Οι παρέες γράφουν ιστορία

Η φετινή πορεία του Ολυμπιακού μοιάζει με σενάριο βγαλμένο από μια άλλη εποχή. Μια εποχή στην οποία η φανέλα, η δόξα, η τιμή και η υπερηφάνεια σήμαιναν πολύ περισσότερα από τα χρήματα. Η παρέα του Γιάννη Καλμαζίδη και των παικτών του, κατάφερε μέσα σε μια σεζόν με απίστευτες δυσκολίες και ελάχιστη στήριξη να γράψει ιστορία.

Το www.sport-fm.gr σας θυμίζει πως οι «ερυθρόλευκοι» έφτασαν από το ναδίρ στο ζενίθ, πανηγυρίζοντας στο τέλος της σεζόν τρεις τίτλους!

Η περίοδος των ισχνών αγελάδων ήταν βέβαιο πως θα χτυπήσει το τμήμα βόλεϊ. Λεφτά (ή λεφτάδες πρόθυμοι να συνεισφέρουν) ώστε να γίνουν μεταγραφές ξένων άσων όπως μέχρι πρότινος ο Μίλκοβιτς δεν διαφαίνονταν στον ορίζοντα και ούτε προέκυψαν στην πορεία. Με ένα «κράμα» νεαρών -κατά κύριο λόγο- Ελλήνων παικτών και ορισμένες ουσιαστικές προσθήκες ξένων, «χτίστηκε» όπως-όπως ο Ολυμπιακός της σεζόν 2010-11 από τον Ιταλό τεχνικό Φλάβιο Γκουλινέλι.

Του Παναγιώτη Σγαρδέλη

Η πρεμιέρα των επίσημων υποχρεώσεων περιλάμβανε τον τελικό του Σούπερ Καπ με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Οι «ερυθρόλευκοι» κατέβασαν ένα σύνολο δεμένο, με περισσότερες δυνάμεις και παρότι βρέθηκαν πίσω στα σετ, επικράτησαν 3-1, κατέκτησαν τον τίτλο, συνεχίζοντας από ‘κει που είχαν μείνει την περασμένη σεζόν. Οι Πρωταθλητές πρόσθεσαν άλλη μια διάκριση στο ενεργητικό τους. Ιδανική για να τους ανεβάσει την ψυχολογία, όχι, όμως και να… εξαφανίσει την αβεβαιότητα στο οικονομικό.

Η Α1 προβλεπόταν αμφίρροπη. Ολυμπιακός, Ηρακλής, Παναθηναϊκός και ΕΑΠ φάνταζαν ισάξιοι -σε γενικές γραμμές- διεκδικητές της κορυφής. Είπαμε όμως. Οι Πειραιώτες τη φετινή περίοδο πήγαιναν πάντοτε κόντρα στα προγνωστικά. Πραγματοποιούν το χειρότερο ξεκίνημα στην ιστορία του συλλόγου, με τρεις ήττες σε ισάριθμα ματς και η «γκρίνια» εγκαθίσταται στο Ρέντη. Σταδιακά συνέρχονται, ανεβαίνουν, παλεύοντας να κρατηθούν -αν και απλήρωτοι επί μήνες- σε αξιοπρεπές επίπεδο. Στο «χωριό» κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει, γιατί στην «πόλη» τα πράγματα είναι σκούρα και ο αποκλεισμός από τους ομίλους του Champions League έρχεται… αδιαμαρτύρητα.

Οι λογαριασμοί παικτών και τεχνικού τιμ έχουν «αραχνιάσει». Η πόρτα της εξόδου ανοίγει τον Δεκέμβρη. Πρώτος την διαβαίνει ο Γκουλινέλι. Τον ακολουθούν οι Ζέκοφ και Κραλ. Μαζί μ’ αυτούς η ομάδα αποφορτίζεται από το βάρος του πρωταθλητισμού. Ο Καλμαζίδης περνά -όπως και πέρυσι- σε ρόλο τιμονιέρη και η διοίκηση σε μια προσπάθεια να καλύψει τα κενά στο ρόστερ, ενισχύεται με τους Χαριτωνίδη και Εστράδα από την ελληνική αγορά. Τα προβλήματα διογκώνονται (προπονητήριο χωρίς θέρμανση και ζεστό νερό), την ίδια ώρα όμως που βελτιώνονται θεαματικά τα αποτελέσματα. Μαζί με το Μάρτη έρχεται η... Άνοιξη και το Κύπελλο Ελλάδας (3-1 σετ τον Ηρακλή). Η συνέχεια εξίσου εντυπωσιακή.

Ο Ολυμπιακός, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, νικά με συγκλονιστική ανατροπή (3-2 σετ από 0-2) τον Παναθηναϊκό στο φινάλε της κανονικής διάρκειας, του κλέβει το πλεονέκτημα έδρας στα ημιτελικά και με δύο πανομοιότυπες επικρατήσεις, προκρίνεται στον τελικό, εκεί όπου τον περιμένει ο Ηρακλής. Ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη, κερδίζει και τα δύο παιχνίδια, έρχεται στο «Μελίνα Μερκούρη» νικά και πάλι τον «Γηραιό» και μέσα σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα στέφεται πρωταθλητής για 25η φορά στην ιστορία του! Αναζητώντας κανείς τον κορυφαίο θα ψάξει ανάμεσα στον Ντεσπέιν και τον Τζούριτς. Και στο τέλος δεν θα βρει τίποτα. Γιατί το μυστικό της επιτυχίας κρύβεται στην ομοψυχία που διέκρινε από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή αυτούς τους μάγκες με τα κόκκινα.