Η ωραία του Δώνη ιστορία…

Είναι πολλοί που υποστηρίζουν πως πρόκειται για ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η χώρα σε προπονητικό επίπεδο. Άλλοι, τον θεωρούν υπερεκτιμημένο και, παρά τις επιτυχίες του, ανέτοιμο ή «λίγο» για μεγάλα… βήματα.

Όπως και να χει, ο Γιώργος Δώνης είναι επιτυχημένος και το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα είναι πως γύρω από το όνομά του δημιουργούνται όμορφες… ποδοσφαιρικές ιστορίες.

Μία τέτοια θα κορυφωθεί το Σάββατο το βράδυ. Από την πλευρά του Δώνη, ο μεγάλος τελικός του Κυπέλλου ανάμεσα στον Ατρόμητο και στην παλιά του ομάδα την ΑΕΚ, μοιάζει με επιβλητικό φινάλε μίας αρχαίας τραγωδίας. Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει αν θα έχει happy end για τον πρωταγωνιστή.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 2001 σε ηλικία 32 ετών κρεμάει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια έπειτα από μία άκρως επιτυχημένη καριέρα σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και Αγγλία (Μπλάκμπερν, Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, Χάντερσφιλντ Τάουν).

Στο πέρασμά του από τα αγγλικά γήπεδα λειτούργησε σαν «σφουγγάρι». Όσο διάστημα αγωνίστηκε στο Νησί είχε τα μάτια και τα αυτιά του ορθάνοιχτα. Η οργάνωση, η φιλοσοφία του αγγλικού ποδοσφαίρου και γενικότερα οι εμπειρίες που αποκόμισε αποτέλεσαν την πιο σημαντική προίκα στην μετέπειτα προπονητική του καριέρα. Κι αυτό είναι κάτι που το παραδέχεται κι ο ίδιος, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.

Το 2003-04 αναλαμβάνει το τιμόνι του Ηλυσιακού και μετά από δύο επιτυχημένες σεζόν κάνει το… άλμα και ανεβαίνει στο αλογάκι. Στην τετραετή θητεία του στον πάγκο της Λάρισας, έκανε πολλούς να παραμιλούν. Όχι ότι δεν υπήρξαν άσχημες στιγμές, αλλά οι καλές ήταν πολύ περισσότερες. Η άνοδος στην Α’ Εθνική, η συμμετοχή στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και η κορυφαία στιγμή που ήρθε με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 2007, επικρατώντας 2-1 του Παναθηναϊκού στον τελικό, ήταν γεγονότα που οι Λαρισαίοι δύσκολα θα τα ξεχάσουν.



Τον Απρίλιο του 2008 ανακοινώνει πως αποχωρεί από την ΑΕΛ και αναλαμβάνει την ΑΕΚ, ως επιλογή του Ντέμη Νικολαΐδη. Το έργο του στη Λάρισα μόνο ως επιτυχημένο μπορεί να χαρακτηριστεί… Το ερώτημα όμως αν ήταν έτοιμος να αντέξει στην πίεση και τις απαιτήσεις μίας μεγάλης ομάδας ταλάνιζε το μυαλό των οπαδών της Ένωσης, που στην πλειοψηφία τους στάθηκαν απέναντί του από την πρώτη στιγμή. Ο αποκλεισμός από την Ομόνοια στα προκριματικά του Europa League ήταν ο χειρότερος οιωνός για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Η νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό στην έναρξη του πρωταθλήματος εκείνης της σεζόν, αποτέλεσε απλά μια καλή παρένθεση.

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα όσα συνέβησαν λίγο αργότερα στο εντός έδρας ματς με τον Αστέρα Τρίπολης… Αλαλούμ. Η ατμόσφαιρα δεν ήταν απλά έτοιμη να εκραγεί, αλλά… εξερράγη. Η εικόνα του να ξεσπάει σε κλάματα κατά την αποχώρηση του στη φυσούνα, έπειτα από μία αγχωτική νίκη που ήρθε με γκολ του Τζεμπούρ στις καθυστερήσεις, δεν ξεχνιέται εύκολα. Λίγο αργότερα την ίδια ημέρα έρχεται η παραίτηση του Ντέμη Νικολαΐδη από την προεδρία της ΑΕΚ, του ανθρώπου που τον στήριζε, που τον πίστεψε και του έδωσε την ευκαιρία. Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα και όλα έδειχναν ότι αργά ή γρήγορα θα αποτελούσε παρελθόν από τον πάγκο της Ένωσης.



Τα αποτελέσματα δεν βελτιώθηκαν και έπειτα από μία εντός έδρας ισοπαλία με τον Πανσερραϊκό είπε «αντίο». Ακολούθησε η γνωστή δικαστική διαμάχη με την Ένωση, από την οποία τελικά δικαιώθηκε.

Το 2009, τον Απρίλιο, αναλαμβάνει τον Ατρόμητο. Στην ομάδα του Περιστερίου… ξαναβρήκε την υγειά του. Τη σεζόν 2009-10 ο Ατρόμητος καταλαμβάνει την έβδομη θέση, παίζοντας ελκυστικό ποδόσφαιρο και τα όνειρα, κατά τον σχεδιασμό για την επόμενη περίοδο, είχαν πάρει φωτιά.

Ο σύλλογος αποπνέει υγεία, η ομάδα έχει ενστερνιστεί τη φιλοσοφία του, κι όλα έδειχναν ότι οι Περιστεριώτες ήταν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα, ακόμα και για… πεντάδα. Τελικά, από αλλού το περίμεναν κι από αλλού τους ήρθε. Η ομάδα δεν είχε την αναμενόμενη πορεία στο πρωτάθλημα, μέχρι το τέλος πάλευε για την παραμονή της, αλλά οδηγήθηκε από τον Δώνη στη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της: Στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας ΟΠΑΠ, εκεί όπου αντιμετωπίζει την ΑΕΚ, με όλα τα σχετικά κλισέ για τα περίεργα παιχνίδια της μοίρας και την ιστορία που επαναλαμβάνεται, να χωράνε για να περιγράψουν την κατάσταση.

«Θέλω αυτό που παρουσιάζουν οι παίκτες μου στον αγωνιστικό χώρο να αρέσει πρώτα σε εμένα», δηλώνει για το ελκυστικό ποδόσφαιρο που παίζουν οι ομάδες του και όλοι θα πρέπει να συμφωνήσουν πως ο Δώνης έχει γούστο. Τώρα, αν κατά τη διάρκεια του 90λεπτου στον τελικό του Κυπέλλου θα στριφογυρίζουν στο μυαλό του «δαίμονες» ή «άγγελοι», αυτό μόνο ο ίδιος θα το ξέρει…

Κώστας Τσούγκος