Ο πρώτος πραγματικά μεγάλος…

Οι νεότερες γενιές των φίλων της Formula 1 πίνουν νερό στο όνομα του Σουμάχερ, κατατάσσοντας τον Γερμανό στην κορυφή της λίστας των καλύτερων οδηγών. Ορισμένοι, λίγο μεγαλύτεροι, θεωρούν πως η θέση αυτή ανήκει στον αδικοχαμένο Άιρτον Σένα.

Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο συναντά κανείς πολλά άλλα σπουδαία ονόματα. Άπαντες όμως, συμφωνούν σε ένα πράγμα: Όλα ξεκίνησαν από τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Τον πρώτο πιλότο που δικαίως χαρακτηρίστηκε μεγάλος…

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ο επονομαζόμενος «El Maestro» γεννήθηκε στις 24/06/1911 και υπήρξε ο «δυνάστης» του σπορ την πρώτη δεκαετία , όταν και κατέκτησε πέντε τίτλους παγκόσμιου πρωταθλητή (1951, 1954, 1955, 1956, 1957), κατόρθωμα που χρειάστηκε να περάσουν 46 ολόκληρα χρόνια μέχρι ο Μίχαελ Σουμάχερ να… σηκώσει το έκτο το 2003. Ακόμη και στις μέρες μας όμως, δεν έχει βρεθεί πιλότος που να τα έχει καταφέρει με τέσσερες διαφορετικές ομάδες (Alfa Romeo, Ferrari, Mercedes-Benz, Maserati). Ο Φάντζιο άλλωστε, μπορούσε χωρίς ίχνος τύψεων να αλλάζει ομάδες σαν πουκάμισα, ακόμη και μεσούσης της περιόδου, αρκεί να βρισκόταν πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινήτου που θα του εξασφάλιζε μεγαλύτερες πιθανότητες για νίκη…



Από τις 24 φορές που αντίκρισε πρώτος την καρό σημαία του τερματισμού, μία έμεινε για πάντα στην ιστορία ως η κορυφαία παράσταση που υπήρξε ποτέ στη Formula 1. Στο γκραν πρι της Γερμανίας το 1957, ο Αργεντινός οδηγός προπορευόταν με μισό λεπτό διαφορά μέχρι τον 13ο γύρο, όταν μπήκε για ένα πιτ στοπ που αποδείχθηκε σχεδόν καταστροφικό. Τα λάθη των μηχανικών της Maserati των ξαναέβγαλαν στην πίστα στην τρίτη θέση και 50 ολόκληρα δευτερόλεπτα πίσω από τον προπορευόμενο Κόλινς. Σε μια εποχή που το άθλημα, όπως κι ο κόσμος άλλωστε, ήταν εντελώς διαφορετικό, ο Φάντζιο άρχισε να κάνει τον ένα ταχύτερο γύρο πίσω από τον άλλο και μια στροφή πριν το τέλος κατάφερε αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο. Πέρασε τις δυο Ferrari και πήρε τη νίκη που του χάρισε μαθηματικά το τελευταίο πρωτάθλημα της μεγάλης καριέρας του, κερδίζοντας το καθολικό χειροκρότημα και σεβασμό όλων!

«Δεν έχω οδηγήσει ποτέ τόσο γρήγορα στη ζωή μου και ούτε νομίζω πως είμαι ικανός να το επαναλάβω ποτέ», ήταν τα λόγια του μετά το τέλος της κούρσας.



Όπως συμβαίνει πάντα με προσωπικότητες τέτοιου μεγέθους, ο μύθος τους δημιουργείται και από τα κατορθώματά τους εκτός αθλητισμού. Στην περίπτωση του Φάντζιο, τη φαντασία του κόσμου εξάπτει το περιστατικό στην προ Φιντέλ Κούβα. Ο Αργεντινός οδηγός το 1958 έπεσε θύμα απαγωγής από μέλη της αντάρτικης ομάδας «26η Ιουλίου», που ήθελε έναν τρόπο για να χτυπήσει το καθεστώς Μπατίστα, που έπεσε λίγο αργότερα. Ο Φάντζιο αφέθηκε ελεύθερος και χωρίς να υποφέρει από το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» έμεινε φίλος με τους απαγωγείς του μέχρι το θάνατό του το 1995, σε ηλικία 84 ετών.

Έξι αγάλματα που τον αναπαριστούν, κοσμούν πίστες ανά τον πλανήτη και όσο κι αν το debate για το ποιος είναι ο κορυφαίος οδηγός όλων των εποχών θα συνεχίζεται και οι γνώμες θα διίστανται, όλες θα έχουν μια κοινή συνισταμένη, μια σταθερά. Ο Φάντζιο θα αποτελεί το αιώνιο μέτρο σύγκρισης, τον πρώτο πραγματικά μεγάλο που γεννήθηκε μια μέρα σαν κι αυτή στη μακρινή Αργεντινή…