FC: Η Εθνική δεν μπορεί να είναι αγγαρεία, ούτε απόνερα του πρωταθλήματος

Από πότε η Εθνική ομάδα πρέπει να είναι διαπραγματευτικό μέσο ή μοχλός πίεσης για την διαιτησία, τους παράγοντες και την «καλύτερη αντιμετώπιση της ομάδας μας»; Τι δουλειά έχει το «δεν θέλω να με ξανακαλέσουν στην Εθνική, επειδή πιστεύω ότι δεν μας σφυρίζουν καλά» στην Α1, τη Σούπερ Λίγκα ή όπου αλλού;

Σε αυτά και σε άλλα παρόμοια ερωτήματα πρέπει να απαντήσει ο Γιάννης Μπουρούσης και όποιος άλλος έκανε ή κάνει παρόμοιες σκέψεις, εν θερμώ ή μετά από ώριμη σκέψη και ανάλογα με τον τρόπο που ένιωσε ότι τον σφύριξε ο τάδε ή ο δείνα διαιτητής, στον έναν ή τον άλλον αγώνα. Είμαι ακόμα από τους ρομαντικούς, γραφικούς ή «αισθηματίες», που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν αθλητή, από το να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο σε όποιο σπορ κι αν έχει έφεση. Ακόμα κι αν η συμμετοχή αυτή δεν αποφέρει φράγκο τσακιστό και σημαίνει μόνο έξτρα καταπόνηση και λιγότερες μέρες ξεκούρασης - πόσω μάλλον που στην Ελλάδα, οι διεθνείς ποδοσφαιριστές και μπασκετομπολίστες όχι μόνο αμείβονται αδρά για τη συμμετοχή τους στην Εθνική, αλλά με τα μπόνους των χορηγών και τα πριμ για όσα έχουν κατορθώσει, βγάζουν σχεδόν κάθε χρόνο ένα επιπλέον εισόδημα που μόνο «ευτελές» δεν το λες.

Στη λογική αυτή λοιπόν, δεν θα ήθελα να βλέπω κανένα παίκτη να θέτει εαυτόν εκτός Εθνικής, για κανένα λόγο. Θα ήθελα πολύ ας πούμε να αλλάξει απόφαση ο Διαμαντίδης και να επιστρέψει στην Εθνική, που τον έχει πραγματικά ανάγκη, όπως και κάθε άλλον καλό παίκτη. Σέβομαι την κούρασή του, την διάθεση να προστατέψει το σώμα του στα 31 του πλέον από την ταλαιπωρία των εθνικών υποχρεώσεων, να αποφύγει τυχόν τραυματισμούς, να φυλάξει ενέργεια για τις υποχρεώσεις στον σύλλογο που τον πληρώνει, αλλά θεωρώ ότι το ιδανικό θα ήταν να βρει έναν τρόπο να κάνει διαχείριση δυνάμεων τέτοια, που να του επιτρέπει να δίνει το παρόν και με τα πράσινα και με τα γαλανόλευκα - το επίπεδο της Α1, του δίνει τη δυνατότητα να λείψει από μερικούς αγώνες και να φορτίσει τις μπαταρίες του. Θεωρώ πολύ μεγάλη μαγκιά του Λυμπερόπουλου ας πούμε, που στα 35 του δεν σκέφτηκε στιγμή να πει «όχι» στην πρόσκληση του Σάντος και δεν επιακλέστηκε τα χρόνια του, τα προβλήματα τραυματισμών ή την καταπόνηση των αγώνων με την Εθνική. Έστω κι έτσι όμως, το θεωρώ πιο σοβαρή δικαιολογία από το «αδικήθηκα με την ομάδα μου, άρα δεν ξαναπάω στην Εθνική».

Αν αυτόν τον τρόπο σκέψης του Μπουρούση, τον υιοθετούσαν κι άλλοι παίκτες του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, τότε τα τελευταία χρόνια στην Εθνική ποδοσφαίρου οι παίκτες του Παναθηναϊκού, όποτε ένιωθαν αδικημένοι ή «στημένοι», θα απείχαν. Το ίδιο σε μερικές χρονιές και οι παίκτες της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ. Όμως αυτοί του Παναθηναϊκού, ακόμα και μετά τα αίσχη της Ριζούπολης ή τα φετινά του «Καραϊσκάκης» και παρά τις άναρθρες κραυγές που ακούγονταν να σηκωθούν και να φύγουν από την Εθνική, ουδέποτε απείλησαν να κάνουν κάτι τέτοιο - αντιθέτως ξεκαθάρισαν εξ’ αρχής, ότι η Εθνική είναι μια «ιδέα», την οποία δεν αγγίζουν όσα γίνονται στο πρωτάθλημα. Αντίστοιχα οι παίκτες της ΑΕΚ, στο πρωτάθλημα που έχασαν στα χαρτιά από τον Ολυμπιακό, μπορεί να ψυχράνθηκαν με ερυθρόλευκους συναδέλφους τους - κάποιοι λένε ότι είχαμε και γερό καυγά όταν μαζεύτηκαν για την Εθνική. Κανείς τους όμως δεν είπε «εγώ δεν πάω στο Euro 2008, διότι μας πήραν το πρωτάθλημα εκτός γηπέδων».

Και στο μπάσκετ, με τη Μπουρούσεια λογική, οι παίκτες του Ολυμπιακού θα έπρεπε να απέχουν από την Εθνική όποιες χρονιές αισθάνονταν ότι έχασαν το πρωτάθλημα λόγω σφυριγμάτων. Και ο Σπανούλης, ανάλογα με το πού παίζει κάθε χρόνο, να έκανε το ίδιο - μέχρι πέρυσι, όλα ήταν σωστά, αλλά φέτος οι τωρινοί συμπαίκτες του και ο ίδιος νιώθουν ότι δεν τους αφήνουν να παίξουν άμυνα. Σεβαστή φυσικά κάθε απόφαση και αρμόδιοι να την πάρουν, είναι αυτοί που τους αφορά. Αν η Εθνική γίνεται «αγγαρεία» και «πρέπει να πάω» αντί για «θέλω να πάω», τότε ίσως είναι καλύτερα να πηγαίνουν αυτοί που πραγματικά το νιώθουν σαν τιμή. Κι ας υπολείπονται σε ταλέντο, εμπειρία ή κλάση, απ’ τη στιγμή που υπερτερούν σε διάθεση.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr