Ναι ρε, Panathinaikos!

«Σαράντα ένα χρόνια έχουνε περάσει και το μυαλό μου δεν λέει να ξεχάσει». Παραφράζοντας ένα παλιότερο σύνθημα των οπαδών του Παναθηναϊκού, το www.sport-fm.gr σας φέρνει πιο κοντά στη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.

Την ημέρα που το «τριφύλλι» (2/6/1971) αντιμετώπισε τον Άγιαξ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και μπορεί να έχασε 2-0 στο θρυλικό «Γουέμπλεϊ», έμαθε όμως στους Ευρωπαίους τι θα πει Panathinaikos!

Του Νικόλα Ακτύπη

Αν στις μέρες μας φαίνεται αδιανόητο το μία από τις δύο φιναλίστ ενός ευρωπαϊκού τελικού να είναι ελληνική ομάδα, να φανταστούμε μόνο μπορούμε πόσο δύσκολο ήταν κάτι τέτοιο στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Μια εποχή που οι Έλληνες ποδοσφαιριστές ήταν ερασιτέχνες, που οι ομάδες μας δεν χρησιμοποιούσαν ξένους, αγωνιζόταν σε ξερά γήπεδα και συνήθως γίνονταν παιχνιδάκι στα νύχια των μεγάλων συλλόγων της εποχής από τον πρώτο ή δεύτερο γύρο.

Πριν βιαστεί οποιοσδήποτε να πει πως με την παρούσα μορφή των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και την ύπαρξη ομίλων, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, καλό θα ήταν να αναλογιστεί το εμβρυακό στάδιο στο οποίο βρισκόταν το ελληνικό ποδόσφαιρο εκείνης της περιόδου που έννοιες όπως διπλές προπονήσεις ακόμη και καλοκαιρινή προετοιμασία αποτελούσαν κάτι σαν δεισιδαιμονία!

Σε πείσμα όλων των παραπάνω, η… Πούσκας Γιουνάιτεντ, όπως προτιμούσαν να αποκαλούν το «τριφύλλι» οι Ευρωπαίοι, αντί του εφιαλτικού γλωσσοδέτη για αυτούς Panathinaikos, έφτασε μέχρι τον τελικό. Οι ποδοσφαιριστές του Ούγγρου προπονητή είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στην τελειότερη ποδοσφαιρική μηχανή που είχε γνωρίσει ως τότε ο πλανήτης και -μοιραία- υποκλίθηκαν στην ανωτερότητα του Γιόχαν Κρόιφ και των υπόλοιπων «ιπτάμενων» Ολλανδών.

Στην πορεία μέχρι το «ναό του ποδοσφαίρου» και αφού απλά προπονήθηκαν κόντρα στην ιδιαίτερα αδύναμη Ζενές Ες του Λουξεμβούργου, οι «πράσινοι» πέταξαν εκτός συνέχειας μερικές σπουδαίες ομάδες εκείνης της εποχής. Τη Σλόβαν Μπρατισλάβας που κάποιους μήνες νωρίτερα είχε κατακτήσει το Κυπελλούχων επικρατώντας στον τελικό της Μπαρτσελόνα, την πρωταθλήτρια Αγγλίας, Έβερτον και τον Ερυθρό Αστέρα στα ημιτελικά. Τα παιχνίδια με την ομάδα του Βελιγραδίου έμειναν στην ιστορία, αφού για τους «πράσινους» η ανατροπή με σκορ 3-0 στον επαναληπτικό του εις βάρος τους 4-1, αποτέλεσε μνημείο αιώνιας παναθηναϊκής περηφάνιας και για τους δύσπιστους, μελανή σελίδα, με την κόντρα απλά να διαιωνίζεται στο πέρασμα του χρόνου.





Μοναδικό ενθύμιο της εποχής η συγκλονιστική περιγραφή του Γιάννη Διακογιάννη στο τρίτο γκολ του Καμάρα, αφού κόπια με ελληνικό σπικάζ του τελικού που ακολούθησε δεν κατάφερε να βρει μια θέση στο αρχείο της ΕΡΤ...



