FC: Μια νύχτα απ’ τη ζωή του Μουρίνιο, ολόκληρη η δική σου Αλέγκρι

Διάβαζα σήμερα στο sport-fm.gr τα όσα είπε ο Αλέγκρι για τον Μουρίνιο. Που μέσες άκρες τον αποκάλεσε πολύ ταλαντούχο, αλλά αξιολύπητο και ανασφαλή. Το τι είδους ζόρι μπορεί να τραβάει ο Αλέγκρι και ο κάθε Αλέγκρι με τον Μουρίνιο, που δουλεύει σε άλλη χώρα και άλλο πρωτάθλημα, δεν το γνωρίζω – αντιθέτως θα έλεγα ότι με τα όσα έχει «σούρει» ο Ζοσέ στην Ίντερ και ειδικά στον Μπενίτεθ που τον αντικατέστησε και πρόλαβε να τα κάνει όλα γης Μαδιάμ μέσα σε λίγους μήνες, θα έπρεπε ο Αλέγκρι να τον ευχαριστεί κιόλας τον Ζοσέ. Και δεν καταλαβαίνω γιατί μέσα στη χαρά που θα έπρεπε να νιώθει ο Αλέγκρι για το πρωτάθλημα, το οποίο τον βγάζει κατά κάποιο τρόπο από την «ανυποληψία» και τον βάζει στον χάρτη των τεχνικών που πήραν κούπα σε ένα σοβαρό πρωτάθλημα με μια μεγάλη ομάδα, βρίσκει τον χρόνο να ασχοληθεί με έναν προπονητή που μπορεί να έχει ένα σωρό «στραβά» και κουσούρια, αλλά προπονητικά ο ένας είναι στον πρώτο όροφο κι ο άλλος στο roof garden.

Βέβαια το «μεγάλο δέντρο» προσπαθούν όλοι να πελεκήσουν. Και στην περίπτωσή μας, το μεγάλο δέντρο είναι ο Ζοσέ. Που μπορείς να τον πεις διάφορα πράγματα, που έχουν να κάνουν με την αλαζονική συμπεριφορά και τον στριφνό χαρακτήρα του, αλλά αξιολύπητο σε καμία περίπτωση. Τι να λυπηθείς δηλαδή πάνω του; Τους τίτλους που έχει κατακτήσει όπου κι αν έχει δουλέψει; Τα χρήματα που παίρνει; Τους παίκτες που έχει στη διάθεσή του; Το βιογραφικό του; Ότι πάει να βήξει και δέκα μικρόφωνα είναι εκεί να καταγράψουν τον βήχα του; Μάλλον λάθος χαρακτηρισμό διάλεξε ο Αλέγκρι, όπως λάθος είναι και το «ανασφαλής». Καμία ανασφάλεια δεν διακρίνω στα λόγια και τις κινήσεις του Μουρίνιο, μάλλον το αντίθετο: σιγουριά για τον εαυτό του και τις επιλογές του, τις οποίες είναι διατεθειμένος να υπερασπιστεί μέχρι θανάτου, παρά να παραδεχτεί ότι κάπου έσφαλε.

Ο Μουρίνιο είναι μια προπονητική ιδιοφυία κι ένας άνθρωπος «σατανικός», που μπορεί να κάνει ακόμα και παπά να ρίχνει «Παναγίες» - μόνο και μόνο το γεγονός ότι έβγαλε από τα ρούχα του τον πάντα μειλίχιο και πράο Γκουαρντιόλα και τον έκανε να βρίζει σε συνέντευξη τύπου Τσάμπιονς Λιγκ, λέει πολλά. Ο Μουρίνιο τα έχει βάλει με τον Βαλντάνο στη Ρεάλ, με ολόκληρη τη Μπαρτσελόνα, με όλους τους διαιτητές σε κάθε πρωτάθλημα που έχει εργαστεί, με την ΟΥΕΦΑ, με την Ισπανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, μέχρι και με τη UNICEF. Τα έχει «χώσει» στον Μπενίτεθ (ο «αγαπημένος» του), τον Σερ Άλεξ (πάντως μεταξύ τους υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός), τον Χίντινγκ, τον Γκουαρντιόλα, τον Ρανιέρι και καμιά χιλιάδα ακόμα προπονητές. Όμως επιλέγει αυτός τους «στόχους» του, για κάποιους λόγους που στο μυαλό του φαντάζουν βάσιμοι. Το «Αλεφάντειο» πέσιμο του Αλέγκρι, μοιάζει πέρα και πάνω από κάθε λογική.

Επιτυχία ήταν σαφώς για τον Αλέγκρι και τη Μίλαν να κατακτήσει το σκουντέτο. Όπως ήταν σαφώς αποτυχία να αποκλειστεί στον ημιτελικό κυπέλλου Ιταλίας από την Παλέρμο και από το Τσάμπιονς Λιγκ από την Τότεναμ, που έχει μια φανέλα - πούπουλο σε σχέση με τη δική της. Αν αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή η Μίλαν πήρε πρωτάθλημα και η Ρεάλ του «πολλά βαρύ» Μουρίνιο πήρε ένα ταπεινό κυπελλάκι, δίνει το δικαίωμα στον κάθε νεόκοπο πρωταθλητή να βγαίνει και να τα χώνει σε έναν συνάδελφό του, που δουλεύει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, έχει μόνο μια εξήγηση: διεκδίκησε- και κέρδισε – τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν. Μόνο που σε σχέση με τις «μέρες δημοσιότητας» του Ζοσέ, τα 15 λεπτά του Αλέγκρι μοιάζουν σαν τα «προσεχώς» πριν από blockbuster…

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr