Αντίο, «Capitano»!

Σίγουρα αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στη παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία.

Έναν ποδοσφαιριστή σταθμό, ο οποίος με τις πολύ καλές του εμφανίσεις τόσο σε συλλογικό όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων κατάφερε να αποτελέσει έναν από τους κορυφαίους αμυντικούς του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Ο λόγος για τον Φάμπιο Καναβάρο, ο οποίος μετά από την κατάκτηση μίας Χρυσής Μπάλας, ενός Μουντιάλ, ενός Κυπέλου ΟΥΕΦΑ, δύο πρωταθλημάτων Ισπανίας, δύο Κυπέλων Ιταλίας και πολλών άλλων διακρίσεων, αποφάσισε να «κρεμάσει» τα παπούτσια του σε ηλικία 37 ετών.

Το sport-fm.gr τον αποχαιρετά όπως του αρμόζει.

Το ξεκίνημα

Η γνωστή παροιμία «Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» φαίνεται να επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά, καθώς και ο πατέρας του Φάμπιο Καναβάρο ήταν και αυτός ποδοσφαιριστής. Κάπως έτσι πρέπει ο μικρός τότε Φάμπιο να εκτίμησε τη στρογγυλή «θεά» και να ξεκίνησε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στη τοπική Μπανιόλι. Οι πολύ καλές του εμφανίσεις στο κέντρο της άμυνας τράβηξαν γρήγορα πάνω τους τα μάτια των ανθρώπων της Νάπολι. Εκεί σαν μπολ-μπόι στην αρχή είχε την ευκαιρία να θαυμάσει από κοντά τα είδωλα του Ντιέγκο Μαραντόνα και τον στυλοβάτη της άμυνας Τσίρο Φεράρα.

Το ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα δεν άργησε να έρθει και στις 7 Μαρτίου 1993 αγωνίστηκε στο γήπεδο που έμελε να αποδειχθεί ένα από τα σημαντικότερα της καριέρας του. Έτσι, στο «Ντέλε Άλπι» αντιμετώπισε εκτός έδρας τη Γιουβέντους. Η καταξίωση δεν άργησε να έρθει καθώς την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε σε 27 αγώνες με τη πρώτη ομάδα σημειώνοντας πολύ καλές εμφανίσεις.

Οι πρώτοι τίτλοι

Τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της ομάδας του ιταλικού νότου ανάγκασαν τον πρόεδρό της να μην μπορέσει να αντισταθεί στην πρόταση της Πάρμα και έτσι ο Καναβάρο αποχώρησε. Στους «παρμέτσι» το κλίμα ήταν ευχάριστο, κι εκεί δούλεψε σε μία δεμένη ομάδα. Με συμπαίκτες τους Μπουφόν και Τουράμ έκανε τα πράγματα πολύ δύσκολα για όλους τους αντίπαλους επιθετικούς. Η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της ομάδας από τον Κάρλο Αντσελότι είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός πολύ καλού συνόλου που κατάφερε να τερματίσει στη δεύτερη θέση του βαθμολογικού πίνακα (καλύτερη στην ιστορία της Πάρμα) το 1997-1998 και να κατακτήσει το Κόπα Ιτάλια και το ΟΥΕΦΑ την επόμενη χρονιά.












Η μεταγραφή στην Ιντερ και το άλμα στη Γιουβέντους

Όπως ήταν φυσικό αυτά τα επιτεύγματα δημιούργησαν έντονο ενδιαφέρον από τους μεγαλύτερους ιταλικούς συλλόγους. Η αποχώρηση του Αντσελότι από το πάγκο της Πάρμα, δημιούργησε αναταραχές στους κόλπους της και είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση της αμυντικής τριάδας (Μπουφόν, Τουράμ, Καναβάρο). Τότε βρέθηκε η Ίντερ η οποία δεν δίστασε να δαπανήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 32 εκ ευρώ για να πείσει τον Καναβάρο να μετακομίσει στο Μιλάνο. Η ομάδα, όμως, δεν διεκδικούσε τίτλους με αποτέλεσμα να θέλει σύντομα να αποχωρήσει. Έτσι 2 χρόνια αργότερα, η ομάδα του Τορίνο, εκεί που είχε κάνει το ντεμπούτο του στο ιταλικό πρωτάθλημα, του προσέφερε 10 εκ ευρώ για να τον ντύσει στα ασπρόμαυρα. Εκεί συνάντησε και πάλι τους παλιούς του συμπαίκτες Τουράμ και Μπουφόν και σχημάτισαν και πάλι μία πολύ καλή αμυντική γραμμή. Η «Γιούβε» κατάκτησε του Καμπιονάτο το 2005 και το 2006 και επιτέλους χρίστηκε πρωταθλητής. Επιπλέον, του χάρισαν το τίτλο του Oscar del Calcio (καλύτερου αμυντικού στην Ιταλία), ξεπερνώντας τη δεύτερη θέση που έπαιρνε στην εν λόγω διάκριση για 3 συνεχόμενα χρόνια.

Η καταξίωση

Το 2006 αποτέλεσε ίσως τη χρονιά σταθμό στη καριέρα του Φάμπιο Καναβάρο καθώς εκτός από την κατάκτηση του πρωταθλήματος είχε την τιμή να οδηγήσει την Ιταλία στην κορυφή του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ο αλησμόνητος τελικός στο Μουντιάλ της Γερμανίας, μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, και η επικράτηση της τελευταίας χάρισε στον Καναβάρο ίσως τον σημαντικότερο τίτλο της σταδιοδρομίας του. Το κερασάκι στην τούρτα της πορείας του αυτής αποτέλεσε την αφορμή για την ανάδειξή του ως καλύτερος ποδοσφαιριστής του 2006( Χρυσή Μπάλα) «κλέβοντας» την τελευταία στιγμή τον τίτλο από το μεγάλο φαβορί Ζινεντίν Ζιντάν. Με τον τρόπο αυτό έγινε ο δεύτερος αμυντικός μετά τον Φρανκ Μπεκενμπάουερ που κατακτά τον πολυτιμότερο τίτλο για την προσωπική καριέρα ενός ποδοσφαιριστή.





Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο

Και ενώ όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά στη πορεία του Φάμπιο Καναβάρο προέκυψε το σκάνδαλο που συνέτριψε συθέμελα το ιταλικό ποδόσφαιρο. Οι συνέπειες του Καλτσιόπολις για τη Γιουβέντους την οδήγησαν στη δεύτερη τη τάξη κατηγορία της Ιταλίας και τον Καναβάρο ως τον «εκλεκτό» για να δέσει την άμυνα της Ρεάλ Μαδρίτης. Σίγουρα μία πρόκληση που δεν άφησε ασυγκίνητο τον Ιταλό αμυντικό, ο οποίος ήθελε πάντα να κατακτά τίτλους. Έτσι και έγινε , αφού κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής Ισπανία δύο συνεχόμενες χρονιές (2006-2007, 2007-2008).

Η επιστροφή

Η επιστροφή της «Μεγάλης Κυρίας» στα σαλόνια του Καμπιονάτο σήμανε και την επιστροφή του Καναβάρο στο γήπεδο όπου και γνώρισε τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του. Οι 27 συμμετοχές του τη χρονιά 2009-2010 αποτέλεσαν τις τελευταίες με τη φανέλα της «Γιούβε» πριν μετακομίσει, στα 36 του πια, στο Ντουμπάι και στην Αλ Αχλί για να τελειώσει εκεί την καριέρα του.

Ο αρχηγός

Παρά το γεγονός ότι στο Παγκόσμιο Κύπελο του 2010 ήταν ήδη 36 χρονών, ταξίδεψε με την εθνική ομάδα της χώρας του στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Εκεί η Ιταλία μπορεί να απογοήτευσε με την απόδοσή της, ο Καναβάρο όμως έγινε ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες συμμετοχές στη Σκουάντρα Ατζούρα αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον Πάολο Μαλντίνι. Μετά την λήξη του τουρνουά ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ομάδα.

Ο οικογενειάρχης και ο άνθρωπος

Ο Φάμπιο Καναβάρο είναι παντρεμένος από το 1994 και έχει δημιουργήσει με τη γυναίκα του Ντανίέλα Καναβάρο μια ευτυχισμένη οικογένεια με 3 παιδιά. Ο ίδιος έχει πρωτοστατήσει στη δημιουργία του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος «Fondazione Cannavaro Ferrara » με σκοπό να βοηθήσει τους ανθρώπους που υποφέρου από καρκίνο.


Την τροπαιοθήκη του Καναβάρο κοσμούν οι εξής τίτλοι:


Με τη φανέλα της Πάρμα: Κύπελλο Ιταλίας 1998-1999, 2001-2002 / Σούπερ Καπ Ιταλίας 1999 / Κύπελλο UEFA 1998-1999

Με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης: Πρωτάθλημα Ισπανίας 2006-2007, 2007-2008 / Σούπερ Καπ Ισπανίας 2008

Με τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας Κ-21: Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1994, 1996

Με τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας Ανδρών: Παγκόσμιο Κύπελλο 2006

Ατομικοί τίτλοι: Μέλος της καλύτερης ενδεκάδας στο Euro 2000, Καλύτερος παίκτης της χρονιάς από τη FIFA για το 2006, «Χρυσή Μπάλα» το 2006, «Ασημένια Μπάλα» στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2006, Μέλος της καλύτερης ενδεκάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2006, Καλύτερος παίκτης στο ιταλικό πρωτάθλημα για το 2006, Καλύτερος Ιταλός ποδοσφαιριστής για το 2006, Καλύτερος αμυντικός στο ιταλικό πρωτάθλημα για το 2005 και το 2006, Μέλος της καλύτερης ενδεκάδας της UEFA για το 2006, Μέλος της καλύτερης ενδεκάδας της FIFPRO για το 2006 και το 2007.


Επιμέλεια:Κώστας Γιαννόπουλος