FC: Όλα συμβαίνουν σε fast forward

Ναι, σε ‘σένα απευθύνομαι. Που πάτησες στο λινκ που σε οδήγησε εδώ και τα μάτια σου τρέχουν «διαγώνια» στο κείμενο, σαν κάτι να σε βιάζει. Σαν να σε κυνηγάνε και να πρέπει να το διαβάσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να φύγεις. Ίσως γιατί υπάρχουν κι άλλα κείμενα στη σειρά των tabs του Η/Υ σου που περιμένουν, μάλλον αυτό θα είναι.

Δεν πρόκειται για κλασικό ιντερνετικό ψυχαναγκασμό αυτή τη φορά, όχι, η αφθονία των πληροφοριών στο διαδίκτυο και η ανάγκη που σου δημιουργείται για να κάνεις όσο το δυνατόν περισσότερη κούνια μπορείς σ’ αυτή την απέραντη «παιδική χαρά» είναι άλλο κεφάλαιο. Εδώ πρόκειται για πραγματικό κυνήγι. Κυνήγι ενημέρωσης ζωτικής σημασίας, γιατί η ζωή σου αλλάζει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Με τους παλιούς, παραδοσιακούς και αργούς «πυλώνες» της ενημέρωσης -που τόσο γλυκά σε νανούρισαν για χρόνια- να έχουν κατεδαφιστεί μπροστά στα μάτια σου, η αναζήτηση εναλλακτικών πηγών ειδήσεων είναι επιβεβλημένη.

Η φωτογραφία από τη σωστή γωνία λήψης, η κρίσιμη πληροφορία, η πραγματική καταγραφή, η ψύχραιμη και περιεκτική ανάλυση που απαντάει στις σωρευμένες ερωτήσεις και δίνει έναν ελάχιστο πνευματικό μπούσουλα για να πας λίγο παρακάτω. Το σλάλομ, όμως, για να βρεις τα διαμάντια στα σκουπίδια είναι κουραστικό και αβέβαιο. Σε κάθε ιντερνετική «γωνιά» παραμονεύει το αναπάντεχο, λίγος ακόμα πανικός, ένα ακόμα υποβολιμιαίο δημοσίευμα δοκιμάζει την ευθυκρισία σου.

Την ίδια ώρα, έξω από το παράθυρό σου ακούς φωνές μαζί με μουσική, κορναρίσματα και άναρθρες κραυγές μπολιασμένες με αγένεια. Δεν γίνονται στο Σύνταγμα αυτά, δεν προέρχονται από την τηλεόραση, είναι δίπλα σου, πρόκειται για τη γειτονιά σου. Κι έτσι ο φόβος -«ο πατέρας των πάντων»- σκάβει πιο βαθιά τη φωλιά του μέσα σου και σε σπρώχνει για να τρέξεις ακόμα πιο γρήγορα. Στις αμόλυντες γωνιές του Ίντερνετ. Που ανακάλυψες με κόπο και σ’ ανακουφίζουν πρόσκαιρα. Έλα όμως που οι εξελίξεις του καιρού είναι ραγδαίες... Και αντί το ερέθισμα να έρχεται ευθεία πάνω σου, καταλήγει σε ‘σένα «μπασταρδεμένο» από δεκάδες άλλα που το πρόλαβαν στην πορεία. Έτσι φτάνει στο μυαλό σου όχι ως κλαδί, αλλά ως πολυδαίδαλη διακλάδωση πυκνού δέντρου. Και ως εκ τούτου θέλει περισσότερη σύνεση και προσπάθεια για να βρεις που είναι κρεμασμένοι οι καρποί.

Είναι πρωτόγνωρο, το ξέρω, το συναίσθημα του να έλκεσαι από κάτι και ταυτοχρόνως να προσπαθείς να το αποφύγεις. Μοιάζει σαν το δίλημμα του (επαγγελματία) αθλητικού συντάκτη που αναρωτιέται αν πρέπει να καταγράφει τις σκέψεις του για τις μάχες στο κέντρο, τα χημικά και το Μεσοπρόθεσμο ή να παρακολουθεί την εξέλιξη της ιστορίας των «στημένων» ή κάτι ενδιάμεσο. Όποιον δρόμο και να επιλέξει, το βέβαιο είναι ότι θα κατηγορηθεί από το κοινό για μονομέρεια. Κι είναι δύσκολη η επιλογή και η ιεράρχηση σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο. Για ‘σας, για ‘μας, για όλους μας.

Κι αν έστω μία συμπερασματική σκέψη μπορεί να είναι κοινή, αυτή ας είναι ότι το να στέκεσαι όρθιος έχοντας στυλώσει τα πόδια δεν οδηγεί πουθενά. Διότι αργά ή γρήγορα -μια φορά πάντως νομοτελειακά- το πάτωμα θα υποχωρήσει και στην επακόλουθη πτώση δεν θα υπάρχει ηρωϊκό σενάριο και σίγουρα ούτε καλό τέλος για όσους πιστεύουν ότι μπορούν να συμπορευτούν με το παρόν με μόνο όπλο την αδράνεια του παρελθόντος τους.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr