μάλλον πέρασε η μόδα του, ο «Dimi» μπορεί να ήταν εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων πέρυσι αλλά για κάποιο λόγο έπεσαν οι μετοχές του ξαφνικά, ο Μάντζιος είναι ελεύθερος τόσο καιρό αλλά ομάδα δεν έχει βρει.

Ο Λαλάκης θέλει μόνο εισαγόμενα. Για να πουλάει μούρη και να αισθάνεται καμπόσος. Μόνο που το ξένο πράμα, πέρα από αμφίβολης αξίας, έχει κι άλλα κουσούρια: μπορεί να αργήσει να «κουμπώσει» με μας ή να μην κουμπώσει καθόλου, να μη γουστάρει τα χνώτα μας, να μην δεθεί ποτέ μαζί μας, να βλέπει την Ελλάδα σαν transit, έναν ενδιάμεσο σταθμό πριν πάει κάπου αλλού. Δεν πειράζει όμως. Ο Λαλάκης πάντα ξέρει καλύτερα...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr