Ο «παππούς» με το μαγικό ραβδάκι (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ήρθε στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα του 1976. Ανέλαβε έναν Παναθηναϊκό που ζούσε με τις αναμνήσεις του Γουέμπλεϊ. Πέντε χρόνια χωρίς τίτλο, από το '72, στη σκιά του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, αλλά και της ΑΕΚ, που ανέβαινε. Με την πέμπτη θέση του 1975 να είναι η χειρότερη στην ιστορία του συλλόγου έως τότε, με το ηθικό όσο γινόταν πιο χαμηλά, τέταρτος στη βαθμολογία, ο ΠΑΟ έβλεπε στο πρόσωπο του Πολωνού τον σωτήρα. Ο Κάζιμιρτς Γκόρσκι δεν μιλούσε πολύ. Αινιγματικό πρόσωπο, σπάνιο χαμόγελο, πάντα προβληματισμένος. Εξι μήνες μετά, οι «πράσινοι» πήραν νταμπλ. Με πολλά νέα παιδιά (Γιαννακούλα, Στεφανάκη, Κίζα, Βακάλη), με λίγους σταρ (Δομάζος, Αντωνιάδης, Καψής, Ελευθεράκης και Κωνσταντίνου), δύο εξαιρετικούς μπαλαδόρους -τον Σέρβο Τζόρτζεβιτς και τον Αλβαρέζ- και πολλούς εργάτες.

Λίγους μήνες μετά, σε ένα βροχερό απόγευμα στη Λεωφόρο, τον Νοέμβρη του '77, ο αποκλεισμός οριακά στο γκολ από την (μετέπειτα φιναλίστ στο Πρωταθλητριών) Μπριζ θα φέρει σεισμό. Ο Γκόρσκι, αφήνοντας Δομάζο και Αντωνιάδη εκτός ομάδας, προσυπέγραφε μαζί και τη δική του απομάκρυνση! Συνέβη ένα χρόνο μετά, το '78. Ο κόσμος τον λάτρευε, αλλά οι παίκτες έσκαβαν τον λάκκο πολύ καιρό!

Πήγε στην Καστοριά, όπου ουσιαστικά δημιούργησε την ομάδα που έσπασε το κατεστημένο το '80, όταν πήρε το Κύπελλο, για πρώτη φορά ομάδα της περιφέρειας. Ο ίδιος δεν ήταν εκεί? ήδη στα μισά της σεζόν ρίσκαρε πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό. Μια ομάδα που ήταν άτιτλη από το 1975 και που τα επόμενα δύο χρόνια, με τον άνθρωπο με το μαγικό ραβδάκι στον πάγκο, εξασφάλισε δύο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο. Με τον Σαργκάνη, τον Μίχο, τον Αναστόπουλο, τον Βαμβακούλα, τον Κουσουλάκη, δημιούργησε ένα εξαιρετικό σύνολο, που κυριάρχησε. Το 1983 επέστρεψε στον Ολυμπιακό, χαρίζοντας ένα ακόμα πρωτάθλημα, πριν δουλέψει στον Εθνικό (με τον οποίο απέκλεισε για πρώτη φορά στα χρονικά τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο), και έκλεισε την παρουσία του ως τεχνικός διευθυντής στην Παιανία, όταν οδήγησε τον ΠΑΟ το '86 σε ένα ακόμα νταμπλ.

Έκανε όνομα με την εθνική Πολωνίας, όταν, εκπονώντας ένα πενταετές πλάνο στα τέλη της δεκαετίας του '60, δημιούργησε ένα ποδοσφαιρικό θαύμα σε μια χώρα ανύπαρκτη σε αυτό το σπορ έως τότε. Με βοηθό τον Γιάτσεκ Γκμοχ, έφτιαξαν μαζί ένα συγκρότημα που έπαιζε εκπληκτική μπάλα. Ο Τομαζέφσκι κάτω από τα δοκάρια, οι μπακ Ζμούντα, Γκόργκον, Σιμανόφσκι, οι χαφ Ντέινα (με εκπληκτικά πόδια), ο άτυχος Λουμπάνκσι (που έχασε από τραυματισμό το Μουντιάλ το '74), ο ικανότατος Κάσπερτσακ, ο γεμάτος επινοήσεις Γκάντοσα, ο τρομερά ταχύς Λάτο και ο ψηλός Σάρμαχ. Ομάδα να την πιεις στο ποτήρι. Χρυσό μετάλλιο το '72 στην Ολυμπιάδα, τρίτη θέση το '74 στο Μουντιάλ, με τον Λάτο πρώτο σκόρερ. Μετά άφησε το δημιούργημά του στον Γιάτσεκ και έφυγε για την Ελλάδα.

Το «παππούς» που του... κολλήσαμε ως παρατσούκλι έχει να κάνει με την καλοσύνη του. Τον ένιωθες κοντά σου, όχι σαν φιλόσοφο, κόουτς, ειδικό, ξεχωριστό. Αλλά ως άνθρωπο που κρατούσε αποστάσεις, ενέπνεε σεβασμό αλλά όχι φόβο.

Η ιστορία τον δικαιώνει. Αγαπήθηκε όπου και αν δούλεψε. Άνθρωπος με πολλή γνώση, με λίγα και σταράτα λόγια, με αξίες που δύσκολα βρίσκεις στο σημερινό ποδόσφαιρο. Όσοι είχαμε την τύχη να μιλήσουμε μαζί του, να δουλέψουμε νεαροί ρεπόρτερ δίπλα του, αισθανόμαστε τυχεροί. Σπάνια έλεγε κάτι απλώς για να μιλήσει. Ο,τι τόνιζε ήταν σημαντικό. Αλλιώς το απέφευγε. Πιο δημοσιογραφικό άνθρωπο που να ήταν τόσο... αντιδημοσιογραφικός δεν γνώρισα!

Ο θάνατος του δίνει αφορμή να τον μάθουν οι νεότεροι... Αυτοί που τον έζησαν δεν τον ξεχνούν. Και ο θρύλος του, σε εποχές που το εφήμερο κυριαρχεί, έρχεται να επιβεβαιώσει πως το κλασικό παραμένει και διαχρονικό ως αξία!