Κάποιος να δώσει όραμα στον ΠΑΟ

Eπανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως. Αυτά που συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό δεν είναι πρωτόγνωρα. Ούτε για τους «πράσινους» ούτε γενικότερα στο ποδόσφαιρο.

Το 1982-83 ο κόσμος αποδοκίμαζε σχεδόν σε μόνιμη βάση έξω από τη Λεωφόρο τους παίκτες. Προπονητής ήταν μία τεράστια φυσιογνωμία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Ρουμάνος Στέφαν Κόβατς, άνθρωπος που με τον Αγιαξ του Κρόιφ και του Χάαν πήρε ό,τι τίτλο υπήρχε στον πλανήτη από το 1971 έως και το 1973. Υστερα από μία ήττα από τον Πανιώνιο με 3-1 στη Λεωφόρο οι οπαδοί απέκλεισαν την οδό Τσόχα, απαιτώντας την απομάκρυνσή του. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης τον προστάτεψε, αλλά ο Ρουμάνος, φανερά πικραμένος από τη συμπεριφορά του Τύπου –αφού κάποιοι τον αποκαλούσαν... άσχετο–, παραιτήθηκε. Η συνέχεια ήταν πολύ χειρότερη. Η ομάδα έφτασε τις επτά αγωνιστικές χωρίς νίκη, δέχτηκε μια μεγαλοπρεπή «τεσσάρα» από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο και τελείωσε στην έβδομη θέση, που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ επί Α' Εθνικής κατηγορίας!

Υστερα από μία ήττα με 3-0 από τον Μακεδονικό στη Νέα Ευκαρπία τον Απρίλιο του 1983 πάνω από 100 οπαδοί περίμεναν με άγριες διαθέσεις στο Δυτικό Αεροδρόμιο αποδοκιμάζοντας τους πάντες. Στους παλιούς παίκτες (Καψής, Κωνσταντίνου, Κυράστας, Γαλάκος, Αναστασιάδης, Καρούλιας, Ρότσα) φώναζαν πως τελείωσαν τα ψωμιά τους. Οσο για τους νέους (Θανάσης Δημόπουλος, Δοντάς, Μπέριος, Μαυρίδης, Καραβίδας, Μήνου, Ταράσης, Χαραλαμπίδης) οι... εντολές του πλήθους ήταν ρητές: δεν κάνετε για τόσο βαριά φανέλα, σηκωθείτε και φύγετε!

Λίγους μόλις μήνες μετά, με τον Γιάτσεκ Γκμοχ στον πάγκο, οι ίδιοι σχεδόν παίκτες θα έκαναν... περίπατο στο πρωτάθλημα, κατακτώντας ένα πανεύκολο νταμπλ, το πρώτο για τον σύλλογο έπειτα από επτά ολόκληρα χρόνια! Κι ακριβώς δύο χρόνια αργότερα από το «μαύρο μεσημέρι» της Ευκαρπίας, τον Απρίλιο του '85, αυτή η ομάδα με την προσθήκη Ζάετς, Σαραβάκου θα έπαιζε κόντρα στη Λίβερπουλ για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών!

Το ακριβώς αντίθετο συνέβη το 1996. Η ομάδα που με τον Ρότσα στον πάγκο στη διετία 1994-1996 πήρε νταμπλ και ένα ακόμα πρωτάθλημα, φτάνοντας στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ αποκλειόμενη από τον Αγιαξ (αφού, όμως, είχε νικήσει μέσα στο Αμστερνταμ), σε έξι μήνες μέσα τερμάτισε έκτη κι έμεινε εκτός Ευρώπης την επόμενη σεζόν!

