Δεν μας τα είπες καλά Τραϊανέ Δέλλα

Τεράστιος ο σεβασμός που τρέφω στον Τραϊανό Δέλλα.

Το ίδιο συμβαίνει για πολλούς από όσους παρακολουθούν χωρίς καμία οπαδική εξάρτηση το ποδόσφαιρο.

Δεν συζητούμε για τις ικανότητές του, τις οποίες ενδεχομένως ορισμένοι να αμφισβητούν.

Σέβομαι το βιογραφικό του για το οποίο έχω να πω ότι μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι.

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr

Ο 35χρονος στόπερ και πρώην διεθνής, πρωταθλητής Ευρώπης και κοσμογυρισμένος, με συμμετοχές σε Ρόμα, Περούτζια και Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, έχουμε την εντύπωση ότι δεν εκφράστηκε ως. κολοσσός, όπως ίσως περιμέναμε όλοι μας.

Ή συγκρατήθηκε για να μην ξεφύγει με βαριές ύβρεις, που αν τελικά το έκανε θα τον δικαιολογούσαμε πλήρως, ή κάτι δεν μέτρησε σωστά και εκτέθηκε.

Θα μου πείτε, στον τελικό του Σαββάτου, δεν βρέθηκε στην ίδια ακριβώς θέση, του κυνηγημένου, όπως ήταν οι συνάδελφοί του, του Ατρομήτου που έδωσαν μάχη σώμα με σώμα για να αποδράσουν όταν τους στρίμωξαν οι οπαδοί της ΑΕΚ.

Θα σας θυμίσω ότι και ο Δέλλας και οι συμπαίκτες του, βρέθηκαν περίπου στην ίδια θέση, στον ημιτελικό της Τούμπας.

Τότε ο Τραϊανός δεν θέλησε να μιλήσει επιστρατεύοντας όση διακριτικότητα θα χρησιμοποιούσε ο Χρήστος Ζαμπούνης, ως διδάκτωρ του savoir vivre...

Θυμάμαι λοιπόν ότι τα λόγια του ήταν σκληρά, λίγο μετά από το τέλος (παρόμοιο τέλος με τον «τελικό» της ντροπής) στην Τούμπα. «Οι δολοφόνοι της Τούμπας», ναι κολοσσέ μου, είναι δολοφόνοι για τον ΠΑΟΚ και το ποδόσφαιρο γενικότερα.

Στο ΟΑΚΑ δεν υπήρχαν δολοφόνοι; Δεν ήταν κακοποιοί;

Ήταν κάποιοι, που όπως τους αντιμετώπισε ο αγαπητός σε όλους μας Τραϊανός, «είτε χάνουμε, είτε κερδίζουμε, τα ίδια συμβαίνουν»;

Αν ο Δέλλας σκέφτηκε ότι σε περίπτωση που θα τους χαρακτηρίσει «δολοφόνους» ή κακοποιούς, όλους αυτούς που γίνονται αιτία να σαπίζει ακόμη περισσότερο το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα ενοχλήσει, επειδή είναι οπαδοί της ομάδας του, είναι κάτι που δεν θέλω να το σκέφτομαι καν. Άλλωστε, δεν θα πετύχαινε τίποτε απολύτως και είμαι βέβαιος ότι γνωρίζει πόσο λάθος είναι να χαϊδεύεις αυτιά.

Να γνωρίζει λοιπόν κι ο Δέλλας, κι όποιος άλλος σκέφτεται στο ίδιο μήκος κύματος και εξακολουθεί να φορά κοντό παντελονάκι και να αποτελεί ίνδαλμα για μικρούς και μεγάλους, ότι υπάρχει πολύς κόσμος που θα ήθελε να πάει στο γήπεδο για να τους χαρεί από κοντά και δεν το κάνει.

Αν πάψουν όλοι αυτοί οι υπερ-ήρωες με τα κοντά παντελονάκια να αντιμάχονται της βίας και να τη δέχονται ως φυσικό επακόλουθο, είτε χάσουν είτε κερδίσουν, τότε είναι που θα πρέπει να το κλείσουμε οριστικά το μαγαζί.

Όπως έχετε καταλάβει, κανείς Δέλλας δεν μου φταίει. Αντίθετα, ο Δέλλας είχε τουλάχιστον το θάρρος σε μια τουλάχιστον περίπτωση να τα χώσει χοντρά και να απαντήσει εμμέσως στο «πότε θα θρηνήσουμε θύματα». Το έκανε από τη στιγμή που δεν μίλησε για βία απλής μορφής στο γήπεδο, με μπινελίκια και μερικά κλωτσίδια, αλλά, για δολοφόνους που καίνε τραυματίζουν και ίσως μια μέρα σκοτώσουν.

Το θέμα είναι αν ποτέ, όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές των αγωνιστικών χώρων, θα συντονιστούν για να απαντήσουν στη βία με έργα κι όχι με ψευτοδιαμαρτυρίες και κραυγές κι όχι πάντα, αλλά, όπου και όπως μας συμφέρει.