James Hetfield… αυτό είναι πρότυπο!

Εντάξει δεν είναι κάτι που δεν το ξέραμε… Αν είσαι rock star έχεις το ακαταλόγιστο. Αλλά εσύ ρε James -fu**ing- Hettfield, το παράκανες.

Οδεύεις, πλέον, ολοταχώς για τα πενήντα και από τότε που θράσαρες (αυτά είναι ρήματα!) μαζί με τους υπόλοιπους Metallica στα γκαράζ της California, έχουν περάσει αισίως τρεις δεκαετίες. Κι εσύ το βιολί σου… «Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν».

Σε προσκαλούν, ρε αθεόφοβε, ως επίτιμο προσκεκλημένο, ως «επιτυχημένο» απόφοιτο σε εκδήλωση του Λυκείου που πέρασες τα πιο «αθώα» χρόνια σου. Κι αυτό, δεν το έκαναν για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή αποτελείς «διαφήμιση» για αυτούς και η πορεία σου μπορεί να εμπνεύσει, να αποτελέσει πρότυπο και να δώσει κίνητρο στους νυν μαθητές τους…

Κι εσύ, ρε άνθρωπε του Θεού (…λέμε τώρα), αντί να αναλογιστείς όλα τα παραπάνω, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες να πεις στο λόγο που σε άφησαν να βγάλεις (πού να το ‘ξέραν οι άνθρωποι) είναι αυτό;

«Μισούσα αυτό το σχολείο… Κυριολεκτικά το μισούσα. Δεν μου άρεσε καθόλου, γι΄ αυτό και προσηλώθηκα στη μουσική μου».

Μπράβο, James, μπράβο…

Μπράβο, όχι γιατί τα λόγια σου, πιθανότατα, «πάγωσαν» όλους του παρευρισκόμενους…

Μπράβο, γιατί δεν παρέμεινες εκεί, είπες κι άλλες «ομορφιές».

«Δεν ταυτίστηκα με κανέναν εδώ μέσα, γι΄ αυτό και η επιστροφή μου εδώ είναι ένα εντελώς σουρεαλιστικό γεγονός. Αυτοί που ανήκουν σε μία απροσάρμοστη κατηγορία, να ξέρουν ότι μπορούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους με διαφορετικό τρόπο…»

Το μόνο που μας απομένει να κάνουμε, James Hetfield, frontman των metallica,είναι να σε χειροκροτήσουμε θερμά και ειλικρινά.

Γιατί η λογική λέει ότι τα παλαμάκια που άκουσες την ώρα που τα είπες όλα αυτά, ήταν πολύ πιο ψυχρά και.. λίγα, απ’ αυτά που έχεις συνηθίσει να ακούς on stage.

Μπράβο, James,μπράβο: Κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… Κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ…. Κλαπ… κλαπ…. Κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ… κλαπ…



Κώστας Τσούγκος