Πριν από ένα χρόνο τέτοιες μέρες την απαξίωση γνώριζαν οι παίκτες του Ολυμπιακού, που έχαναν πρώτα το πρωτάθλημα, ύστερα το ένα μετά το άλλο τα ματς στα πλέι οφ και τερμάτιζαν πέμπτοι. Ο,τι κινδυνεύει να πάθει τώρα ο ΠΑΟ. Που, παρεμπιπτόντως, πριν από δώδεκα μήνες αποθεωνόταν από τον κόσμο του για το νταμπλ! Εχουμε πει άλλωστε πως στο ποδόσφαιρο ισχύει ό,τι και στα αμοιβαία κεφάλαια: η απόδοση των προηγούμενων δεν εγγυάται τίποτα στο μέλλον!

Η Σαμπντόρια, για παράδειγμα, που πριν από λίγους μήνες έπαιζε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, μόλις υποβιβάστηκε! Οπως κινδύνευε όλη τη χρονιά και σώθηκε στο τέλος η Βέρντερ Βρέμης. Και για να αναφέρουμε και κάτι διαφορετικό, μήπως θυμάται κανείς ποια ομάδα γράφαμε όλοι ανεξαιρέτως τον περασμένο Ιούλιο πως ήταν η καλύτερη πιθανή αντίπαλος για τον ΠΑΟΚ στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ; Η Μπράγκα, που αύριο θα πάρει μέρος στον τελικό του Γουρόπα Λιγκ!
Τι σημαίνει, λοιπόν, η προσεκτική ανάγνωση της ιστορίας, που όπως επέμενε ο Μαρξ επαναλαμβάνεται με τη μορφή της φάρσας ή της τραγωδίας; Πως όλα είναι θέμα ισορροπιών. Κι όταν αυτές διαταραχθούν, τίποτα δεν τις αποκαθιστά. Μάλιστα, όπως οι Γερμανοί πολύ εύστοχα λένε, «η αποτυχία και η επιτυχία είναι συγκάτοικοι».

Ο Φερέιρα δεν είναι κακός προπονητής. Αποδεδειγμένα –με βάση το βιογραφικό του– είναι πολύ καλός. Το ίδιο ήταν –και περισσότερο– όμως και ο Κόβατς, ο Ιβιτς, ο Οσιμ, ο Μπένγκτσον, ο Πεζάολα και ο Σενέκοβιτς, που πέρασαν από τον πάγκο των «πρασίνων». Και παρ' όλα αυτά απέτυχαν. Η λίστα είναι ατελείωτη σχεδόν σε όλες τις ομάδες! Κάποια στιγμή, όμως, όταν ο οπαδός χάσει την υπομονή του τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Κι όπως είπε κάποτε ο μακαρίτης Χένες Βαϊσβάιλερ, που είχε αφήσει τη σιγουριά της Γκλάντμπαχ (στην οποία λατρευόταν σαν θεός) για τα δολάρια της Μπαρτσελόνα, αλλά απολύθηκε σε έξι μήνες: «Eίναι πολύ πιο εύκολο να φύγει ένας, παρά μία ολόκληρη ομάδα».

Οσο για τους παίκτες, αυτοί με κάποιον άλλον που θα φοβούνται στα αποδυτήρια, που θα ξέρουν πως δεν μπορούν πια να κοροϊδεύουν, που θα πρέπει να δώσουν πάλι εξετάσεις, πιθανόν να μην... αναγνωρίζουν ούτε οι ίδιοι τον εαυτό τους!

Αυτό το στοίχημα πια ο Φερέιρα το έχει οριστικά χάσει και δεν φταίει μόνο αυτός! Αλλωστε αποτελεί πάντα ένας προπονητής το καλύτερο άλλοθι για τους παίκτες που κρύβονται πίσω του για κάθε κακό που συμβαίνει. Αν θα είναι ο Δώνης ή ο Κούπερ ο επόμενος ή κάποιος άλλος, μικρή σημασία έχει. Το κυριότερο είναι να υπάρχει κάποιος στη διοίκηση που θα πείσει πως υπάρχει όραμα. Και κυρίως τους οπαδούς, που πιστεύοντας «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» έκαναν πέρυσι ρεκόρ στα εισιτήρια διαρκείας!