Η συνομωσία μνήμης και δικαιοσύνης

Είμαστε υποκριτές όσο και η δικαιοσύνη που έπαψε πολλά χρόνια τώρα, ειδικά στον αθλητισμό, να είναι μόνον τυφλή.

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr

Μας ενοχλεί που ο φάκελος με τις περιβόητες κασέτες μπαίνει στο αρχείο. Μας ενοχλεί που η υπόθεση κλείνει άρον άρον επειδή λένε, έχει παρέλθει ο μήνας, μέσα στον οποίο θα έπρεπε ο καταγγέλλων να σπεύσει στη δικαιοσύνη για τις «συνομιλίες» του περασμένου Σεπτεμβρίου. Αναρωτιέμαι αν ο Κούγιας, όταν προχωρούσε σε αυτές τις αποκαλύψεις, δεν το γνώριζε; Αλίμονο αν δεν το γνώριζε αυτός!

Αφήστε που για το ποινικό μέρος της υπόθεσης, τέθηκε ήδη το γνωστό θέμα της υποκλοπής συνομιλιών κι αυτό σημαίνει ότι σύντομα θα πέσουν οι τίτλοι τέλους. Κι όλα αυτά που αναφέρονται περί της ποινικής διερεύνησης της υπόθεσης κι ότι δεν σταματά επειδή η υπόθεση των «κασετών» μπαίνει στο αρχείο, είναι κουραφέξαλα.

Γι’ αυτό οδηγούμε στο συμπέρασμα ότι όλα γίνονται για το θέα Αθήναι και όχι για να μπουν ορισμένα πράγματα σε τάξη. Και μη σας ξανακούσω να μιλάτε για εξυγίανση…

Ρωτώντας τους νομικούς, δεν μου έδωσαν ξεκάθαρη απάντηση:
Διαγράφηκε ως αδίκημα ή ως υπόθεση προς διερεύνηση.
Προφανώς αντιλαμβάνεστε ποια είναι η διαφορά. Αν και, εφόσον μιλάμε για υπόθεση που μπαίνει στο αρχείο, είτε πρόκειται για αδίκημα είτε απλά για μια έρευνα, δεν αλλάζει τίποτε με βάση την κατάληξη.
Θέλω όμως να κατηγορήσω πρώτα τον εαυτό μου και μετά όλους τους υπόλοιπους.
Θέλω να κατηγορήσω τον εαυτό μου και να ζητήσω από το Θεό να εξελίξει το μοντέλο του Έλληνα σε μια μόνο λειτουργία του: στη μνήμη.
Μπορεί η ελληνική δικαιοσύνη να μην επιβεβαιώνει τον αντικειμενικό της ρόλο στην κοινωνία, αλλά, το στίγμα που αφήνει στον εγκέφαλο του κάθε φιλάθλου, του πιο αγνού και του φανατικότερου οπαδού, είναι αχνό. Ασθενικό και φευγαλέο.

Τι να τις κάνεις τις κασέτες με τους «δράστες» να συνομιλούν για τη διαιτησία, να υπονομεύουν την εγκυρότητα ποδοσφαιρικού αγώνα και να μην δείχνουν καν τη διάθεση να τις αμφισβητήσουν, σαν να μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας;

Ο Έλληνας θα διαγράψει πολύ πιο γρήγορα από ότι η δικαιοσύνη αδικήματα που προσβάλουν την ποδοσφαιρική ή απλά τη φίλαθλη ηθική του.

Είναι αναίσθητος. Θα ξαναπάει στο γήπεδο για να χειροκροτήσει τους ίδιους χοντρούς, φαλακρούς, μουσάτους και πλούσιους, που αν πριν από μερικούς μήνες τους έβλεπε να χάνονται από το χάρτη ή ακόμη και να μπαίνουν φυλακή γιατί είναι «σκάρτοι», δεν αποκλείεται να έλεγαν, «καλά να πάθουν».

Εμείς διαγράψαμε για μια ακόμη φορά υπόθεση εκφοβισμού, παράνομης μεσολάβησης, εκβιασμού και ό,τι άλλο ανέφεραν τα κατηγορητήρια μόνο μέσα σε ένα μήνα. Στη Γερμανία, με τον Χόιτσερ δεν διαγράφηκε ποτέ το αδίκημα της διαφθοράς του και απονεμήθηκε δικαιοσύνη (μπήκε φυλακή) χωρίς να χρειάζεται να κοιτάξει κανείς αν έχει περάσει ένας μήνας από την ημέρα του αδικήματος. Ίσως όχι γιατί το λένε οι νόμοι, αλλά, γιατί έτσι πρέπει.