Αν δεν κάνω λάθος, το 1991 με αφορμή -τότε- τη συμπλήρωση 20 ετών από το «Έπος του Γουέμπλεϊ», ο Αντώνης Αντωνιάδης αντί οτιδήποτε άλλου, ευχήθηκε σύντομα να βρεθεί μια ομάδα –αν είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός- που θα έφερνε μια ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο. Μια ομάδα που θα κατακτούσε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο και θα μας έκανε να σταματήσουμε απλά να μετράμε τα χρόνια που πέρασαν από το ’71 και μετά. Το «τριφύλλι», σε πείσμα όσων θέλησαν να συνδέσουν την αξεπέραστη εκείνη επιτυχία με τη χούντα των συνταγματαρχών, έφτασε μια ανάσα από την επανάληψη ενός αντίστοιχου θριάμβου, στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης τόσο το 1985, όσο και το 1996, όταν στην κυβέρνηση βρισκόταν το… σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, αναγκάζοντας τους κακεντρεχείς να αποδώσουν εκείνες την επιτυχίες στα άστρα, την τύχη, σε παγκόσμιες συνομωσίες… Σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την ικανότητα των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται με το τριφύλλι στο στήθος.

Αργότερα, η σπουδαία ομάδα των αρχών του 21ου αιώνα με επικές προκρίσεις και σταθερή παρουσία μεταξύ των κορυφαίων της γηραιάς ηπείρου, έκανε κάποιους παράγοντες του συλλόγου να δηλώσουν πως μεσομακροπρόθεσμος στόχος είναι η συστηματική διεκδίκηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου.

Η απαξίωση και η αποκαθήλωση που ήρθε τα χρόνια που ακολούθησαν, οδήγησαν στον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Μερικές σποραδικές επιτυχίες και μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, δεν είναι τίποτα άλλο παρά πυροτεχνήματα που φωτίζουν για λίγο το σκοτάδι που τυλίγει πλέον την ομάδα με ανθρώπους που στην πορεία αποδείχτηκαν (όπως πιστεύει ο ίδιος ο κόσμος) ανίκανοι να διαχειριστούν το βάρος της πιο γνωστής φανέλας ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη, υποχρεώνοντας και όλους εμάς να αρκούμαστε σε επετειακά αφιερώματα για την αρμάδα του «Γουέμπλεϊ», προσθέτοντας απλά ακόμη μια χρονιά σε αυτά που γράφουμε…

Η πορεία προς το «Γουέμπλεϊ»

Α’ Γύρος
Ζενές Ες – Παναθηναϊκός 1-2 (11' Ντι Τζένοβα - 6’ Αντωνιάδης , 35’ Ελευθεράκης)
Παναθηναϊκός – Ζενές Ες 5-0 (17'Ελευθεράκης, 26', 29', 37', 58' Αντωνιάδης)

Β’ Γύρος
Παναθηναϊκός – Σλόβαν Μπρατισλάβας 3-0 (3’ Δομάζος, 55’ Αντωνιάδης, 82’ Δεληγιάννης)
Σλόβαν Μπρατισλάβας – Παναθηναϊκός 2-1 (33’ Μούτερ, 58’ Τσάπκοβιτς – 52’ Αντωνιάδης)

ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ
Έβερτον – Παναθηναϊκός 1-1 (90’ Τζόνσον – 81’ Αντωνιάδης)
Παναθηναϊκός – Έβερτον 0-0

ΗΜΙΤΕΛΙΚΑ
Ερυθρός Αστέρας – Παναθηναϊκός 4-1 (14’, 47’, 68’ Όστοϊτς, 39' Γιάνκοβιτς - 55’ Καμάρας )
Παναθηναϊκός – Ερυθρός Αστέρας 3-0 (2’, 54’Αντωνιάδης, 63’ Καμάρας)

ΤΕΛΙΚΟΣ
Άγιαξ – Παναθηναϊκός 2-0 (5’ Βαν Ντάικ, 87’ Χάαν)

ΑΓΙΑΞ (Ρίνους Μίχελς): Στούι, Νέεσκενς, Βάσοβιτς, Χούλσοφ, Σουρμπίρ, Ράιντερς (46’ Μπλάνκεμπουργκ), Κρόιφ, Μιούρεν, Σβαρτ (46’ Χάαν), Κάιζερ, Βαν Ντάικ.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Φέρεντς Πούσκας): Οικονομόπουλος, Τομαράς, Σούρπης, Καμάρας, Βλάχος, Ελευθεράκης, Καψής, Δομάζος, Φυλακούρης, Γραμμός, Αντωνιάδης.